Όταν το 2007 άρχισαν να σκάνε οι τράπεζες η μια μετά την άλλη στον αγγλοσαξονικό χώρο, πολύ λίγοι ήταν αυτοί που περίμεναν τη χιονοστιβάδα που θα προκαλούσε στην παγκόσμια οικονομία η χρεοκοπία της Lehman Brothers έναν χρόνο αργότερα.


 Όσο για την Ελλάδα, ήταν μια "θωρακισμένη οικονομία", όπως επέμενε ο τότε υπουργός Οικονομικών Γιώργος Αλογοσκούφης. Κι όμως η σκασμένη "φούσκα" των ενυπόθηκων στεγαστικών δανείων στο Μιζούρι και το Ουισκόνσιν βύθισε τον πλανήτη στην ύφεση, έστειλε εκατομμύρια ανθρώπους στην ανεργία και εκτόξευσε το δημόσιο χρέος πολλών χωρών στα ύψη υποθηκεύοντας το μέλλον των ανθρώπων.

Εννιά χρόνια αργότερα, το σωτήριο 2016 μπαίνει με χρηματιστηριακές σεισμικές δονήσεις, οι οποίες έχουν τη δυναμική να προκαλέσουν την επόμενη κρίση. Αυτή τη φορά το επίκεντρο δεν είναι στη μεγαλύτερη οικονομία του πλανήτη, αλλά στη δεύτερη μεγαλύτερη. Στην Κίνα, της οποίας η αγορά το 2016 μετράει ήδη δύο κραχ σε τρεις ημέρες συναλλαγών.

Για την ώρα η αναταραχή μοιάζει να αφορά πρωτίστως τους σπεκουλαδόρους, αφού τα χρηματιστήρια της Σαγκάης και της Σεντζέν είναι ακόμη περισσότερο "καζίνο" απ' ό,τι η Wall Street ή το Λονδίνο, με διακυμάνσεις της τάξης του 150% μέσα σε δώδεκα μήνες. Όμως, έχουμε μάθει με επώδυνο τρόπο πως τη χασούρα σε αυτού του είδους το καζίνο δεν την πληρώνουν μόνο οι παίκτες, αλλά και οι κοινοί θνητοί, που δεν ξέρουν τι σημαίνει μετοχή.

Επιπλέον οι αναταράξεις στην Κίνα -και η... εξαέρωση εκατό δισεκατομμυρίων δολαρίων μέσα σε χρόνο ρεκόρ- γίνονται μέσα σε ένα ούτως ή άλλως ταραγμένο διεθνές οικονομικό περιβάλλον και βεβαίως επηρεάζουν τόσο τα υπόλοιπα χρηματιστήρια του κόσμου όσο και την πραγματική οικονομία. Μετά την κρίση του 2008 η Κίνα και οι άλλες αναδυόμενες χώρες ήταν αυτές που κρατούσαν με την εκρηκτική ανάπτυξή τους πάνω από το νερό την παγκόσμια οικονομία, αλλά τώρα το σωσίβιο των BRICS ξεφούσκωσε.

Ύφεση προβλέπει η Παγκόσμια Τράπεζα για τη Ρωσία και τη Βραζιλία, σημειωτόν προχωράει η οικονομία της Ευρώπης και σχετικά αργή είναι για τα προηγούμενα δεδομένα της η ανάκαμψη στις ΗΠΑ. Κι επειδή, παρά τα μεγάλα λόγια των ηγετών του πλανήτη το 2008, δεν "ξεδόντιασαν", όπως υπόσχονταν μεγαλοφώνως, τα αρπακτικά των αγορών, οι άμυνες έναντι του κινεζικού πυρετού είναι πεσμένες. Και τα αντιβιοτικά της πολιτικής αγαθό εν ανεπαρκεία.

(Από το κύριο άρθρο της ΑΥΓΗΣ)