Mπαίνουμε στην τελική ευθεία των εκλογών και το σύστημα φόρεσε τα καλά του και άρχισε τα πάρτυ των οργίων. Μόνο που σε αυτό το πάρτυ έχουμε ξαναπάει και οι στολές δεν μπορούν πλέον να έχουν το ατού του πρωτοτύπου.
Παρά ταύτα είναι το ίδιο σκιαχτικές και αν κάποιος δε έχει εθιστεί στο...καρναβάλι, μια τρομοκρατία την υπόκειται, όταν βλέπει τον ψηλό με το δρεπάνι έτοιμο να κατακρεουργήσει τη δραχμή σαν δει απέναντί του τον νεαρό με το καπέλο του κάου μπόυ.
Το έργο βεβαίως έχει ξαναπαιχτεί και η παράσταση δεν πιάνει πάντα στις επαναλήψεις όσο στην πρεμιέρα και τον πρώτο χρόνο, ακόμη και αν τότε ήταν sold out, όχι «έμπα- ψυχή, έβγα ψυχή» όπως εν προκειμένω.
Και επειδή έχει ξαπαιχτεί, το ξέρουμε και από την καλή και από την ανάποδη.
Η σχολή πώλησης ...στολών, ξεκίνησε μαζί με τον σκηνοθέτη από την προμήθεια σκηνικών τρόμου.
Το χρηματιστήριο στα πατώματα στην πρώτη σκηνή και οι αναλυτές στα κεραμίδια στην δεύτερη. Από εξωτερικό κυρίως αλλά και οι ντόπιοι ...ανταποκριτές, αναλυτές και αυτοί, με ειδικότητα στην μαντική, ρίχνουν τα χαρτιά και βλέπουν μεγάλη πείνα στην Ελλάδα σε περίπτωση που διαταραχθεί αυτή η θαυμαστή ισορροπία των περίπου πεινασμένων, περίπου καταθλιπτικών, περίπου άστεγων, περίπου υποθηκευμένων Ελλήνων.
Το επιχείρημα; Άλλο περίπου και άλλο σίγουρα.
Η διαφορά; Καμία.
Στην δεύτερη πράξη ανεβαίνουν στη σκηνή οι εταιρείες δημοσκοπήσεων. Με τρόπο μαγικό, παραλαμβάνουν την ψαλίδα και ξαφνικά την κλείνουν μέχρι εκεί ακριβώς που βολεύει. Στο όριο του δυνατόν ανατρεπτέου. Οι ίδιες δημοσκοπήσεις που πριν ανοιγόκλειναν τα δάχτυλα για να ακουστεί η γερή η ψαλιδιά, τώρα ίσα που κουνάνε το ψαλίδι.
Μέσα σε λίγες ώρες, άλλαξε η κοπτοραπτική.
Στην τρίτη πράξη, ανεβαίνουν στη σκηνή οι τσαρλατάνοι. Οι «θα σας πάρουν τα σπίτια», «θα σας φάνε τις κότες», «θα σας πάνε πίσω στη δραχμή, μου το είπε ο μπάρμπας μου από το Μόναχο, που μένει μόλις δύο τετράγωνα μακριά από τη Μέρκελ και ξέρει αυτός», «θα γίνουμε ο στόχος των Ευρωπαίων που τώρα μας εκτιμούν και μας βάζουν σε τάξη» και άλλα τέτοια σκετσάκια της βροντής, σε έναν τόπο που βλέπει παιδιά να λιποθυμούν από την ασιτία στα σχολεία, αλλά φοβάται μην επιστρέψει στην Κατοχή, έχοντας ξεχάσει την αντίσταση.
Στην τέταρτη πράξη, πέφτουν στη μάχη τα κανάλια. Άλλο να το λέει ο Σόιμπλε και άλλο ο Πρετεντέρης, που είναι και δικός σου άνθρωπος και θέλει το καλό σου.
Άλλο να στο λέει ο Γκάρντιαν και άλλο η εφημερίδα που διαβάζεις το μεσημέρι ενώ τρώς φακές από τα χθες.
Κάτι ξέρουν οι δικοί μας που μας νοιάζονται. Αμ δε...
Και στην τελευταία πράξη, τα τσιράκια. Αυτά που θα πουλήσουν το παιχνίδι εις το όνομα της σταθερότητας και μετά θα εξορμήσουν στις γετονιές για να τρομάξουν την κυρά Μαρία με εκείνο το αμίμητο «έχεις παιδιά, πρέπει να δεις το μέλλον τους» και μαζί το υπονοούμενο στο μάτι ότι το μέλλον τους περνάει από το βουλευτικό τους γραφείο, το ερμητικά κλειστό την επομένη των εκλογών.
Αυτό το εργάκι το είδαμε. Ό,τι έπιασε, έπιασε στο ταμείο. Παράσταση τέλος. Το κοινό δεν έχει χρήματα για να πάρει εισιτήριο.
Η πρωταγωνίστρια βγαίνει και αυτή στην ανεργία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου