EXIT

Γράφει ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΤΣΑΝΤΗΣ(*)

«Η χώρα δεν είχε καθόλου οικονομική ανάπτυξη μετά την ένταξή στη ζώνη του ευρώ. Η ανεργία είναι υψηλή. Η ανεργία της νεολαίας τρομακτική. Τη στρατηγική της αντιπολίτευσης εναντίον του ευρώ δεν θα πρέπει επομένως να την υποβαθμίζει κανείς ως καθαρή δημαγωγία και λαϊκισμό».

 Όχι… τα παραπάνω δεν γράφτηκαν από Έλληνες αναλυτές για την πραγματικότητα της χώρας μας. Γράφτηκαν σε κύριο άρθρο του γερμανικού περιοδικού Σπίγκελ με τίτλο: «Τί θα συμβεί αν η Ιταλία φύγει από το ευρώ;».

 «Μέχρι τώρα σε αυτό το βήμα (έξοδο από το ευρώ) σκέφτονται να προχωρήσουν μόνον τα κόμματα της αντιπολίτευσης» γράφει το γερμανικό περιοδικό. «Οι σοσιαλδημοκράτες του πρωθυπουργού Ματέο Ρέντσι που είναι υπέρ του ευρώ έχουν σήμερα την πλειοψηφία αλλά στις δημοκρατίες κάποια στιγμή η αντιπολίτευση γίνεται κυβέρνηση… […] 

Το κίνημα των Πέντε Αστέρων, το μεγαλύτερο κόμμα της αντιπολίτευσης, είχε προτείνει πριν από τις ευρωεκλογές του Μάη του 2014 δημοψήφισμα με θέμα το ευρώ. Το κόμμα αυτό είχε από τότε κριτική στάση έναντι του ευρώ αλλά η θέση του δεν ήταν τόσο σκληρή όσο είναι σήμερα… […]   

Μια έξοδος από το ευρώ θα λύσει τεχνικά το ιταλικό πρόβλημα με ένα και μόνο χτύπημα. Δεν είναι καθόλου σαφές όμως αν θα μπορέσει το ευρώ να επιβιώσει μετά από την ιταλική έξοδο… […] Για τις υπόλοιπες χώρες της ζώνης του ευρώ μια τέτοιου είδους αποχώρηση της Ιταλίας θα ήταν το χειρότερο απ’ όλα τα σενάρια κρίσης… […]      

Ολόκληρο το ευρωπαϊκό χρηματοπιστωτικό σύστημα θα τεθεί σε πολύ σοβαρό κίνδυνο εκείνη τη στιγμή. Σε περίπτωση που η Ιταλία εγκαταλείψει το ευρώ, θα συνεχίσει η Γαλλία να είναι δεμένη με τη Γερμανία; Η απάντηση είναι: πιθανόν ναι. Κανείς όμως δεν μπορεί να είναι σίγουρος, διότι η κατάσταση θα γίνει πολύ συγκεχυμένη… Η επόμενη κρίση έρχεται!» γράφει κλείνοντας το άρθρο του γερμανικού περιοδικού.

Στη Γαλλία, όμως, φαίνεται πως δυναμώνουν οι φωνές που θέλουν να διαρρήξουν τις σχέσεις της χώρας με τη Γερμανία. Πιθανά η εσπευσμένη επιστροφή του Σαρκοζί στην ηγεσία του Κεντροδεξιού (νέο) Γκωλικού κόμματος να εκφράζει μία επιλογή ανάσχεσης της ολοένα αυξανόμενης επιρροής της «αναβαπτισμένης» Λεπέν. Η συντηρητική εφημερίδα Figaro έγραφε πως «το Εθνικό Μέτωπο της Λεπέν έχει μετατραπεί από πολιτική δύναμη διαμαρτυρίας, σε ικανό κόμμα για πλειοψηφία», ενώ ο επικεφαλής του Μετώπου της Αριστεράς Ζαν-Λικ Μελανσόν δήλωσε ότι «όλα είναι έτοιμα στη Γαλλία για τη μεγάλη αντικατάσταση της Δεξιάς από την ακροδεξιά. Η Ακροδεξιά έχει ήδη επιβάλει όλες τις θέσεις της σε αυτό το κομμάτι του πολιτικού σκηνικού. Της μένει να αναλάβει τα ηνία». Ακόμη, σύμφωνα με τους NEW YORK TIMES, μαθαίνουμε ότι η Λεπέν εξασφάλισε 9,5 εκατομμύρια ευρώ δάνειο από ρωσική τράπεζα, μέσω εταιρείας στην Κύπρο. Η ίδια παραδέχθηκε το δανεισμό και είπε πως «δεν είναι μυστικό» και ότι «το σκανδαλώδες στην υπόθεση είναι ότι οι Γαλλικές τράπεζες δεν δανείζουν».

Μέσα σε όλα αυτά η ενδυνάμωση του Podemos στην Ισπανία, που οι δημοσκοπήσεις το φέρνουν στην πρώτη θέση με 28%, μέσα σε 11 μήνες από την ίδρυσή του. Ένα κόμμα που δεν φημίζεται για τις φιλογερμανικές του θέσεις και σίγουρα υιοθετεί μία πολιτική ρητορική και φρασεολογία η οποία συγκρούεται με τον πυρήνα και τη φιλοσοφία της νεοφιλελεύθερης στρατηγικής.  

Εξαιρετικά αποκαλυπτικό το άρθρο του γερμανικού περιοδικού, εκφράζει ανοιχτά τους φόβους της κυρίαρχης πολιτικής και οικονομικής ελίτ της ζώνης του ευρώ από μία πιθανή αλλαγή της κατάστασης στην Ιταλία και τις αλυσιδωτές αντιδράσεις που βλέπουν πως θα προκαλέσει ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Οι κύκλοι αυτοί, όπως και οι υποστηρικτές τους στην Ελλάδα, οι οποίοι τροφοδοτούν τα μέσα ενημέρωσης με πηχυαίους τίτλους του στυλ «ο εφιάλτης του GREXIT επιστρέφει», δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά να εκφράζουν τον πανικό τους βλέποντας ότι σε χώρες όπως η Ιταλία, η Γαλλία, η Ισπανία, ισχυροποιείται ο πυρήνας των δυνάμεων εκείνων που, από διαφορετικές πολιτικές και οικονομικές αφετηρίες, αμφισβητούν την πολιτική που έχει επιβληθεί, στο όνομα του ευρώ, σε πολλές χώρες με καταστρεπτικά αποτελέσματα.

Οι συμμαχίες στην οικονομία και την πολιτική, είναι γνωστό πως δεν είναι μόνιμες, αιώνιες! Κι όταν πάψουν να εξυπηρετούν τον σκοπό για τον οποίο δημιουργήθηκαν, αλλάζουν, μεταβάλλονται, καταργούνται. Όλα αυτά σε συνδυασμό με το ισχυρό ενδεχόμενο μιας εκλογικής αναμέτρησης στην Ελλάδα και την – όπως όλα δείχνουν – ανατροπή της κυβερνητικής συμμαχίας που βάθυνε την κρίση, την ύφεση και τα ελλείμματα, στο όνομα της αντιμετώπισής τους, διαμορφώνουν ένα διαφορετικό τοπίο για τις προοπτικές της γερμανικής πολιτικής και οικονομικής ηγεσίας στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ένα τοπίο που κάνει το Ζαν Κλωντ Γιουνγκέρ, πρόεδρο της Κομισιόν να χάνει τη ψυχραιμία του και να δηλώνει αμήχανα, σα νέος Πιουριφόι ότι «θα προτιμούσα να εκλέγονταν στην Ελλάδα οικεία πρόσωπα, με τα οποία έχουμε ξανασυνεργαστεί»!

Φυσικά δεν κάνει τον κόπο να αναρωτηθεί γιατί η παραδοσιακά φιλο-ευρωπαϊκή κοινή γνώμη, χωρών όπως η Ελλάδα και η Ισπανία (σύμφωνα με μετρήσεις του ευρωβαρόμετρου), έχει χάσει πλέον την εμπιστοσύνη της στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

 6 στους 10 Έλληνες και περισσότεροι από τους μισούς Ισπανούς, σύμφωνα με τις μετρήσεις που διεξήχθησαν στις αρχές του χρόνου, δεν εμπιστεύονται πλέον την Ε.Ε. 

66% των κατοίκων του συνόλου των χωρών της Ε.Ε. θεωρούν ότι η φωνή τους δεν ακούγεται, ενώ στην Ελλάδα αλλά και στην Κύπρο το ποσοστό αυτό εκτοξεύεται στο 86%.

 48% των Ευρωπαίων θεωρούν ως σημαντικότερα προβλήματα την οικονομική κατάσταση, 38% την ανεργία και μόνο το 10% θεωρεί σημαντικότερο θέμα τη μετανάστευση.

Οι ανάγκες των πολιτών δεν φαίνεται να συμβαδίζουν με τις ανάγκες των αγορών κι αυτό το χάσμα τείνει να αποκτήσει πανευρωπαϊκές, τουλάχιστον, διαστάσεις. Όσοι συνεχίζουν να επενδύουν πάνω στο φόβο, θα δουν τη στρατηγική τους να καταρρέει, καθώς η κοινωνία αναζητά δημιουργική διέξοδο. Κουράστηκε πια από τις εκκλήσεις για τη σωτηρία των… αριθμών, που ούτε οδήγησαν πουθενά ούτε και βελτίωσαν τη ζωή των ανθρώπων. Αντίθετα!

_______________

(*) Ο Χρήστος Τσαντής είναι Συγγραφέας

http://christostsantis.com/