Του Νασόπουλου Νάσου
Κάθε ημέρα που περνάει μια κερδισμένη μάχη...
Εδώ (Γιατί γράφω το Ημερολόγιο ενός Καρκινοπαθούς) εξηγώ γατί άρχισα να γράφω αυτή τη στήλη.
Βρίσκομαι στην 326η ημέρα από τότε που έμαθα ότι έχω καρκίνο στον πνεύμονα και σε λεμφαδένες του μεσοθωρακίου (Ποιος είμαι- Η σχέση μου με τον καρκίνο).
Τριακόσιες είκοσι έξι (326) ημέρες μιας συνεχούς μάχης με το «θηρίο». Με ακτινοβολίες, χημειοθεραπείες, χειρουργείο, πάλι χημειοθεραπείες και τώρα με ανοσοθεραπείες (10 Ιουνίου 2019-ΗΜΕΡΑ 1η: Ραντεβού... με τον καρκίνο).
Ακόμα το «θηρίο» δείχνει ανίκητο.
Συνεχίζω.
Χωρίς να έχω χάσει μέχρι σήμερα την πίστη μου ότι τελικά θα νικήσω εγώ και όχι αυτό.
Χωρίς να έχω χάσει το όποιο χιούμορ διαθέτω, κάνοντας ακόμα και αστεία με την περιπέτειά μου.
Προσπαθώντας να έχω καλή διάθεση, να γελάω όσο περισσότερο μπορώ, να σκέφτομαι όσο γίνεται πιο θετικά.
Όχι, δεν είναι πάντα εύκολο.
Υπήρξαν στιγμές που και τα κλάματα έβαλα, και η απελπισία έδειχνε να με κυριεύει, και θύμωσα, και αγανάκτησα. Ήταν τότε που με βασάνιζαν οι παρενέργειες των χημειοθεραπειών.
Όμως, το μεγαλύτερο διάστημα αυτών των 326 ημερών, υπήρχαν γέλια και όχι δάκρυα, υπήρχε αισιοδοξία και βεβαιότητα ότι τελικά θα τα καταφέρω και όχι απελπισία.
Ακόμα νιώθω καλά, ο καρκίνος δεν με έχει καταβάλλει βιολογικά, δεν έχει επηρεάσει τον οργανισμό μου.
Αν και συνεχίζει να υπάρχει εκεί, μέσα μου.
Όπως λέω κάποιες φορές, «ο καρκίνος κάνει τη δουλειά του κι εγώ τη δική μου». Και μένει να φανεί τίνος η δουλειά θα αποδειχθεί αποτελεσματικότερη.
Αισιοδοξώ ότι θα νικήσω. Όμως δεν είναι …απίθανο να νικήσει αυτός τελικά. Ίσως και οι πιθανότητες να είναι με το μέρος του, να είναι το φαβορί και να είμαι το αουτσάιντερ.
Δεν τρέφω αυταπάτες. Όμως δεν χάνω την αισιοδοξία μου.
Και επιτέλους, αν χάσω εγώ κι όχι αυτός, ε, όλοι θα φύγουμε κάποια στιγμή από τη ζωή. Άλλος νωρίτερα, άλλος αργότερα, όλοι φεύγουμε, κανείς δεν μένει για πάντα εδώ. Άλλωστε, όταν «φύγω» δεν θα το ξέρω ότι «έφυγα». Και ότι δεν ξέρεις πως συμβαίνει, όσο στενάχωρο κι αν είναι, δεν μπορεί να σε στενοχωρήσει.
Αν πάλι, το «φευγιό» σε οδηγεί κάπου αλλού, σε μια άλλη ζωή, προς τι η στενοχώρια, αφού το ταξίδι συνεχίζεται; (Πόσο θα ζήσω; Κι αν πεθάνω σύντομα από τον καρκίνο;)
Προτιμώ λοιπόν να λειτουργώ πιο γήινα. Και αντί να χάνω το χρόνο μου ασχολούμενος με το πότε θα πεθάνω, προτιμώ να ασχολούμαι με το πώς ζω σήμερα που ακόμα υπάρχω.
Και προσπαθώ να ζω όσο πιο ευχάριστα μπορώ. Με αστεία, με ευχάριστες στιγμές, με περισσότερες απολαύσεις. Απλές καθημερινές απολαύσεις, όχι τίποτα σπουδαίο.
Δεν είναι πάντα εύκολο, γιατί η ζωή είναι σκληρή και καθόλου συμπονετική. Αν και, για τα όποια προβλήματα, τις όποιες στενοχώριες ή εκνευρισμούς σε επηρεάζουν αρνητικά δεν φταίει γενικά κι αόριστα η ζωή. Συνήθως κάποιοι άνθρωποι είναι αυτοί που σού προκαλούν αυτά τα συναισθήματα.
Αυτές τις 326 ημέρες, δυστυχώς βρέθηκαν άνθρωποι που, και με στενοχώρησαν, και με εκνεύρισαν, και με απογοήτευσαν. Άνθρωποι που εκδήλωσαν αχαριστία καίτοι κάποτε έτυχαν της όποιας βοήθειάς μου, που συμπεριφέρθηκαν πονηρά και με αδίκησαν για να αποκομίσουν κάποια οφέλη αδιαφορώντας για την ταλαιπωρία μου καίτοι δήλωναν «φίλοι».
Όμως, ήλθα πιο κοντά με τους δικούς μου ανθρώπους, ένιωσα δίπλα μου τους πραγματικούς φίλους, διέκρινα αυτούς που με αγαπάνε πραγματικά, μού δόθηκε η ευκαιρία να ξεχωρίσω την ήρα από το στάρι.
Απορρίπτω και διαγράφω τους πρώτους, κρατώ και ευγνωμονώ τους δεύτερους.
Αυτές τις 326 ημέρες, άλλαξαν και αρκετές συνήθειες στη ζωή μου.
Από το κόψιμο του τσιγάρου (Πώς έκοψα το τσιγάρο), μέχρι τη διατροφή μου που έγινε πιο υγιεινή, κόβοντας τη ζάχαρη, το πολύ κρέας και ...ανακαλύπτοντας τα όσπρια, το ψωμί και τα ζυμαρικά ολικής άλεσης.
Από τον περιορισμό της δουλειάς στην οποία επί δεκαετίες αφιέρωνα τον περισσότερο χρόνο της ημέρας, έως την επιλογή να απομονωθώ κάπως από γνωστούς (Απομονώθηκα, δεν θέλω ούτε στο τηλέφωνο να μιλήσω).
Όλη αυτή τη διαδρομή που ήδη έκανα, αλλά και όση μού απομένει ακόμα να διανύσω αποφάσισα να την καταγράψω. Το γιατί, το εξήγησα ήδη (Γιατί γράφω το Ημερολόγιο ενός Καρκινοπαθούς).
Όμως, θα είχε, για μένα τουλάχιστον, ενδιαφέρον αυτή η στήλη να μην εξελιχθεί σε έναν προσωπικό μου μονόλογο, αλλά να φιλοξενήσει και να παρουσιάσει τις εμπειρίες, τις αγωνίες, τις ανησυχίες κι άλλων ανθρώπων οι οποίοι περνούν ή πέρασαν την ίδια ταλαιπωρία, δίνουν ή έδωσαν την ίδια μάχη.
Ελάτε να μιλήσουμε γι αυτό που μας συμβαίνει. Να περιγράψουμε πώς νιώθουμε, να δώσουμε στους δικούς μας ανθρώπους να καταλάβουν τι θέλουμε απ’ αυτούς, αλλά και τι μπορούμε και θέλουμε να τους προσφέρουμε εμείς.
Ελάτε να μιλήσουμε ανοιχτά για τον καρκίνο. Χωρίς να τον θεωρούμε «καταραμένο», «παλιαρρώστεια», «επάρατο», αλλά μια ασθένεια, σοβαρή μεν, αλλά σαν πολλές άλλες ασθένειες που ταλαιπωρούν άλλους συνανθρώπους μας.
Ελάτε να μεταδώσουμε το μήνυμα σε αυτούς που θα μάθουν σήμερα ή αύριο ότι έχουν καρκίνο, πως η ζωή δεν τελείωσε, έχει δρόμο ακόμα. Κι αυτό το δρόμο δεν αξίζει να τον περπατήσουμε βυθισμένοι στη στενοχώρια και την απελπισία, αλλά να τον ευχαριστηθούμε.
Σε αυτό το e-mail zwntasmekarkino@gmail.com στείλτε μου τα μηνύματά σας, ή το τηλέφωνό σας (αν θέλετε να επικοινωνήσουμε τηλεφωνικά) και να είστε σίγουροι ότι η δύναμη που θα δώσει ο ένας στον άλλον θα είναι ένας ισχυρός σύμμαχος στη μάχη που δίνουμε.
ΥΓ. Από σήμερα 1η Μαΐου 2020, αρχίζει η δημοσίευση του Ημερολογίου που έχω τηρήσει, αλλά και άλλων θεμάτων που πιστεύω ότι εμφανίζουν ενδιαφέρον. Πλέον, το ραντεβού μας σε αυτή τη στήλη θα είναι καθημερινό. Κάθε μέρα και κάτι περισσότερο και κάτι νέο. Κάθε ημέρα που περνάει, μια κερδισμένη μάχη με τον καρκίνο.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜA
Το Ημερολόγιο ενός Καρκινοπαθούς
Ποιος είμαι- Η σχέση μου με τον καρκίνο
Γιατί γράφω το Ημερολόγιο ενός Καρκινοπαθούς...
Πώς είπα στους δικούς μου ανθρώπους ότι έχω καρκίνο
Απομονώθηκα. Δεν θέλω ούτε στο τηλέφωνο να μιλήσω...
Πόσο θα ζήσω; Κι αν πεθάνω σύντομα από τον καρκίνο;
Πώς έκοψα το τσιγάρο όταν έμαθα ότι έχω καρκίνο
Πηγή: thebest.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου