Στα Ενθέματα σήμερα: Για τα βασανιστήρια της CIA, το Podemos, μία άγνωστη «βιογραφική μελέτη» του Ι. Μεταξά κ.α.

Στα «Ενθέματα» σήμερα Κυριακή 14 Δεκεμβρίου

Στα περίπτερα εντός της «Αυγής»,

στο μπλογκ τους (enthemata.wordpress.com),

στο facebook (Enthemata Avgis)

και στο twitter: @enthemata

Κείμενα των: Kείμενα των: Τρέβορ Τριμ, Νικόλα Κοσματόπουλου, Σταύρου Ζουμπουλάκη, Γεωργίας Βαλωμένου, Στρατή Μπουρνάζου, Βασίλη Κ. Δωροβίνη, Στέλιου Πόραβου

CIA και βασανιστήρια: δεν είναι «μεμονωμένα περιστατικά». O Τρέβορ Τριμ σχολιάζει έκθεση της Γερουσίας των ΗΠΑ που δόθηκε στη δημοσιότητα. σχετικά τα βασανιστήρια της CIA. «Οι υπερασπιστές των βασανισμών, τόσο από τη CIA όσο και από την κυβέρνηση Μπους, δεν θα προσπαθήσουν καν να ισχυριστούν ότι δεν βασάνισαν κανέναν. Απλώς, θα λένε ότι ήταν αποτελεσματικό, ότι έγιναν μεν «σοβαρά λάθη» αλλά ότι «σώθηκαν αμέτρητες ζωές και η Πατρίδα μας είναι ασφαλέστερη». Αυτό το επιχείρημα φωτίζει μ’ έναν τρόπο και το λάθος που έκανε η επιτροπή της Γερουσίας που συνέταξε την έκθεση. Οπότε η συζήτηση τώρα μετατοπίστηκε στο εάν τα βασανιστήρια είχαν αποτέλεσμα. Είναι ξεκάθαρο ότι δεν είχαν, αλλά η συζήτηση θα έπρεπε να γίνεται πάνω σε αυτό το ερώτημα: Γιατί στην ευχή οι βασανιστές κι οι ψεύτες δεν βρίσκονται στη φυλακή;»

Οι πολλές ψυχές των Podemos. Ανταπόκριση του Νικόλα Κοσματόπουλου από Μαδρίτη με τις εντυπώσεις του από την επαφή του με στελέχη του ισπανικού ριζοσπαστικού κόμματος. «Οι Podemos έχουν «πολλές ψυχές», θα μου πει ο Ιγκλέσιας, επιβεβαιώνοντας τις ανθρωπολογικές παρατηρήσεις μου των τελευταίων ημερών, τις οποίες και μοιράζομαι σε μια πρώτη μορφή: Μακρόχρονη δουλειά κι οργάνωση στο δημόσιο πανεπιστήμιο, ριζικές πολιτικές αλλαγές στη Λατινική Αμερική, οριζόντιοι αγώνες για τα κοινά στην Ισπανία, χαρισματική χρήση των μαζικών μέσων επικοινωνίας και της τηλεόρασης, και το μαζικό κίνημα των πλατειών του 2011 αποτελούν ισοδύναμα κομμάτια της καλειδοσκοπικής πολιτικής ψυχής των podemos. Η πολυσυλλεκτικότητα των Podemos διδάσκει.»

H Ida του Πάβελ Παβλικόφσκι (2013). Ανάλυση της ταινίας από τον Σταύρο Ζουμπουλάκη. «Αληθινό αριστούργημα. Μαυρόασπρη, με την κάμερα κατά κανόνα ακίνητη, αυστηρή, λιτή, χωρίς μπιχλιμπίδια. Όλοι όσοι την βλέπουν κάνουν συσχετισμούς με τον Ντράγερ και τον Μπρεσσόν. Πρέπει ίσως να προσθέσουμε στους υφολογικούς συσχετισμούς μας και τις μαυρόασπρες ταινίες του τσεχοσλοβάκικου κινηματογράφου την εποχή της Άνοιξης της Πράγας. Σε κάθε περίπτωση, ταινία ανθρώπου που έχει κάτι να πει. Και ποιος θα μπορούσε να πει την ιστορία της Ίντας καλύτερα από αυτόν που είναι Καθολικός από τη μεριά της μάνας του και η γιαγιά του οποίου, από τη μεριά του πατέρα του, δολοφονήθηκε στο Άουσβιτς, γεγονός για το οποίο ο πατέρας του δεν μιλούσε ποτέ;»

Καλλιτεχνικά μαθήματα στο λύκειο: Σαν την τρίχα απ’ το ζυμάρι; Η Γεωργία Βαλωμενου αναρωτιέται σχετικά με τον εξοστρακισμό των καλλιτεχνικών μαθημάτων από το Λύκειο. «Σε ένα σχολείο που έχει πια ξεκάθαρα (με το «νέο» λύκειο και την τράπεζα θεμάτων) μετατραπεί σε προπαρασκευαστήριο για τις εισαγωγικές εξετάσεις, η σχολική κοινότητα αλλά και το κοινωνικό σύνολο, όλοι μας, καλούμαστε να αποφασίσουμε: Θέλουμε ένας μαθητής που δεν τα καταφέρνει στα μαθητικά, τη φυσική ή τα αρχαία (δεν ανοίγω εδώ το κεφάλαιο γιατί και πώς), να βρίσκει ενδιαφέρον, προοπτική, αναγνώριση και χαρά σε κάποιο «δευτερεύον» μάθημα; Ή θέλουμε να περιθωριοποιείται, να μένει μετεξεταστέος και καμιά φορά να «πετιέται» εκτός συστήματος σαν την τρίχα απ’ το ζυμάρι;»

Το σόου (δεν) είναι της Χρυσής Αυγής. Ο Στρατής Μπουρνάζος σχολιάζει το κοντράστ στην κοινοβουλευτική διαδικασία ψηφισης της τροπολογίας για τις άδειες των κρατουμένων. «Την Τετάρτη, στη Βουλή, ο Κασιδιάρης και οι Χρυσαυγίτες φωνασκούν, θορυβούν, διαμαρτύρονται. Γιατί όλοι ασχολούνταν με τον Ρωμανό και τις άδειες των κρατουμένων (θέμα διόλου αρεστό θέμα στους Χρυσαυγίτες), και κανείς δεν ασχολείται μαζί τους. Και τους κακοπήγαινε, βέβαια, γιατί αλλιώς είχαν συνηθίσει. Το σόου που εδώ και χρόνια δίνει, επί μονίμου βάσεως, στη Βουλή και στα κανάλια, ο θίασος της Χρυσής Αυγής δεν μπορεί να το δώσει μόνος του.»

Η Αριστερά στη Δημαρχία του Άργους (Σεπτ. 1944-Ιαν. 1945). Ιστορική μελέτη του Βασίλη Κ. Δωροβίνη για το “πείραμα” διοίκησης της πόλης από την Αριστερά μετά την απελευθέρωση. «Από τα συμβάντα στο Άργος στους τέσσερεις τελευταίους μήνες του 1944, αναδεικνύεται ένα αναμφισβήτητο γεγονός, ότι τόσο από την πλευρά των κατοίκων του, και μάλιστα του αστικού στρώματος της κοινωνίας, από όπου προερχόταν τόσο η πενταμελής επιτροπή των διαπραγματεύσεων όσο και ο νέος δήμαρχος όπως και μέλη του Δ.Σ. αλλά και από την πλευρά της Αριστεράς και μάλιστα και του στρατιωτικού κλάδου της, υπήρξε ειλικρινής πρόθεση συμβιβασμών και αμοιβαίων υποχωρήσεων, πράγμα που εξηγεί και τη διάρκεια του νέου δημοτικού συμβουλίου, όταν το γενικότερο πολιτικό πλαίσιο οδηγούσε σε όξυνση των καταστάσεων.»

Ο Ιωάννης πίσω από το δέντρο. Μία άγνωστη «βιογραφική μελέτη» του Ιωάννη Μεταξά από τον Στέλιο Πόραβο. «Φασίστας με την έννοια που έχει ο όρος στην Ιστορία και στην Πολιτική Επιστήμη, δεν ήταν. Φασίστας με την έννοια που έχει ο όρος στην Αριθμητική και στην Κηπουρική μπορεί να ήταν. Οι απόψεις διίστανται. Ακόμα και σήμερα που γράφονται αυτές οι αράδες έχουν χάσει τον ύπνο τους και οι κουκουβάγιες για να λυθεί αυτός ο γρίφος. Αν μας δίνονταν οι λέξεις φασίστας, πιανίστας, τρομπετίστας, κιθαρίστας και τα ονόματα Μεταξάς, Ραχμάνινοφ, Μάιλς Ντέιβις και Αντρέ Σεγκόβια θα δυσκολευόμασταν, στ’ αλήθεια ν’ αντιστοιχήσουμε τις ιδιότητες με τα ονόματα.»