Διαλέξτε άλλη εισαγωγή στις ομιλίες σας από τον ύμνο του ΕΑΜ. Μας θυμίζει τις χειρότερες στιγμές της ελληνικής Ιστορίας…» Αυτό είπε ο πρωθυπουργός της Ελλάδας, εν έτει 2022, σχεδόν 80 χρόνια μετά την απελευθέρωση και 75 χρόνια μετά τη λήξη του Εμφυλίου: ότι η Εθνική Αντίσταση, μέσα στο θολωμένο του μυαλό, είναι από τις χειρότερες στιγμές της ελληνικής Ιστορίας.
Δεν αξίζει τον κόπο να απαντάμε σε αυτές τις αχρειότητες με μαθήματα Ιστορίας, γιατί πάνε χαμένα. Η Ιστορία είναι για αυτούς που την αγαπάνε και τη σέβονται, και αυτοί ξέρουν τι ρόλο έπαιξε το ΕΑΜ στην Εθνική Αντίσταση. Πώς οι κινητοποιήσεις του οργάνωσαν τον επισιτισμό της κατεστραμμένης χώρας, πώς ματαίωσαν την επιστράτευση Ελλήνων εργατών για τη ναζιστική πολεμική βιομηχανία, πώς ανάγκασαν τους Γερμανούς να πάρουν πίσω την παραχώρηση της κατεχόμενης Μακεδονίας στη διοίκηση της φασιστικής Βουλγαρίας. Πώς οργάνωσε με ίδια μέσα έναν από τους πιο αξιόμαχους αντιστασιακούς στρατούς στην Ευρώπη, γεγονός που αναγνωρίστηκε δημόσια και μεγαλόφωνα από όλες τις συμμαχικές δυνάμεις. Και πόσο μεγάλος ήταν ο φόρος αίματος που καταβλήθηκε για τον αγώνα αυτόν. Δεν περιμένουμε αυτά να συγκινήσουν ανθρώπους χωρίς ίχνος έρματος, καλλιέργειας και σοβαρότητας, σαν τον Κ. Μητσοτάκη. Αλλά υπάρχουν ορισμένα ζητήματα πολιτικού πρωτοκόλλου και αξιοπρέπειας που οφείλει κάποιος να του επισημάνει. Γιατί ακόμα και ο Σαμαράς, που ιδεολογικά υπήρξε ό,τι πλησιέστερο στο βαθύ σκότος της προδικτατορικής ΕΡΕ, σε θέματα Εθνικής Αντίστασης υπήρξε σχετικά προσεκτικός.
Η αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης
Η Εθνική Αντίσταση αναγνωρίστηκε οριστικά με νόμο του ελληνικού κράτους το 1982. Ως τότε το ΕΑΜ και οι οργανώσεις του (ΕΛΑΣ, ΕΠΟΝ, Εθνική Αλληλεγγύη κ.ά.), δηλαδή το μαζικότερο κομμάτι του αντιστασιακού κινήματος, εξαιρούνταν από τον κατάλογο των επισήμως αναγνωρισμένων αντιστασιακών οργανώσεων, ενώ παράλληλα ελάμβαναν τιμητικές συντάξεις όσοι είχαν υπηρετήσει στα Τάγματα Ασφαλείας. Όπως εύστοχα σημείωναν κάποιοι την εποχή εκείνη, η Ελλάδα ήταν η μόνη ευρωπαϊκή χώρα στην οποία η συνεργασία με τον εχθρό θεωρούνταν συντάξιμη υπηρεσία. Και αυτό ήταν μια από τις μεγαλύτερες ιστορικές συνεισφορές της μεταπολεμικής Δεξιάς στην ιστορική μνήμη.
Στη συζήτηση του 1982 η Νέα Δημοκρατία αποχώρησε με άναρθρες εμφυλιακές κραυγές από τη Βουλή, μετά από μια πολωτική τοποθέτηση του τότε αρχηγού της Ευάγγελου Αβέρωφ. Ήταν ό,τι καλύτερο για τον Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος -αμέτοχος της Εθνικής Αντίστασης- τα επόμενα χρόνια θα εργαλειοποιούσε στο έπακρο την υπόθεση αυτή, προκειμένου να περιθωριοποιήσει και να λεηλατήσει εκλογικά την Αριστερά, εμφανιζόμενος ο ίδιος ως ο αποκλειστικός εκπρόσωπος της προοδευτικής παράταξης. Δύο χρόνια αργότερα, μετά από μια οδυνηρή ήττα στις ευρωεκλογές, η Νέα Δημοκρατία θα καταλάβαινε ότι με εμφυλιακά ιδεολογικά εργαλεία και χωρίς στοιχειώδη ανανέωση και εκδημοκρατισμό δεν θα κατάφερνε να ξαναμπεί στο πολιτικό παιχνίδι, και διάλεξε για αρχηγό της έναν άνθρωπο που δεν προερχόταν καν από τις γραμμές της: τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη.
Η εξαίρεση Κανελλόπουλου
Εξαίρεση στη θορυβώδη και αμυντική συμπεριφορά της αβερωφικής Δεξιάς υπήρξε η στάση του Παναγιώτη Κανελλόπουλου, ο οποίος δεν ακολούθησε το κόμμα του, αλλά παρέμεινε στη συνεδρίαση της Βουλής. Η ομιλία του υπήρξε υπόδειγμα έντιμης προσέγγισης στην υπόθεση της Εθνικής Αντίστασης και προήγαγε τον δεξιό πολιτικό λόγο αρκετές θέσεις στη γραμμή της δαρβινικής εξέλιξης, από τον χιμπατζή και τον ομαδάρχη των ΤΕΑ μέχρι τον Homo Sapiens και τη Δημοκρατία. Έτσι, εκείνες τις ώρες, απούσης της εμφυλιακής παράταξης που όδευε προς το χρονοντούλαπο, διαμορφώθηκε μια γενναία συναίνεση: η Δεξιά στο εξής δεν θα παρέλειπε μια τιμητική αναφορά στο ΕΑΜ ως δείγμα πολιτικού πολιτισμού, πράγμα που ο πατέρας Μητσοτάκης τήρησε με συνέπεια και συνέχισαν τόσο ο Έβερτ όσο και ο Κώστας Καραμανλής. Και η Αριστερά, πάλι για λόγους πολιτικού πολιτισμού, θα απέφευγε να επισημάνει ότι η κατοχική Δεξιά ήταν, με κάποιες φωτεινές εξαιρέσεις, απούσα από την Αντίσταση, αλλά ενθουσιωδώς παρούσα στον δωσιλογισμό. Και αυτό, πέρα από την προσπάθεια του μπογδανισμού να το τορπιλίσει προκαλώντας δεξιά και αριστερά με απύθμενες ανοησίες, πήγε σχετικά καλά μέχρι πρόσφατα.
Αχρειότητα και ελαφρότητα
Χρειαζόταν ένας ολοκληρωτικά άξεστος και αχρείος πρωθυπουργός για να πετάξει στα σκουπίδια τόσα χρόνια προσπάθεια να συνεννοηθούν στα βασικά οι ιστορικές δυνάμεις αυτού του τόπου. Και δεν το έκανε για να χαϊδολογήσει τον Καρατζαφέρη, που εσχάτως έχει στρατολογήσει στη Νέα Δημοκρατία, και τους ακροδεξιούς κλόουν του κόμματός του. Δεν το έκανε καν για να κολακέψει λίγο την ευρεία ακροδεξιά λαϊκή βάση, που κατά μεγάλο ποσοστό δεν θέλει να τον βλέπει ούτε ζωγραφιστό. Αυτή τη δουλειά την έχει αναθέσει σε άλλους· ο ίδιος ασχολείται με το ακραίο αντιΣΥΡΙΖΑ Κέντρο, που δεν έχει τέτοια θέματα. Το έκανε γιατί είναι ανεπαρκής να χειριστεί οτιδήποτε εκτός κειμένου και γιατί στην απελπισμένη προσπάθειά του να εγείρει κόντρα με τον ΣΥΡΙΖΑ είναι ικανός να πει τη μεγαλύτερη και ελαφρύτερη ανοησία. Ντροπιάζοντας ακόμα και εκείνα τα λίγα που θα μπορούσαν να πιστωθούν ως θετικά στη μνήμη του πατέρα του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου