Πριν από σαράντα πέντε χρόνια, παιζόταν η πρώτη πράξη της κυπριακής τραγωδίας με το προδοτικό πραξικόπημα της χούντας του Ιωαννίδη και της ΕΟΚΑ Β’, που είχε στόχο την ανατροπή και εξόντωση του Προέδρου Μακαρίου.
Πραξικόπημα που εκμεταλλεύτηκαν οι στρατοκράτες της Άγκυρας για να πραγματοποιήσουν τα σχέδιά τους για στρατιωτική εισβολή στο νησί, στις 20 Ιουλίου 1974, με αποτέλεσμα χιλιάδες νεκρούς και αγνοούμενους, πάνω από 200.000 πρόσφυγες και κατοχή του 37% του εδάφους της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Ήταν πολύ χαλεποί καιροί τότε, διότι στη διεθνή σκηνή κυριαρχούσε ο Ψυχρός Πόλεμος και στη Μέση Ανατολή η κατάσταση ήταν εκρηκτική, όπως και σήμερα.
Κατά τις δεκαετίες που μεσολάβησαν από το 1974, έγιναν πολλές προσπάθειες για τη λύση του Κυπριακού, αλλά δεν καρποφόρησαν. Προσέκρουσαν στην πολιτική της Άγκυρας για «δύο κράτη» στην Κύπρο και στο γεγονός ότι η μεταψυχροπολεμική λεγόμενη «νέα τάξη πραγμάτων» δεν ευνόησε τη λύση του Κυπριακού με βάση τις αποφάσεις του ΟΗΕ. Προσέκρουσαν, όμως, και στο γεγονός ότι εθνικιστικές δυνάμεις στην Ελλάδα και την Κύπρο δεν θέλησαν να αποδεχτούν (ούτε σήμερα αποδέχονται) λύση δικοινοτικής - διζωνικής ομοσπονδίας, αρνούμενες ουσιαστικά ότι η Κύπρος αποτελεί κοινή πατρίδα των Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων.
Ξεχνούν οι δυνάμεις αυτές ότι ο Πρόεδρος Μακάριος είχε αποδεχτεί τη δικοινοτική - διζωνική ομοσπονδιακή λύση με τις συμφωνίες «υψηλού επιπέδου» Μακαρίου - Ντενκτάς το 1977, όπως και ο Πρόεδρος Κυπριανού, με τη συμφωνία Κυπριανού - Ντενκτάς το 1979.
Έτσι, μπορεί να εξηγηθεί και η σφοδρή πολεμική που ασκήθηκε στο εσωτερικό της ελληνοκυπριακής κοινότητας εναντίον της ιδέας για «λύση από τους Κύπριους για τους Κύπριους», την οποία ακολούθησε, από το 2008, ο προερχόμενος από την Αριστερά Πρόεδρος Δημήτρης Χριστόφιας.
Σε ό,τι αφορά την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, έχει να επιδείξει και στο Κυπριακό θετικό απολογισμό, που αποτυπώθηκε και στο λεγόμενο κεκτημένο του Κραν Μοντανά, όπου πρώτη φορά συνήλθε διεθνής διάσκεψη, με τη συμμετοχή αντιπροσωπειών των τριών εγγυητριών δυνάμεων και του γενικού γραμματέα του ΟΗΕ Αντόνιο Γκουτέρες, με την Ελλάδα να θέτει στο τραπέζι την κατάργηση του απαράδεκτου και αναχρονιστικού καθεστώτος των διεθνών εγγυήσεων, εξασφαλίζοντας την υποστήριξη και της Ε.Ε. διά της Φεντερίκα Μογκερίνι.
Σήμερα η Κυπριακή Δημοκρατία, έχοντας ενταχθεί από το 2004 στην Ε.Ε., παρότι de facto διχοτομημένη, βρίσκεται αντιμέτωπη με νέες απειλές και προκλήσεις εκ μέρους της κυβέρνησης της Άγκυρας, η οποία «εισβάλλει» στην κυπριακή ΑΟΖ, που έχει οριοθετηθεί με διμερείς συμφωνίες, με την Αίγυπτο, το Ισραήλ και τον Λίβανο (η κυβέρνηση Άσαντ της Συρίας αρνήθηκε, για το χατήρι της Άγκυρας). Επομένως, χτυπούν καμπάνες κινδύνου οριστικής διχοτόμησης με απρόβλεπτες συνέπειες για το μέλλον του κυπριακού λαού ως σύνολο και την υπόθεση της ειρήνης στην ανατολική Μεσόγειο.
Ευτυχώς, χάρη στην στενή συνεργασία των κυβερνήσεων Τσίπρα και Αναστασιάδη, η Ε.Ε. πήρε πρώτη φορά καθαρή θέση υπέρ των δικαίων της Κυπριακής Δημοκρατίας, καταδικάζοντας τις ενέργειες της κυβέρνησης Ερντογάν, με πρόβλεψη και σοβαρών κυρώσεων στην Άγκυρα. Πρόκειται για νέο κεκτημένο, το οποίο καλείται να υπερασπιστεί η κυβέρνηση Μητσοτάκη.
Ταυτόχρονα, απαιτείται μια νέα διεθνής εκστρατεία αλληλεγγύης με την Κυπριακή Δημοκρατία, στο επίπεδο της κοινωνίας των πολιτών. Κίνημα στηριγμένο στο αίτημα εφαρμογής των αποφάσεων του ΟΗΕ για το Κυπριακό, στις οποίες συμπεριλαμβάνεται και η επιδίωξη λύσης δικοινοτικής - διζωνικής ομοσπονδίας, με μία κυριαρχία, μία ιθαγένεια και μία διεθνή προσωπικότητα. Όσοι στην Ελλάδα και την Κύπρο αρνούνται τη θέση αυτή ή πολύ περισσότερο παραγνωρίζουν τους αγώνες και τον ρόλο της τουρκοκυπριακής κοινότητας στην υπόθεση της Κύπρου αντικειμενικά παίζουν το άκρως επικίνδυνο παιχνίδι της οριστικής διχοτόμησης του νησιού.
Προφανώς, η αποτελεσματική υπεράσπιση των δικαίων του κυπριακού λαού δεν μπορεί να γίνει με εθνοκεντρικούς όρους ούτε με θεωρίες για τις σχέσεις Ελλάδας - Κύπρου που παραπέμπουν στην αντίληψη περί «δύο ελληνικών κρατών». Απαιτείται πρωτίστως η ανάδειξη του Κυπριακού ως μείζονος προβλήματος ειρήνης στην περιοχή της Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής, καθώς και η επισήμανση ότι η Ευρώπη έχει να ωφεληθεί πολλαπλά από την δίκαιη και βιώσιμη λύση του, δεδομένου ότι θα πρόκειται για την πρόκληση συμβίωσης εντός ενός κράτους - μέλους της Ε.Ε. δύο διαφορετικών, όχι μόνο εθνικών, αλλά και θρησκευτικών κοινοτήτων.
Αμέσως μετά το 1974 κυριαρχούσε το σύνθημα «Δεν Ξεχνώ», το οποίο και σήμερα δηλώνει τη σταθερή και απαράγραπτη δέσμευση αγώνα κατά του φασισμού που αιματοκύλισε την Κύπρο, καθώς και εναντίον εκείνων των διεθνών δυνάμεων που, χαρακτηρίζοντας τον Μακάριο «Κάστρο της Μεσογείου», επιδίωξαν αρχικά τον παραμερισμό του και στη συνέχεια την εξόντωσή του. Δυστυχώς, τα σχέδιά τους αυτά βρήκαν συνεργούς στην Ελλάδα και την Κύπρο. Ούτε αυτό το ξεχνούμε.
*Ο Πάνος Τριγάζης είναι μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ
Πηγή: ΑΠΕ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου