Η κυρα Μαριγώ η βασιλικιά, πάντα επίκαιρη

15αυγουστος του 1952, στον εσωτερικό χώρο του Γηροκομειού Πάτρας. Η κυρα Μαριγώ Μόσχου, με τα εγγόνια της Γιώργο και Μαρία.

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΗΜ. ΜΟΣΧΟΥ

-Βρε μάνα, άντε τουλάχιστον τούτη τη φορά  να ψηφίσεις ΚΚΕ, όπως κι εγώ,  ο γιος σου...

-(...).

Η μάνα του κομμουνιστή απαντούσε με σιωπή. Παρατεταμένη κι εκνευριστική. Κι εκεί που ο γιος περίμενε τη σωτήρια λέξη για τον βγάλει από την αγωνία του, πάλι σιωπή από την αρχή.

 Εκλογές κρίσιμες ήταν κι αν το κόμμα έπαιρνε έστω και μια ψήφο επιπλέον, τούτο σήμαινε ότι βαδίζει καλά. Δεν έχει σημασία εάν δια την αναγωγής ανά τετραετία , ο μαθηματικός διαπιστώνει ότι  το κόμμα για να φθάσει να πλειοψηφεί ώστε μόνο του να συγκεντρώσει το 51% και να κάνει κυβέρνηση, θα χρειαστούν κάτι αιώνες!  Αυτό το είχε λύσει σιωπηρά η ηγεσία, διά της εις το μέλλον ανατροπής της αστικής τάξης πραγμάτων... 

Εκείνο που προείχε ήταν να πάρει το ψήφο της μάνας. Αλλά αυτή, μία γυναίκα που ήταν μάνα και πατέρας, άντρας και σύζυγος από τότε που ο συχωρεμένος σύζυγός της απέδρασε εις κύριον, δεν χαμπάριαζε.

Δουλειά στα μαγέρικα πάνω στην κατσαρόλα, που  εκείνα τα χρόνια, τα προπολεμικά, λόγω δουλειάς των μαγειρείων, ιδίως της παραλίας της Πάτρας, είχαν κάτι κατσαρόλες σαν καζάνια! Να βράζουν φασολάδα για όλον τον κόσμο. 

Κατσαρόλες που έπρεπε να είσαι ο Τζιμ Μαρμάου για να τις σηκώσεις. Θα κόλονε σε ένα όχι στο γιό της , η κυρα Μαριγώ από το Ναύπλιο, που έφθασε η χάρη της μέχρι τη Λευκάδα και τσαντίριασε στην Πάτρα; 

Αυτή, που δούλευε στη στίβα με την επεξεργασία της σταφίδας, κάτω στο λιμάνι και μόνο όταν την χτύπησε κατακέφαλα το καλάμι με τα κρεμασμένα σταφιδόπανα, είπε ωχ και ήταν μοιραίο αυτό στα μεγάλα χρόνια της, που τη βρήκε εγκεφαλικό. Ο άντρας της καροτσέρης στο λιμάνι, που τότε άνθιζε από δουλειές, με τη μεταφορά της σταφίδας και όσα... συμπαραμαρτούντα λιμενιάτικα την ακολουθούσαν.

Όπως ευγενείς διαμάχες μεταξύ λιμενόβιων κ.α. 

-Παρακαλώ παραμερίστε το ιππήλατό σας να εισέλθει το δικό μου στην πύλη.

-Να περιμένετε σας παρακαλώ.

Αυτά και άλλου είδους ευγένειες  κυριαρχούσαν στο Λιμάνι. Βέβαια κάτι ακούγονταν για σουγαδιές, αλλά αυτά ήσαν συνηθισμένα...

Σε τέτοιο περίγυρο δούλευε ο σύζυγος της κυρα Μαριγώς, που επί το ευγενικώτερον  η ταυτότητά του ανέγραφε «επάγγελμα καραγωγεύς»! 

Αυτά άκουγε η κυρα Μαριγώ Μόσχου σύζυγος Γεωργίου, από τον άντρα της, τον καροτσέρη κυρΓιώργη.

Ψηλός, πανύψηλος, με τις μουστάκιες του στριμμένες, αγριωπός, μαυριδερός, σκέτος αγροίκος, ήθελε το παιδί του να μάθει γράμματα. Όχι σαν αυτόν που έμεινε καροτσέρης  αγράμματος!

Κι όταν κάποια φορά εκεί απ' έξω από του Ηλιάδη, στο κάτω μέρος της σκάλας της Γεροκωστοπούλου, συνάντησε το γιό του να έχει κάνει σκασιαρχείο από το σκολείο, του άναψαν τα αίματα και τον βουτάει από χέρι, να μην του φύγει και που τον πονεί και που τον σφάζει, από το ξύλο που του έδωσε!

Παιδονόμος βλέπει το περιστατικό, ενήλικας να χτυπά με τόση βία παιδί του δημοτικού, κι αποφασίζει να επέμβει.

-Γιατί χτυπάτε κύριε έτσι το παιδί;

Και η απάντηση του κυρ Γιώργη του καροτσέρη ήρθε τραχιά, στον παιδονόμο:

-Ή φεύγει ή σε ξοφλάω τώρα!

Ο παιδονόμος, ως αρμόδια εξουσία για την επιβολή της τάξης, επιμένει , να αφήσει ο παραβάτης το παιδί. Και τότε συμβαίνει το αναπάντεχο:

Μέσα από τη ζώνη του φαρδιού παντελονιού του βγάζει μία κάμα μισό μέτρο ο κυρ Γιώργης και τον απειλεί  τον παιδονόμο:

-Ή φεύγεις τώρα ή σε καθαρίζω, του λέει.

Βασιλικός ο ίδιος στο φρόνημα, σε μία εποχή που με τους βενιζελικούς ήσαν στα... μαχαίρια. Και θα χαμπάριαζε το όργανο;

Πραφ το κάνει η... εξουσία και λακάει. Και συνεχίζει ο πατέρας το πάνω χέρι, κάτω χέρι στην πλάτη του γιού του. 

Και μ' αυτό το... ξυλομάθημα  ο Μόσχος Δημήτριος του Γεωργίου, μπήκε στην κοινωνία των εγγραμμάτων, δουλεύοντας τυπογράφος στα πατραϊκά τυπογραφεία. Κι αργότερα σε κραταιές για την εποχή τους εφημερίδες.

-Έγινε τσαούσης στο στρατό, δεν έκατσε να γίνει μόνιμος που του πρότεινε ο διοικητής του, ανάγκη τότε είχε ο στρατός από εγγραμμάτους, αλλά άλλες οι προτιμήσεις του.

Από μικρός είχε οργανωθεί  την ΟΚΝΕ, την κομουνιστική νεολαία της Πάτρας, που τότε γύρω στο 1925, είχε ελάχιστα μέλη και ακόμη πιο λίγοι ήσαν οι εγγράμματοι, που συνεδρίαζαν μυστικά στη Δεντροφυτεία.

Ξέσπασε ο πόλεμος  με τους Ιταλούς και στην ηλικία των 40 χρόνων επιστρατεύεται για το μέτωπο, ως λοχίας. Στις μάχες της Κλεισούρας τραυματίζεται βαριά και τον φέρνουν πίσω να νοσηλευτεί στο Μεσολόγγι.

Εκεί τον βρήκε η κατάρρευση και επέστρεψε στην Πάτρα. Θυμάμαι ένα επιστολικό δελτάριο, που έλεγε ότι βρίσκεται εκεί νοσηλευόμενος.

Στην προσπάθειά του να ενεργοποιήσει έναν φαντάρο στο στοιχείο του, των οπλοπολυβόλων, ο οποίος το σίγασε μόλις οι Ιταλοί από την απέναντι πλαγιά τον εντόπισαν και "έβαλαν" κατά της "φωλέας" του, έσκυψε  να πιάσει ο ίδιος το πολυβόλο και εκεί τον βρήκε η ιταλική ριπή στο σβέρκο.

-Καλά με είχε σημαδέψει ο Ιταλός, στο μέτωπο, αλλά εγώ σκύβοντας, του την κοπάνησα, έλεγε όταν το έφερνε η συζήτηση μαζί του.

Αντάρτης του ΕΛΑΣ, στα επόμενα χρόνια, τυπογράφος στην παρανομία, απελευθέρωση, εξορία στην Ικαρία και όλα τα καλά που τράβηξαν οι αντιστασιακοί!

Αλλά και η κυρα Μαριγώ, εκεί!  Κρατούσε αντίσταση ως... Πασιονάρια του  Ισπανικού Μετώπου της Πάτρας.

-Έλα ρε μάνα τούτη τη φορά να ψηφίσουμε μαζί ΚΚΕ. Μόνον τούτη τη φορά.

Και τότε η κυρα Μαριγώ πήρε τη μεγάλη απόφαση.

-Ακου του λέει. Αυτό δεν γίνεται.

-Μα γιατί βρε μάνα δεν γίνεται.

-Εγώ δεν ψηφίζω κάπα κάπα έ, του λέει αποφασιστικά.

Απόρησε ο γιός μ΄ αυτή την επιμονή της. Κι από την απορία του, τον έβγαλε η κυρα Μαριγώ, που του είπε φωναχτά:

-Βασιλικός ο άντρα μου, βασιλικιά  κι εγώ!

Το πήρε απόφαση ο γιος και της είπε χαριτολογώντας:

-Εντάξει ρε μάνα, βασιλικός, αλλά θα πειράξει μία φορά να γίνεις δυόσμος;

Και πήρε την απάντηση. Τελευταία φορά κι οριστική:

-Άκουσέ με. Εμένα ο άντρα μου ήταν βασιλικός, ε κι εγώ είμαι με το βασιλιά.

Και κάπως έτσι το πήρε απόφαση ο Μόσχος Δημ. του Γεωργίου του βασιλικού. Κι δεν ασχολήθηκε ξανά με το θέμα.

-Ε, όχι και να σκοτωθούμε στην οικογένεια  για τα κομματικά...

Βέβαια θα αναρωτηθείτε, τι διάολο με έπιασε και τα γράφω αυτά;

Ε, πάντως δεν είναι χωρίς αιτία. Και κυρίως όταν ακούς κάποιους... πυροβολημένους, αλλά επιζήσαντες της απειλής του κυνηγετικού όπλου, να κοκορεύονται  στα  ΚΑΠΗ ως νεανίες και να σου επιμένουν στη σελίδα σου στο fb, σήμερα εν έτει 2017, στον 21ο Αιώνα, ότι ο πολιτικός  ψήφος στην οικογένεια πρέπει να ρίχνεται κληρονομικώ δικαίω, ως το τυπικόν του δόγματος, ε, δεν είναι να τα παίρνεις στο κρανίο και να ανεβαίνεις στο κάστρο της Πάτρας και να φωνάζεις με τον τηλεβόα κατά ΚΚΕ μεριά:

-Βρε, που ζείτε; Στο 1500 μετά Χριστό, στον Μεσαίωνα;

Γι αυτό απαντώ, σαν την κυρα Μαριγώ, σε παράφραση:

-Ναι ρε, ιδιοκτήτες του κομματικού Ιερατείου, τα ράσα δεν κάνουν τον παπά! 

Κι ο Μήτσος, που πάσχιζε στη μάνα του για ΚΚΕ, πότε πότε τράβαγε αφορισμό κατά της ηγεσίας του, που πούλησε τον Άρη και μετά βγήκαν σε δεύτερο αντάρτικο και έριξαν τον κόσμο της Αριστεράς στη λούμπα.

Γιαυτό δεν έστειλε ούτε γαρύφαλλο στην κηδεία του, η τοπική ηγεσία.

Αλλά μήπως έστειλαν στην Λαμπρινή Κακού, την αγωνίστρια, πρωτοπόρο της ΕΠΟΝ Πάτρας; Μήπως την τίμησε με παρουσία κλιμακίου; Όχι. Την τίμησε η Αχάια Κλάους με τη φωτογραφία της αγωνίστριας, που την έβαλε σε κάδρο στο μουσείο της. Οι... ορθόδοξοι του ιερατείου όχι.

Ας μην το παρατραβάνε λοιπόν. 

Και η κάθε κυρα Μαριγώ, σήμερα είναι επίκαιρη, τώρα και κάθε μέρα...