Τρέχοντας στα κύματα του Δούναβη

Του ΚΙΜΩΝΑ ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΥ

Συντονιστή της Λέσχης Δρομέων και 

       Περιπατητών ΦΑΕΘΩΝ

Την Κυριακή 23/4/2017 έγινε ο 34ος Μαραθώνιος της Βιέννης. Εννέα χιλιάδες δρομείς από πολλές χώρες ,μεταξύ αυτών και λίγοι Έλληνες ,η πλειονότητα των οποίων ήταν πατρινοί δρομείς από την Λέσχη ΦΑΕΘΩΝ,  σταθήκαμε ολοι μαζί παγωμένοι από το πολυ κρύο , νωρίς το πρωί στην Γραμμή εκκίνησης  που βρισκόταν στην άλλη πλευρά της Βιέννης που την χωρίζει ο ποταμός  Δούναβης.

Την στιγμή που είχα καθίσει   στην γραμμή εκκίνησης ειχα ηδη  τρέξει   τριάντα τρεις Μαραθώνιους. Νωριτερα  τον Νοέμβριο ετρεξα στον 34ο Μαραθώνιο της Αθήνας και έτσι χωρις να το έχω προγραμματίσει συνέπεσε ο 34ος προσωπικός μου Μαραθώνιος να συμπίπτει με τον 34ο Μαραθώνιο της Βιέννης. Προσωπική μου Πρόληψη η Μεταφυσικη Συγχρονικότητα; Κανείς δεν ξέρει, είναι θέμα οπτικής γωνίας του καθένα μας.

Έτσι τα πρώτα μέτρα του τρεξίματος απο όλους τους δρομείς υποχρεωτικά έγιναν για να   περάσουμε την γέφυρα του Δούναβη - περνώντας έτσι  στην παλιά πόλη που βρισκόταν  και η κυρία διαδρομή του Μαραθωνίου

Συνιθιζεται οι εκκινησεις των μαραθώνιων να είναι φαντασμαγορικές και κάθε δρομέας, όπως και εγώ,  να τσιτωνεται προσπαθώντας να καταρρίψει το προσωπικό του ρεκόρ ή να τρέξει σύμφωνα με την προπόνηση που έχει κάνει.

Απροσμενα και ενάντια  στην προσωπική μου εμπειρία η εκκίνηση του Μαραθωνίου δόθηκε με τους ήχους κλασσικής μουσικής, με το κομμάτι του Μότσαρτ  "Τα κύματα του Δούναβη " και διήρκεσε σε χρόνο σχεδόν όσο χρειαθηκε για τρέξουμε την γέφυρα και επαναλαμβανόταν η μουσική κατα την διαρκεια της διαδρομή συνεχώς.

Τότε σημειώθηκε και η μεγάλη αλλαγή μέσα μου,  ο ρυθμός, ο χρόνος του τρεξίματος άλλαξε,δεν έγινε ο συνηθισμένος αυτός δηλαδή που είχα συνηθίσει, έγινε αρμονικός,ακολουθώντας το άκουσμα του ήχου , το τρέξιμο έγινε χορευτικό,δεν έτρεχα αλλά έτρεχα - χορεύοντας,στο μυαλό ήλθαν εικόνες από τους Βιενεζικους χορούς, εικόνες από του χορούς στα ανάκτορα της Βασίλισσας Σισης.Ο χορός στο βαλς θέλει και την Ντάμα αναρωτηθηκα ; Οι σκέψεις μου θα είναι  αυτές που  θα με συντροφεύουν αποκριθηκα μέσα μου , παρηγορηθηκα και με τις  σκέψεις μου σαν ντάμα συνέχισα να τρέχω.

Μια ποιες σκέψεις μπορούν να απασχολούν ένα λαϊκό δρομέα  ;Ασφαλώς όχι και να έλθω πρώτος , άλλωστε ποιος μπορεί να τα βάλει με τους Κενυάτες δρομείς, ύστερα είναι και η ηλικία,  εμείς δεν κάνουμε πρωταθλητισμό, δεν ανταγωνιζόμαστε ποιος θα βγει πρωτος ,η δύναμή μας δεν κρύβεται στα πόδια μας αλλά στην ψυχή μας,  είμαστε  στις σημερινές συνθήκες οι ανώνυμοι Φειδιππίδες που θέλουμε να μεταφέρουμε το σύγχρονο νενικήκαμεν . Το μήνυμα της νίκης των λαών  απέναντι σε αόρατους εχθρούς όπως είναι σήμερα οι απρόσωπες αγορές που μονές τους καθορίζουν αν μία χώρα , ένας λαός πρέπει να ζήσει ή να πεθάνει.

Τότε έπεσε το μάτι μου σε ένα σύνθημα που είχε γραφτεί στη διαδρομή, είταν ο σκοπός για τον οποίο γινόταν ο αγώνας "Run against the Poverty" εγραφε ,τότε γύρισα στην Κατερίνα που ήταν δίπλα μου , τις το έδειξα με αγωνία,  μη και δεν δει για ποιο λόγο τρεχουμε.

Βουρκωσα , σε μία χώρα με μικρή ανεργια όπως η Αυστρία,να αφιερώνετε ένας ολόκληρος μαραθώνιος για την Ανεργία και την φτώχεια , στην Ελλάδα σκέφτηκα πόσο πολλά πράγματα μπορεί να αναδείξει ο λαϊκός μαζικός αθλητισμός και δεν χρησιμοποιείται αυτό το όπλο.

Σκέφτηκα τον Μαραθώνιο της Αθήνας,πόσοι λίγοι ξέρουν ότι είναι αφιερωμένος στην μνήμη του Γρήγορη Λαμπράκη για τη Ειρήνη. Μετά σκέφτηκα τον Μαραθώνιο της Ρώμης , που ένα από τα κύρια μηνύματα του είναι ότι τρέχω ενάντια στον Φασισμο " Contro il Fasismo "

Η ημέρα του Μαραθωνίου στην Βιέννη συνέπιπτε με τον πρώτο γύρο των Γαλλικών Εκλογών. Άραγε γιατί η Γαλλική Κοινωνία να έχει δύο μόνο επιλογές την Μαρίν Λεπέν και τον Μακρόν τον άνθρωπο των Αγορών σκέφτηκα και πόσο επίκαιρα είναι τα μηνύματα των τριών Μαραθώνιων ,της Ελλάδας, της Ιταλίας ,της Βιέννης.

Όποιος έχει πάει στην Βιέννη έχει εντυπωσιαστεί από την Αρχιτεκτονική του  Κοινοβούλιου της που σε κάνει να απορεις για μερικά δευτερόλεπτα εάν βρίσκεσε  στην Αθήνα ή στην πρωτεύουσα της Αυστρίας.. Το στυλ είναι νεο-Ελληνικό, ενώ ως πρότυπο χρησιμοποιήθηκε το Ζάππειο μέγαρο της Αθήνας. Μπροστά από το κοινοβούλιο βρίσκεται το επιβλητικό συντριβάνι-άγαλμα της θεάς Αθηνάς. Το σημείο αυτό επιλέχθηκε για το τερματισμό του αγώνα, η Αθήνα έχει το Παναθηναϊκό Στάδιο, η Ρώμη το Κολοσσαίο  αντίστοιχα.

Περνώντας με την Κατερίνα και τον Θανάση τα 42.000 μέτρα έμειναν μόνο 195 μέτρα για τον τερματισμό. Ο Κώστας και ο Λάκης είχαν τερματισει ποιο μπροστά από εμάς .Τοτε ο εκφωνιτης φώναξε from Greece , Kimon, Aikaterini, Athanasios ,ξαφνικά βρήκα το κουράγιο,έπιασα το χέρι της Κατερίνας και του Θανάση,τα σηκώσαμε ψηλά για να περάσουμε την γραμμή του τερματισμού μαζί αγκαλιασμένοι. Σκέφτηκα ότι όταν είμαστε όλοι μαζί σαν χώρα μπορούμε να κερδίσουμε , Ο Ελληνισμός τότε δημιουργεί Αλβανικά έπη, όταν τρέχει ο καθένας μόνος του, δημιουργούμε μεγάλους διχασμούς και Μικρασιατικές  καταστροφές.

Στην εικόνα αυτοί οι θεατές από την εξέδρα σηκώθηκαν και χειροκρότησαν, έψαξα για την Αναστασία μεταξύ αυτών, είδα την χαρά στο πρόσωπο της και ενοιωσα περιφανος. Τα κύματα του Δούναβη παραχώρησαν προς τιμή μας την θέση τους στο Συρτάκι του Ζορμπά.

Έτσι περάσαμε την γραμμή του τερματισμού και ήλθε η στιγμή της ανταμοιβής, το μετάλλιο, είχε το σχήμα του  αστέριου που παλιά το εβαζαν οι φασίστες σημάδι στους Εβραίους για το ολοκαύτωμα τώρα έγινε σημάδι τιμής για εμάς.

Σκέφτηκα ότι υπάρχουν και  λαοί και οι κοινωνίες στην Ευρώπη πέρα από τον Σόιμπλε και τις αγορές που αγαπούν την Ελλάδα και τους Έλληνες και νοιάζονται, άλλωστε ο Ελληνισμός είναι οικουμενικός.

Τότε δίπλα μου άκουσα μία γυναικεία φωνή , που μου διέκοψε τις σκέψεις, να μου λέει στα Ελληνικά  "Στον επόμενο Μαραθώνιο θα τρέξω και εγώ μαζί σας " γύρισα και είδα την Αναστασία.

Ο επόμενος είναι για την Ειρήνη στην Αθήνα της είπα....

Θυμήθηκα ότι το κραχ του 1929 , οδήγησε στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και στην άνοδο και πτώση του φασισμού.

Πρέπει να είμαστε όλοι εκει, στον Μαραθώνα, αδιαφορώντας για τις επιδόσεις ξανασκέφτηκα και για αυτό θα βάλω όλες μου τις δυνάμεις για να παροτρύνω όσους μπορώ.

Την Μαρία, τον Γιάννη,την Αναστασία, την Ρούλα, τα παιδιά μου.

Αυτο ήταν που κέρδισα, σαν προσφορά, όταν πέρασα την γραμμή τερματισμού στο προσωπικό μου ταξίδι στην δικιά μου Ιθάκη.