ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΩΝ ΕΡΕΥΝΩΝ

                         www.philosophical-research.org
 

ΣΕΜΙΝΑΡΙΑ

       ΙΣΤΟΡΙΚΟΦΙΛΟΣΟΦΙΚΟΥ ΛΟΓΟΥ

                

                  ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ Λ. ΠΙΕΡΡΗΣ

                           ΠΕΡΙΟΔΟΣ 2017- 2018

      

                           ΝΕΑ ΣΕΙΡΑ ΕΚΔΗΛΩΣΕΩΝ

                    ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ (3^η)

                                Τρίτη, 5 Ιουνίου

                     

 ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ ΠΑΤΡΩΝ (24^η)

                     Πέμπτη, 7 Ιουνίου 2018

      

                  ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ ΣΠΑΡΤΗΣ (14^η)

                              Παρασκευή, 8 Ιουνίου

                      

                  Ι

Σειρά Αναλύσεων με Προβολές

                       στην Ιστορία και Θεωρία της Τέχνης

  στα Πλαίσια των Σεμιναρίων Ιστορικοφιλοσοφικού Λόγου

                (Φετινό Πρόγραμμα: Συγκριτική Μελέτη Τριών

           Πολιτισμών, Κλασσικού, Βυζαντινού και Ευρωπαϊκού)

Στην νέα σειρά συναντήσεων μελετούμε την ιστορία της αρχαίας Ελληνικής τέχνης, με επίκεντρο την πλαστική, ως προνομιούχο αποκάλυψη του πνεύματος του κλασσικού πολιτισμού, ως έκφραση του Ελληνικού βιώματος στην Δωρική του ουσία.

Ο τρέχων κύκλος των εκδηλώσεων αυτών μελέτης της τέχνης αφορά στην αρχαϊκή και κλασσική περίοδο, την άνοιξη και το θέρος του κλασσικού Ελληνισμού, χρονολογικά το διάστημα των τεσσάρων αιώνων, από το 720 μέχρι το 338 π.Χ., από την απόλυτη γύμνωση στους Ολυμπιακούς αγώνες μέχρι την μάχη της Χαιρωνείας.   

Ασχοληθήκαμε στις δύο πρώτες αναλύσεις μας αυτού του κύκλου, με το κοσμοϊστορικό φαινόμενο (περί το 700 π.Χ) της ανάδυσης της Μορφής από την οντολογική δύναμη του σχήματος αφ’ ενός και την ρεαλιστική απόδοση του φυσικού όντος αφ’ ετέρου, και με την αμέσως εν συνεχεία δημιουργία της μνημειακης γλυπτικής στο μάρμαρο (περί το 675 π.Χ). Ερευνήσαμε τις πρώτες σωζόμενες δομές και αρμονίες του πλαστικού, και παρακολουθήσαμε τμήμα μερικών εξελικτικών γραμμών που αρχίζει από αυτές.

Την Τρίτη, 5 Ιουνίου, στις 8.30 το βράδυ, θα συνεχίσουμε την έρευνα των αρχετυπικών μορφών («Σχολών») με τις οποίες συγκεκριμενοποιήθηκε η Μορφή κατά την άνοιξη του Ελληνισμού, των θεμελιωδών πλαστικών ρυθμών και αρμονιών στις οποίες από-καλύπτεται το Είναι ως θαύμα του Φαίνεσθαι.

Θεματικός τίτλος της ανάλυσης παραμένει λοιπόν ο ίδιος:

      

 Η Μορφή του Είναι: Αρχαϊκή Εποχή ή το Ελληνικό Έαρ

                                               (~650–500 π.Χ.)

                           ***

Για ευκολία αναφοράς και προσανατολισμού ξαναστέλνω την προγραμματική θεματολογία της τωρινής ενότητας εκδηλώσεων, και την γενική περιγραφή των επομένων κύκλων.

Ενότητα Ι

                   Η ΜΟΡΦΗ ΤΟΥ ΚΑΛΛΟΥΣ

                      (Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΙΔΕΑΣ)

1/   Η Ανάδυση της Μορφής ή η Ελληνική Αυγή (~ 750 – 650 π.Χ.)

2/  Η Μορφή του Είναι: Αρχαϊκή Εποχή ή το Ελληνικό Έαρ (~650–500

                                                                                                                    π.Χ.)

3/  Η Μεταμόρφωση της Μορφής και η Μορφή του Φαινομένου: 

            ο Αυστηρός Ρυθμός ή το Πρώιμο Θέρος του Ελληνισμού

                                    (~ 500-450 π.Χ.)

4/ Το Φαινόμενο της Μορφής και η Μορφή της Μοίρας:

                        Υψηλό Κλασσικό και Θέρος (~450-430 π.Χ.)

5/  Η Μορφή της Τέχνης ή η Τέχνη για την Τέχνη ή η Τέχνη ως

        Λύτρωση:  ο Πλούσιος Ρυθμός και η maniera bella (~ 430 – 400 π.Χ.)

6/   Συνέχεια , Αντίδραση και Επαναφορά: η Κρίση του Κλασσικού

             ή προς το Τέλος του Ελληνικού Θέρους  ( ~ 400 – 370 π.Χ.).

7/  Τρεις Λύσεις της Κρίσης: Σκόπας, Πραξιτέλης, Λύσιππος

                                                       (~370-330 π.Χ. και πέραν)

Σε μια ακόλουθο δεύτερη ενότητα θα αναλύσω τις εξελίξεις κατά το μακρό Φθινόπωρο της Ελληνιστικής και πρώτης Ρωμαϊκής περιόδου, και τις διεργασίες στον Χειμώνα της Μεγάλης Μεταβολής κατά τους πρώτους αιώνες μ.Χ., καλύπτοντας χρονολογικά το διάστημα από τον 4^ο π.Χ. μέχρι τον 4^ο μ.Χ. αιώνα, έως δηλαδή την ανάδυση της νέας μορφής που εκφράζει το καινούριο αξονικό βίωμα του Ελληνισμού.

Η σειρά αυτή εκδηλώσεων πραγματοποιείται σε συνεργασία του Ινστιτούτου Φιλοσοφικών Ερευνών και του Κέντρου Bright Side Patras, λαμβάνει δε χώρα στο Κέντρο.

                                 ***

Το Κέντρο Bright Side Patras ευρίσκεται στην Φιλοποίμενος 45, μεταξύ Κορίνθου και Κανακάρη.

Οι αναλύσεις γίνονται με συνεχή προβολή του σχετικού οπτικού υλικού.

Η είσοδος είναι ελεύθερη.

Μετά την ομιλία ακολουθεί συζήτηση.        

                   ΙI

ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ ΠΑΤΡΩΝ

                           Κύκλος ΛΑ’

Κοσμοϊστορικές Έρευνες στον Ομφαλό της Γης.

Ελληνισμός, Ευρώπη και η «καθ’ ημάς» Ανατολή:

Συγκριτικές Μελέτες Τριών Πολιτισμών

Συνεχίζουμε την συζήτηση για το τραγικό στον κλασσικό Ελληνισμό και τον Ευρωπαϊκό πολιτισμό. Η διαφορετική αντίληψη της τραγικότητας στις δύο αυτές ενότητες οφείλεται στην διαφορά του κοσμοειδώλου των, και αυτή τελικά στην διαφορά του συστατικού βιώματος των δυο πολιτισμικών ταυτοτήτων.

Την προηγούμενη φορά έδειξα την διαφορά όπως αποκαλύπτεται αρχετυπικά στην ποιητικότητα του Πίνδαρου και του Hölderlin. 

Ο πρώτος σηματοδοτεί την φάση (πρώιμο κλασσικό) που η αιγλήεσσα φανέρωση του Είναι στην Μορφή του Κάλλους αρχίζει να χρωματίζεται από την Μοίρα της ύπαρξης στον Χρόνο. Έτσι γεννάται το Αττικό τραγικό και κωμικό, η ύβρις της υπέρβασης των ορίων του «Τέλους» και η γελοιότητα της α-τέλειας, της «υπόβασης» από τα άκρα όρια του Κάλλους.

Ο δεύτερος δείχνει την αντίθετη κίνηση. Ξεκινώντας από την «ερριμμένη» στον Κόσμο ύπαρξη (από το ανθρώπινο Da-sein), αναζητεί το «τέλος» της ουσίας, το νόημα της ύπαρξης. Αλλά το αλλοτριωμένο από το Είναι Υπο-κείμενο δεν ίσχύει να βιώσει την παρουσία του θείου στον Κόσμο: το Ερριμμένο δεν αισθάνεται τον Κόσμο ως «Κόσμο», ως από-κάλυψη του Απόλυτου – ζει την απουσία του θεού, δεν μπορεί να συνδέσει το Dasein με το Sein, να συνάψει το Χρόνο με την Αιωνιότητα. Ο Έρως του Κάλλους μένει ανικανοποίητος, δεν ταυτίζεται ο ερών με το ερώμενο. (Αντίθετα εύκολα ο μυστικισμός της καθ’ ημάς ανατολής συντονίζεται προς το ερωτικό μοτίβο της Κοσμικής από-κάλυψης: η σημασία του «αγαπημένου-ερώμενου» στην ποίηση του Ρουμί). 

Η βίωση του Κάλλους ως απουσίας συνιστά την ρίζα του Ευρωπαϊκού ρωμαντισμού.  Το υπο-κείμενο σφαδάζει από τον ανικανοποίητο έρωτά του. Η παρατροπή δε του έρωτα του καλού (που είναι έργο της αιωνιότητας και λυτρωμός του ερριμμένου με την αναγωγή του στην οικεία «θέση» της πληρότητας και τελειότητάς του) στην βιολογική γενετήσια επιθυμία (που είναι ανάγκη του χρόνου και βάθεμα του ερριμμένου στον Λαβύρινθο της ύπαρξης), επιδεινώνει την ταραχή του ανικανοποίητου ενώ φαντάζεται ότι την θεραπεύει. Το Ευρωπαϊκό υποκείμενο αυτοεγκλωβίζεται στον αδιέξοδό του χωρίς ξέφωτο δάσους, στην λογική της ανάγκης του χρόνου. Δεν βρίσκει τον Πόρο και την λεπτή αταρπό του Αλκμάνα.

Στην νέα μας συνάντηση, αυτήν την Πέμπτη 7 Ιουνίου στις 8.30 το βράδυ, θα διαπραγματευθώ, ακριβώς το θέμα της αντινομιακής εσωτερικής σχέσης μεταξύ του κλασσικού και του ρωμαντικού.  Θα συνδέσω δε την ανάλυση αυτού του ζητήματος με τους «δρόμους» των αμέσως προηγούμενων αναζητήσεών μας, και ιδιαίτερα με το φαινόμενο της Γερμανικής Ανάστασης από το μέσο του 17^ου αιώνα, και με τον σύνθετο χαρακτήρα του. 

Η ιστορική Ευρώπη τελειώνει εκεί που άρχισε: στον Γερμανικό «σπόρο». Αλλά η δραματική κατάληξη καθωρίστηκε στην ουσία της από τον Γερμανικό έρωτα του Ελληνικού κάλλους, ο οποίος επειδή αντέβαινε σε άλλες βασικές δομές του Γερμανικού υπαρξιακού βιώματος συγκλόνισε την Γερμανική ταυτότητα και έκανε ώστε το κλασσικό να μεταποιηθεί σε ρωμαντισμό. Η εσωτερική αντινομία της Γερμανικής ψυχής δίνει σε πρόχειρη θέαση την εντύπωση «Τυραννίας της Ελλάδος επί της Γερμανίας» για την περίοδο των δυόμιση τελευταίων αιώνων. Αλλά η τυραννία πρόσκειται στο ποιητικό αίτιο, καθόλου στο τελικό. Εκτός εάν η Ευρωπαϊκή αφέλεια συγχύσει την ακατανίκητο επιρροή του ερώμενου κάλλους επί του ερώντος καλλυνόμενου, την γοητευτική αναγωγική δυναστεία του «τέλους» επί του τελειούμενου (Πλατωνικό Συμπόσιο), με την τυραννία της ακατάσχετης και βιάζουσας Δύναμης.  

Η θεματική μας περιγράφεται στον προγραμματισμένο τίτλο:

             Το Κλασσικό και ο Ευρωπαϊκός Ρωμαντισμός

                    (Αγγλική Ποίηση, Γαλλική Ζωγραφική,

Γερμανική Φιλοσοφία και Μουσική στις Αρχές του 19^ου αιώνα).

Η εστιασμένη προβληματική εκφράζεται στον συμπληρωματικό τίτλο:

Ο Γερμανικός Έρως του Κλασσικού και η Μοίρα της Ευρώπης.       

   

                                                           ***

Η ομιλία θα γίνει την Πέμπτη 7 Ιουνίου, 8.30 το βράδυ, στην Αίθουσα Διαλέξεων του Μεγάρου Λόγου και Τέχνης του Δήμου Πατρέων (2^ος όροφος, Πλατεία Γεωργίου Α’).

Η είσοδος είναι ελεύθερη.

Μετά την ομιλία θα υπάρξει χρόνος για συζήτηση.

     

                             ***

                           ΙΙΙ

   ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ ΣΠΑΡΤΗΣ

                                 Κύκλος Β’

                               

                                Η Σπάρτη

         από την Δημιουργία του Ελληνισμού

                 στην Ελληνική Ηγεμονία.

                  Το Λακεδαιμόνιο Θέρος

                            (556-371 π.Χ.)

 

Το Απόλυτο Είναι, το μόνο αυθυπόστατο, φαίνεται, και το υπερβατικό κάλλος του φαινομένου του είναι το Φως του Κόσμου. Η από-κάλυψη του Είναι στο Φαίνεσθαι δεν προσθέτει και δεν αφαιρεί τίποτα στην πληρότητα του Απόλυτου. Το Φανερό είναι ακριβώς το ίδιο προς το Κρυφό στην αποκάλυψη. Γι αυτό η γυμνότητα είναι πολυδύναμο σύμβολο του Ελληνισμού, η γυμνότητα του υπέρτατου όντος στην «ώρα» της ακμής του, του Απόλλωνα-Κούρου. Το Είναι σπεύδει να επι-δείξει την απολυτότητά του από-καλυπτόμενο. Και η πληρότητα της απολυτότητας του Είναι φαίνεται ως τελειότητα Κάλλους. 

Η ομορφιά είναι το φως της ύπαρξης, και αυτό η ζωή της. Μια λάμψη φωτός μένει μέσα μας στα τελευταία μας, - η άκτιστη ενέργεια του Θεού που μας δημιουργεί, η  όψη του Απόλυτου που αποτελεί την ύπαρξή μας, - μια φωτεινή ακτίνα αδρανής πια στον χρόνο. Και αυτή η αδρανής φωταχτίδα που είμαστε στο κλείσιμο του έγχρονου βίου μας συμβολίζει την ανθρώπινη κατάσταση σε όλη την ζωή μας.

Είμαστε θεοί σε αδυναμία. 

Θεοί στον σταυρό του χρόνου. Και μόνο το κάλλος, το φως που είναι η αλήθεια και η ζωή, σώζει.

Με πλησμονή κάλλους έδειξε ο Αλκαμένης στο Δυτικό αέτωμα του ναού του Διός στην Ολυμπία το νόημα της ύπαρξης. Ήρωες και δαίμονες, Λαπίθες και Κένταυροι, το ηρωικό και το δαιμονικό μέσα της, διαδραματίζουν τον αγώνα της ζωής, αρπάζουν και αρπάζονται, σκοτώνουν και σκοτώνονται, βιάζουν και βιάζονται. Αλλά η φρίκη της μάχης πνευματώνεται από έναν εξαίσιο ρυθμό που ρέει κυματιστός απ’ άκρου εις άκρο της σύνθεσης, από μια αρμονία εκθεώνεται που ξεκινάει από το όλο και διαπερά κάθε μέρος του, που διακατέχει κάθε διαρθρωμένο υποσύνολο και κάθε φιγούρα μέχρι τα μέλη τα ανθρώπινα και τα ελάχιστα. Μια πνοή κάλλους καθαίρει το φοβερό σε μορφή τελειότητας – και ιδού το αέτωμα ζει, και χορεύουν τα όντα την εορτή της αιωνιότητας, τα ίδια αυτά που συντρίβονται μέσα στον χρόνο στον μύλο της Μοίρας. 

Σύμβολο, νόημα και αρχέτυπη πραγματικότητα του λυτρωτικού Κάλλους, ορατή από-λυτη από-κάλυψη του Απόλυτου, φως και πεπρωμένο του όντος, ίσταται στο μέσον ο άξων του Κόσμου, ο Απόλλων στην δόξα της ανεκλάλητης τελειότητάς του, στην αίγλη της ανυπέρβλητης και ακαταμάχητης ομορφιάς του.

«Aber hier ist noch mehr: der ragende Leib und das durchleuchtete Haupt des Apollo. Er ist ein Wendepunkt, nicht nur jener Epoche. Wer ihn gesehen hat, für den gibt es kein Zurück». (Ernst Buschor).

Το πλέον και πλήρες στον ναό του Διός είναι το πυργούμενο κορμί και η διάφωτη κεφαλή του Απόλλωνα. Είναι σημείο τροπής σε κάθε στιγμή του χρόνου. Όποιος τον έχει δει, για αυτόν δεν υπάρχει πισωγύρισμα. Θα εκτελέσει το Απολλώνιο πεπρωμένο του. Έτσι διεισδύει η Αιωνιότητα στον Χρόνο, και έτσι τον κυβερνάει ακυβέρνητα. Δια της Δύναμης του Έρωτα, όχι δια του Έρωτα της Δύναμης. 

Όλη η σημασία της ανθρώπινης ιστορίας συνοψίζεται στον Απόλλωνα του Αλκαμένη.

Την ίδια εποχή που ανεγείρετο στην Ολυμπία το αρχιτεκτονικό και γλυπτικό σωμάτωμα του Ελληνισμού, τότε έψελνε ο Πίνδαρος τους μεγαλειώδεις ύμνους και ωδές του σε θεούς και ανθρώπους τετελεσμένους εν κάλλει. Σε ένα τέτοιο υπέρτατα αγλαϊσμένο τραγούδι του περιφλέγει με δόξα τον Νεμεονίκη Αλκιμίδη, αγόρι παλαιστή από την Αίγινα. Θέτοντας δε τηλαυγές πρόσωπο στον ύμνο του, ενάρχεται φοιβόληπτος, με ρυθμικές αρμονίες πρωτόφαντης αποκάλυψης, τον οιστρήλατο Πυθικό χρησμό του:

ἕν ἀνδρῶν, ἕν θεῶν γένος∙  ἐκ μιᾶς δὲ πνέομεν

ματρὸς ἀμφότεροι∙  διείργει δὲ πᾶσα κεκριμένα

δύναμις, ὡς τὸ μὲν οὐδέν, ὁ δὲ χάλκεος ἀσφαλὲς αἰεὶ ἕδος

μένει οὐρανός. ἀλλά τι προσφέρομεν ἔμπαν ἤ μέγαν

νόον ἤτοι φύσιν ἀθανάτοις,

καίπερ ἐφαμερίαν οὐκ εἰδότες οὐδὲ μετὰ νύκτας

ἄμμε πότμος

ἄντιν’ ἔγραψε δραμεῖν ποτὶ στάθμαν.    

Θεοί και άνθρωποι αναπνέουμε από την ίδια Μεγάλη Μητέρα: και ο Απόλλων έχει μάνα την Λητώ. (Αποκαλυπτικό είναι το προοίμιο στον Ομηρικό ύμνο εις Απόλλωνα). Μοιάζουμε στο σώμα και τον νου. Η τελειότητά μας είναι η αυτή: το φως του σωματικού κάλλους, το φως της νοερής σοφίας. Λουσμένοι στην λάμψη του φωτός της τελειότητας μας δείχνουμε και οι δυο την όψη του Απόλυτου, ταυτιζόμαστε στο Φαίνεσθαι του Είναι. Αλλά η συνάφειά μας κατατέμνεται στην Ισχύ. Εμείς πεθαίνουμε, εκείνοι είναι αθάνατοι. Εμείς μοχθούμε για την αυτοπραγμάτωσή μας (για την ενεργοποίηση του «τι ην είναι» μας που θα μας λυτρώσει), εκείνοι είναι οι «ρεία ζώοντες». Εμείς είμαστε επισφαλείς κάθε στιγμή και δεν ξέρουμε τι έχει γραφτεί για το μέλλον μας, αυτοί πατούν στέρεα στον χάλκινο ουρανό και μόνο ο εαυτός τους υφαίνει την μοίρα τους.

Είμαστε θεοί σε αδυναμία. 

Και ο θάνατος είναι η έσχατη έκφραση της αδυναμίας μας. Αν όμως μας βρει «τετελειωμένους», νικήσαμε τον Χρόνο. Ξυπνάμε τότε από το “όναρ σκιάς” (Πίνδαρος) που είναι η ζωή μας στον χρόνο. Και τετελεσμένοι βαίνομε στην Αιωνιότητα.

Έτσι αφορίζει ο Σκοτεινός Εφέσιος, στην αρχή της ίδιας περιόδου του πρώιμου κλασσικού:  

ἀθάνατοι θνητοί, θνητοὶ ἀθάνατοι, ζῶντες τὸν ἐκείνων θάνατον, τὸν δὲ ἐκείνων βίον τεθνεῶτες.

θάνατός ἐστιν ὁκόσα ἐγερθέντες ὁρέομεν, ὁκόσα δὲ εὔδοντες ὕπνος, <ὁκόσα δὲ τεθνεῶτες ζωή>.

(Ηράκλειτος Β62, Β21: cf. B26, B88).

Το Κάλλος της τελειότητος είναι ο Πόρος μέσα στον Λαβύρινθο των δεσμών του Χρόνου, το στενό Μονοπάτι μέσα στην νηλεή Ανάγκη,  η οδός και η αλήθεια και η ούσα ζωή, - όχι η πηλώδης λεωφόρος, ούτε η κοκεταρισμένη απάτη της μόδας, ουδέ η μανιώδης μέριμνα της διάρκειας στον χρόνο.     

                               ***

Ο Απόλλων είναι ο θεός του κλασσικού Ελληνισμού. Οι άλλοι Ολύμπιοι και οι λοιποί δαίμονες είναι εξαπολλωνισμένες θεότητες πρόγονες, μεταμορφώσεις στο Φως του Κάλλους από τους κόσμους της βιάζουσας Ισχύος και της γόνιμης Χθονιότητας.

Μερικές φορές, σε κρίσιμες βαρυσήμαντες στιγμές, η σοβούσα αντιπαλότητα του παλαιού προς το νέο, του φρόνιμου γήρατος προς την αλαζονική εφηβεία, αναδύεται με ένταση. Αντιμάχονται οι θεοί, και η Ήρα κατηγορεί τον άστατο χαρακτήρα του Απόλλωνα: “κακῶν ἕταρ’, αἰὲν ἄπιστε”, - σύντροφε των χειρότερων, και πάντα άπιστε.  Την παλιμβουλία του “μεγάλου, άριστου” θεού, του άνακτος Απόλλωνος στην στάση του απέναντι στον Αχιλλέα, δηλαδή μάλιστα στο ανθρώπινο ίνδαλμά του, έχει επίσης στιγματίσει θρηνούσα τον χαμό του γιού της η θεά Θέτις στον Αισχύλο (και ο Καβάφης στην “Απιστία” του). 

Στον Αισχύλο (την ίδια βαθυνοήμονα εποχή με τον Πίνδαρο και τον Αλκαμένη) που η σύγκρουση του παλαιού νόμου του αίματος και του όρκου, της κοσμικής δαιμονικής τάξης, προς την ερωτική αρμονία του κάλλους, με τους νέους (όνομα και πράγμα) θεούς, ανάγεται σε προειδοποιητική περιωπή, είναι μετωπική και αδυσώπητη στην Ορέστεια. Ο πρωθήβης του Κάλλους φθάνει να δικαιώσει, να προκαλέσει ακόμη, το έσχατο άγος, την μητροκτονία. Ο Πάγκαλος τοξεύει, δια την ύβρι της μητρικής υπερηφάνειας στην Νιόβη, τον ανθό της γέννας της, τα άμωμα παιδιά της πάνω στην ακμή του θάλλους των. Με τον έρωτά του γίνεται αίτιος ο πάναγνος του θανάτου του Υάκινθου. Και πάλι και πάλι διαβοείται η ανένταχτη στη λογική του χρόνου επιδεικτική αυταρέσκεια του ανθού της ύπαρξης, της τελειότητας του όντος.

Το ευαγγέλιο του Κάλλους φαντάζει αυθαίρετο στην λογική του Χρόνου. Δεν υπάρχει απόλυτο δεδομένο στην σχετικότητα του γίγνεσθαι. Το μόνο απόλυτο είναι η ενέργεια για την πραγμάτωση της ιδέας σε εμάς, για την τελειοποίηση της ύπαρξής μας, για την λύτρωσή μας από τον χρόνο και την σωτηρία μας στην αιωνιότητα. Ο Νόμος του Χρόνου αντικαθίσταται από τον Έρωτα για το Κάλλος της Αιωνιότητας.

νῦν κρίσις ἐστὶν τοῦ κόσμου τούτου∙ νῦν ὁ ἄρχων τοῦ κόσμου τούτου ἐκβληθήσεται ἔξω. (Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιον).

Με την ύψωση στον Σταυρό του Θεανθρώπου, την στιγμή του θριάμβου κατά την λογική του Χρόνου του Άρχοντος του Κόσμου τούτου, αυτήν ακριβώς την στιγμή η Αιωνιότητα διεισδύει στον Χρόνο και εκμηδενίζει τον Άρχοντά του.  

Ο άρχων του κόσμου τούτου, ο Χρόνος με τα πολλά πρόσωπά του, ο Ζαγρεύς και Αιδωνεύς, ο Διόνυσος και ο Θάνατος, η οδύνη της Ελεύσεως και το πάθος της Ύπαρξης, ο Κρόνος και ο Διάβολος.

“εἰ μὴ γὰρ Διονύσῳ πομπὴν ἐποιοῦντο καὶ ὕμνεον ἇισμα αἰδοίοισιν, ἀναιδέστατα εἴργαστ’ ἄν∙ ὠυτὸς δὲ Ἀίδης καὶ Διόνυσος, ὅτεωι μαίνονται και ληναίζουσιν”. (Ηράκλειτος, και τα Λακωνικά ανάγλυφα του Κάτω Κόσμου).

                               ***

Η περίοδος του πρώιμου κλασσικού, το πρώτο ήμισυ του 5^ου π.Χ. αιώνα, είναι εποχή ιδιαίτερης έξαρσης της λατρείας του Απόλλωνα. Η Αθήνα ιδιαίτερα ήδη από την τελευταία φάση των Αρχαϊκών χρόνων έχει εκδωρισθεί, όπως η Φιγάλεια το παλαιόν. Δωρική ενδυμασία και Δωρικά ήθη κατακλύζουν την μητρόπολη του Ιωνικού. Τα αγγεία με τις επιγραφές «καλός» εμφανίζονται και πολλαπλασιάζονται. Δωρικός αρχιτεκτονικός και πλαστικός ρυθμός κυριαρχεί. Στο κατ’ εξοχήν Αττικό δημιούργημα, το δράμα, η δράση η ίδια διακόπτεται, και ο χρόνος του γίγνεσθαι ίσταται στα Στάσιμα για να ακουσθεί το άγγελμα της αιωνιότητας με Δωρική μελική ποίηση και στην Δωρική διάλεκτο.

Παρ’ όλα αυτά ο Άναξ Πρωθήβης του Κάλλους δεν ζητεί μόνο την πρωτεύουσα λατρεία μας. Επί πλέον, δεν του αρέσει η υπερβολική μέριμνά μας του χρόνου, ακόμη και εάν συνοδεύεται από την δέουσα τιμή προς αυτόν. Γιατί η πολλή τύρβη περί τα του χρόνου απειλεί το «τέλος» μας της αιωνιότητας. Ενός γαρ εστίν χρεία. Sub specie aeternitatis, ακόμη και η εν χρόνω επιτυχία στην μέριμνα του χρόνου, κινδυνεύει να αποτελεί τεκμήριο αποτυχίας στην επιδίωξη της δια του «τέλους» αιωνιότητας.

Η Απολλώνια αυτή ουσία εξηγεί την αρχαία Ελληνική ιστορία. Είναι το κλειδί για την βίωση και κατανόησή της.

Χωρίς Απολλώνια κύρωση κλασσικός Ελληνισμός δεν νοείται και δεν ακμάζει. Αυτό είναι το νόημα της Δελφικής σφραγίδας στα πάντα, ιδιωτικά και δημόσια.

Πόλεις με κύρια λατρεία του Απόλλωνα λαμπρύνονται∙ σηματοδοτούν και οδηγούν τις ιστορικές εξελίξεις.

Πρωτίστως η κατ’ εξοχήν Απολλώνια πόλις, η Σπάρτη.

Η Σπάρτη έστησε εαυτήν εις ίνδαλμα του Απόλλωνα. Και έτσι έστησε τον κλασσικό Ελληνισμό στην Δωρική του ουσία.

Όταν όμως αισθάνεται το βάρος του χρόνου στο νεαρό της σώμα, η Σπάρτη επιχειρεί να παγώσει το γίγνεσθαι. (Έχω αλλού αναλύσει την γενική κρίση του 6^ου αιώνα με την καθολική πρόκληση του Ιωνικού προς το Δωρικό). Πολιτειακή έκφραση αυτού του παγώματος αποτελεί η αναγωγή από τα μέσα του 6^ου αιώνα π.Χ. σε εστιακό ρόλο της αρχής της Εφορείας, που ενώ έχει δημοκρατική θεσμοθέτηση (ενιαύσια αιρετή πενταμελής επιτροπεία) αναδεικνύεται σε αριστοκρατική λειτουργικότητα υπέρ της παραδεδομένης τάξης  (Αριστοτέλης) – αφού στην Σπάρτη οι πολίτες είναι Όμοιοι: ο νόμος της Ομοιότητας συνέχει την Σπαρτιατική συλλογικότητα.

Με τον καιρό αναπτύσσεται εντούτοις και στην Σπάρτη η ιδέα της συνύπαρξης της Απολλώνιας αριστείας με την επιτυχία στην διαχείριση των χρονικών πραγμάτων. Και επειδή η πόλη είναι δομημένη ώστε να μην έχουν λαβή καίρια ούτε οι οικονομικές ούτε οι οικογενειακές μέριμνες, η τάση α-σχολίας με τον χρόνο έλαβε την μορφή διάθεσης για ηγεμονική επιβολή, όταν μάλιστα η αιδώς μπροστά στο υποδειγματικό καλό εκ μέρους άλλων Ελλήνων αμαλδύνθηκε και δεν εξαρκούσε πια η τελεολογική επιρροή και ο ερωτικός συναγερμός για τον αυτοματισμό της Ελληνικής τάξης, αλλά εχρειάζετο δράση «ποιητικού» αιτίου, εφ’ όσον μάλιστα και αυτό το Σπαρτιατικό κάλλος έπαψε να είναι οδηγητικά δημιουργικό στον υψηλό πολιτισμό, εξ αιτίας και κατά παρενέργεια του συντηρητικού «παγώματος». 

Πάλι όμως, ούτε το δέλεαρ της υποχρεωτικής ηγεμονίας δεν μπόρεσε να κυριαρχήσει στην Σπάρτη του Άνακτα. Έμεινε όμως σαν σημαντική ροπή που κατά περιστάσεις προκαλούσε επεμβάσεις, ακυρούμενες από την εν συνεχεία ή και εν παραλλήλω άσκηση της αντίθετης πολιτικής. Ασταθής στρατηγική, αντικρουόμενες δράσεις και αυτοβιαζόμενες παρεμβάσεις χαρακτηρίζουν την Σπαρτιατική συμπεριφορά για την περίοδο που εξετάζουμε εφέτος του Λακεδαιμόνιου θέρους (556 – 371 π.Χ., από την εφορεία του Χίλωνος στην μάχη των Λεύκτρων).

Άλλες πόλεις με εξανέχουσα λατρεία του Απόλλωνος πρόκοψαν ιδιαιτέρως στους χρόνους του Ελληνικού έαρος: η Μίλητος στην Ιωνία, η Κόρινθος, τα Μέγαρα, η Ερέτρια, η Χαλκίδα στην Ελλάδα. 

Αντιθέτως μια μεγάλη πόλη με περγαμηνές ιστορικές, γεωπολιτικά πλεονεκτήματα, ισχυρή Δωρική εμφύτευση και μια πρώιμη ανάταξη (Φείδων) δεν κατώρθωσε να ανέλθει στις οδηγήτριες δυνάμεις του Ελληνισμού, παρά την πρωτεργία της στην Δωρική πλαστική: το Άργος.

Ομοίως η Αθήνα είχε απέναντί της τον Απόλλωνα, παρά τον γενικό εκδωρισμό της και τις πολλαπλές ενέργειες εξιλασμού του (μνημειακός Θησαυρός στους Δελφούς, μνημειακά αφιερώματα εκεί, καθαρμός Δήλου, ανέγερση του Ναού του Επικουρίου Απόλλωνος στην Φιγάλεια).

Ενάντιος στέκεται ο Άναξ στην Αθήνα κατά τα Μηδικά. Όταν οι Αθηναίοι εκζητούν την Πυθική καθοδήγηση την ώρα που ο Ξέρξης και η μεγάλη Αυτοκρατορία ενσκήπτουν στην χώρα, ο πρώτος χρησμός που λαμβάνουν είναι φρικτός. Ο δεύτερος, εκμαιευθείς μεθ’ ικεσίας,  αποκαρδιωτικός: δεν ισχύει η Αθηνά να μεταπείσει θερμοπαρακαλώντας τον πατέρα Δία.

οὐ δύναται Παλλὰς Δι’ Ὀλύμπιον ἐξιλάσασθαι

λισσομένη πολλοῖσι λόγοις καὶ μήτιδι πυκνῇ.

σοὶ δὲ τόδ’ αὖτις ἔπος ἐρέω ἀδάμαντι πελάσσας∙

…

Εμπλακέντες οι Αθηναίοι μετά τον Μαραθώνα στην εσωτερική εδραίωση της στρατηγικής ισχύος υπό τον Θεμιστοκλή, «εθύμωσαν» τον Μέγα Πρωθήβη του Κάλλους, παρ’ όλο που τον ετίμησαν με τον υπέρδωρο θησαυρό τους στους Δελφούς. Και συμπλήρωσαν την οφειλόμενη τιμή αργότερα (επί Κίμωνα του Μιλτιάδη) με το μνημειακό  αφιέρωμα τους εκεί, το πολυπρόσωπο γλυπτικό σύμπλεγμα με τον Απόλλωνα του «Ομφαλού» κεντρικό άγαλμα, του Φειδία.

Κάθετα ενάντιος στους Αθηναίους είναι ο Πρωθήβης εξ αρχής και στον Πελοποννησιακό πόλεμο:

αὐτοῖς μὲν οὖν τοῖς Λακεδαιμονίοις διέγνωστο λελύσθαι τε τὰς σπονδὰς καὶ τοὺς Ἀθηναίους ἀδικεῖν, πέμψαντες δὲ ἐς Δελφοὺς ἐπηρώτων τὸν θεὸν εἰ πολεμοῦσιν ἄμεινον ἔσται. ὁ δὲ ἀνεῖλεν αὐτοῖς, ὡς λέγεται, κατὰ κράτος πολεμοῦσι νίκην ἔσεσθαι, καὶ αὐτὸς ἔφη ξυλλήψεσθαι καὶ παρακαλούμενος καὶ ἄκλητος. (Θουκυδίδης Ι, 116, 3; cf. 123, 1; esp. II, 54. – Δωριακός πόλεμος και λοιμός, κατά παλαιό χρησμό, δηλοί διπλή επήρεια του Απόλλωνα κατά των Αθηνών).

                                ***      

           

  Στην ακροτελεύτια τακτική συνάντησή μας αυτής της δεύτερης περιόδου αναζητήσεων και αυτογνωσίας πάνω στον Σπαρτιατικό άξονα της Δωρικής ουσίας του κλασσικού Ελληνισμού, θα μιλήσω για το τέλος του αρχαίου Θέρους, για την φοβερή περίοδο από την μάχη των Λεύκτρων στην μάχη της Χαιρωνείας.

Στην τελευταία πράξη του δράματος που άρχισε με τους Μηδικούς Πολέμους, και που θέμα του είναι η αδυσώπητη σχέση του Κάλλους προς τον Χρόνο, στο μέσο της σκηνής θρονίζεται ο Απόλλων Ισμήνιος περιστοιχιζόμενος από τους Θηβαίους λατρευτές του. 

Θα αντιμετωπίσουμε το αίνιγμα της Σφίγγας στους παλαιούς χρόνους και το αίνιγμα των Θηβών στους κλασσικούς, ηρωικούς και τους δύο. 

Ο προγραμματικός τίτλος της συζήτησής μας συνοψίζει την θεματική της ανάλυσής μου:

               Από τον Πίνδαρο και την Περσική Συμμαχία

        στη Μάχη των Λεύκτρων και την Ελληνική Ηγεμονία.

                                         ΓΙΑΤΙ Η ΘΗΒΑ;

Τέλος Εποχής για την Σπάρτη (Μάχη των Λεύκτρων, 371 π.Χ.)

              

 Και Αρχή του Φθινοπώρου του Ελληνισμού

                      (Μάχη της Χαιρώνειας, 338 π.Χ.)

            

 Οι 300 του Λεωνίδα και οι 300 του Ιερού Λόχου.

***

Και αυτήν την φορά η προσεχής συνάντηση και ομιλία του Κύκλου που θα πραγματοποιηθεί την Παρασκευή 8 Ιουνίου, 8.30 το βράδυ, θα γίνει στην φιλόξενη Αίθουσα του Εμπορικού Συλλόγου Σπάρτης, Γκορτσολόγλου 97 (συνεχίζονται οι εκδηλώσεις του ΝΠΠΠ Δήμου Σπάρτης στην Αίθουσα του Πνευματικού Κέντρου στην Βιβλιοθήκη).

Η είσοδος είναι ελεύθερη.

Μετά την ομιλία θα υπάρξει χρόνος για συζήτηση.

                            ***