Εθνοπασοκικές ανοησίες και «εθνική σωτηρία»

Του ΟΜΗΡΟΥ ΤΑΧΜΑΖΙΔΗ

«Η Κεντροαριστερά, η μεγάλη προοδευτική παράταξη, έχει μια δυναμική, που κανείς δεν μπορεί να την ανακόψει. Γιατί καλύπτει έναν τεράστιο χώρο, από τη συντηρητική παράταξη μέχρι την κομμουνιστική αριστερά. Γιατί αυτός ο τεράστιος χώρος έχει μια μεγάλη παράδοση, γιατί εκφράζει την ανάγκη της ελληνικής κοινωνίας να διαμορφωθεί η στρατηγική για την επόμενη μέρα.

Το ΠΑΣΟΚ πιστεύει στην υπόθεση αυτή, τη στηρίζει, πάρα πολύ καιρό, ανυπόκριτα, χωρίς μιζέρια, χωρίς ηγεμονισμούς, χωρίς κανέναν αποκλεισμό.

Θέλουμε να συσπειρωθούν όλοι, κόμματα, κινήσεις, πρόσωπα, όλοι όσοι πιστεύουμε σε αυτές τις αρχές, που σε πανευρωπαϊκό επίπεδο εκφράζουν οι Ευρωπαίοι Δημοκράτες και Σοσιαλιστές, το Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα» - τάδε έφη ο Ευάγγελος Βενιζέλος, πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και εξαίρετη… ελληνική περίπτωση.

Εάν κάποιος θέλει να ανιχνεύσει πτυχές της ελληνικής κακοδαιμονίας καλό είναι που και που να εξετάζει εξονυχιστικά και κριτικά το curriculum vitae τον πολιτικών παραγόντων του τόπου: ο Ευάγγελος Βενιζέλος, ως καθηγητής πανεπιστημίου, έχει ένα είδος ασυλίας, σε αυτά που λέγει – και λέγει πολλά περιττά, ανούσια και … «προβληματικά». Ο χειμαρρώδης λόγος του δεν αφήνει πολλές φορές τον ακροατή και την ακροάτρια να αναλογισθούν τι πραγματικά υποστηρίζει ο ρήτορας: και δεν είναι λίγες οι φορές, θα έλεγα τις περισσότερες, που από το στόμα του λαλίστατου αντιπροέδρου της κυβέρνησης βγαίνουν μόνο κοινοτοπίες, ανακρίβειες και… ασυναρτησίες – μια τέτοια λογική ασυναρτησία είναι και η πρώτη φράση στο εδάφιο που παραθέσαμε.

Η δυναμική: Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ βλέπει μια «δυναμική» της λεγόμενης «κεντροαριστεράς», αλλά δεν παραθέτει ούτε ένα στοιχείο το οποίο θα αιτιολογούσε έναν παρόμοιο ισχυρισμό: αντ΄ αυτού επιδίδεται σε μια ιδιότυπη «γεωγραφία» του ελλαδικού πολιτικού-κοινωνικού τοπίου, η οποία υποτίθεται δικαιολογεί τον ισχυρισμό περί δυναμικής – στη μονοδιάστατη, «σχηματική» και αστόχαστη πολιτικώς αντίληψη για το κοινωνικό και πολιτικό γίγνεσθαι  του αρχηγού του ΠΑΣΟΚ η έννοια της «δυναμικής» αποκτά «χωρικά» χαρακτηριστικά. Αυτή η ιδιόμορφη «πολιτική τοπολογία» και η εγχάραξη ορίων στο πλαίσιο ενός διαρκώς μεταβαλλόμενου «μορφώματος», όπως είναι μια κοινωνία, δεν είναι απλώς αποπροσανατολιστική, αλλά λειτουργεί και καθησυχαστικά σε εκείνον που την ενστερνίζεται: ο Ευάγγελος Βενιζέλος «νανουρίζει» τον εαυτό του και τους κοντινούς του με τις αναφορές περί «δυναμικής», η οποία προκύπτει από τη «γεωγραφική» έκταση ενός πολιτικού χώρου («από τη συντηρητική παράταξη μέχρι την κομμουνιστική αριστερά»).

Το άλλο επιχείρημα του πληθωρικού συνταγματολόγου είναι η «μεγάλη παράδοση» του «τεράστιου χώρου»: απομένει να εξηγήσει ο Ευάγγελος Βενιζέλος ποια είναι αυτή η μεγάλη παράδοση και γιατί απορρέει στη σημερινή ιστορική συγκυρία από αυτήν μια δυναμική, την οποία φαίνεται πως φαντασιώνεται ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ προσδοκώντας ίσως στο θαύμα μιας αυτεκπληρούμενης προφητείας – αυτή τη στιγμή στο προσκήνιο δεν βλέπουμε καμία δυναμική, αλλά μόνο εκείνα τα πρόσωπα που διέλυσαν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο τη χώρα, εξανέμισαν τις ελπίδες των λαϊκών στρωμάτων καπηλευόμενοι ιδέες και οράματα, και τώρα προσπαθούν να ανασυντάξουν τις δυνάμεις τους.

Είναι άκρως παραπλανητικός ο ισχυρισμός ότι αυτός ο «χώρος» τον οποίο «ευαγγελίζεται» ο Ευάγγελος Βενιζέλος «εκφράζει την ανάγκη της ελληνικής κοινωνίας να διαμορφωθεί η στρατηγική για την επόμενη μέρα»: εδώ πρόκειται για μια μορφή κυνισμού που δεν έχει καμία αναστολή – οι δήμιοι των ελπίδων αυτής της χώρας επικαλούνται το μέλλον για να μας αποκοιμίσουν για πολλοστή φορά.

Αλλά στη γλώσσα εκείνων που κρατούν την τύχη της χώρας μας στα χέρια τους υπάρχει η παροιμία: «τα ψέματα έχουν κοντά πόδια» - και τα ψέματα μπορεί να είναι «58» ή ακόμη περισσότερα, αλλά καθημερινά αποκαλύπτονται, όσο και αν προσπαθούν οι εκπρόσωποι του καθεστωτικού συστήματος πληροφόρησης να θολώσουν τα νερά.

Εξάλλου, ποια εμπιστοσύνη να δείξει ο πολίτης αυτής της  χώρας, εάν δεν κινείται από κάποια ιδιοτέλεια, σε μια οποιαδήποτε πολιτική κίνηση, όταν ο πραίτορας του σαθρού πολιτικοκοινωνικού καθεστώτος, το οποίο καταδυναστεύει τη χώρα και λειτουργεί ως πρόθυμος εκτελεστής εντολών έξωθεν, δηλώνει απερίφραστα ότι την στηρίζει: «Το ΠΑΣΟΚ πιστεύει στην υπόθεση αυτή, τη στηρίζει πάρα πολύ καιρό, ανυπόκριτα, χωρίς μιζέριες, χωρίς ηγεμονισμούς, χωρίς κανέναν αποκλεισμό» - και μόνο αυτή η στήριξη θα έπρεπε να απομακρύνει κάθε εχέφρονα και έντιμο πολίτη από κάθε παρόμοια κίνηση που γίνεται ενόψει επερχόμενων εκλογικών αναμετρήσεων.

Η θέση μου: Έχω διατυπώσει τις απόψεις μου [Βλ. τις παραπομπές στη σχετική αρθρογραφία στο άρθρο Όμηρος Ταχμαζίδης, Το ΠΑΣΟΚ και οι εθνικοί σωτήρες του, όπως και το άρθρο Όμηρος Ταχμαζίδης, Το ΠΑΣΟΚ και οι εθνικοί σωτήρες του] για την «κεντροαριστερά» και δε θα επανέλθω – πρόκειται για μια συζήτηση που αφορά αποκλειστικά άτομα «ωριμασμένα σε βαθμό σήψης» , σωματικά και πνευματικά,  και επιπλέον αφήνω την κρίση για το ηθικό σκέλος αυτής της «πολιτικής ωριμότητας» στη διακριτική ευχέρεια των αναγνωστών και των αναγνωστριών.

Επαναλαμβάνω μόνο την κεντρική μου θέση:  οι παλαιοκαθεστωτικοί που κατέστρεψαν τη χώρα  δεν μπορούν να παριστάνουν τους επίδοξους πρωταγωνιστές σε μια υποτιθέμενη προσπάθεια «διάσωσης» της χώρας – η ίδρυση εργατικού σοσιαλιστικού κόμματος θα διευκόλυνε τη δημιουργία σταθερής κυβέρνησης της ευρύτερης πολιτικής και κοινωνικής «Αριστεράς», της μοναδικής πολιτικής ελπίδας για τον τόπο.