Με νυκτερινό περπάτημα προς τον Άγ. Νικόλαο Σπάτων

Με την Λέσχη ΦΑΕΘΩΝ, προ του χώρου του Ι.Ν. Αγ. Ανδρέου Πατρών, λίγο πριν την αναχώρηση για τον Αγ. Νικόλαο Σπάτων, που βρίσκεται στα 50 χιλιόμ. προς την Ηλεία.

 

Του 
Κίμωνα Αποστολόπουλου(*)

Η  Λέσχη ΦΑΕΘΩΝ συμμετείχε σε έναν ιδιότυπο Μαραθώνιο που περιλαμβάνει νυχτερινό  θρησκευτικό προσκύνημα  προς τον Άγιο Νικόλαο στα Σπάτα, που εορτάζει τις μέρες αυτές. Η διάσχιση αυτής της υπερ-μαραθώνιας απόστασης των 42 και πλεον χιλιομέτρων   δεν έγινε με τρέξιμο οπως συνηθιζεται αλλά με προσκυνηματικό  περπάτημα. Είναι είδος ασυνήθιστου αθλητικού δρώμενου, ένα είδος  πομπής  με  κατεύθυνση προς το επέκεινα.

Απογευμα Σαββάτου ,περπατημα μέσα στην νύχτα, με τις πρώτες ψιχαλες της βροχής στην εκκίνηση και τον φόβο της μπορας  , διασχισαμε  σιγά-σιγα την διαδρομή, βήμα-βημα ,  με μεγαλη προσοχή λόγω της μεγάλης κίνησης των αυτοκινήτων  στον δρόμο και με τους φακους μας στο χέρι για να προσανατολιστούμε στα επικίνδυνα σημεία εκεί που το σκοτάδι  ήταν πολυ βαθυ και απρόσιτο στην όραση μας .

Μάτια μας η ψυχή μας αφού σε αυτές της περιπτώσεις, το  περπατημα δεν γίνεται αυτοσκοπός αλλά μέσο για να υπηρετήσει αυτό που σε καλεί. Το μυστικό του κόσμου και όχι η ταχύτητα ήταν η κινητηρια δύναμη που μας ωθούσε .Κανείς απο εμάς δεν ηθέλε να φθάσει γρήγορα προς στο τέλος της διαδρομής,  παροτι αυτός ήταν ο σκοπός μας, σαν να ηθέλαν  όλοι να σπάσουν τα πανιά και τα κατάρτια του πλοίου για να μείνουμε για πάντα στην πορεία της πομπής .Ο δρόμος του προσκυνητη είναι ενα  ιδιοσυμβαν, μια μαραθώνια διαδρομή σημειολογικά πλούσια σε εκστατικές εμπειρίες. Η μαραθωνια πομπη δεν κινδυνευει να χαθει  από την βραδύτητα  αλλά από την ταχύτητα  γιατί της κλέβει το υπερβατικό και έτσι αυτη αποσυντίθεται σε αθροισμα εξατομικευμένων παρόντων και κενωνεται από κάθε θεϊκή αφηγηματιμοτητα : όπως Μετάνοια, Λύτρωση, Ευχαριστία .

Η πομπή έχει τον δικό της χρόνο , το δικό της ρυθμό, το δικό της μέτρο, το τέλος συνιστά ολοκλήρωση και ταυτόχρονα μια νέα αρχή.

Η απουσία  πομπής αφορά έναν άλλο κόσμο , εντελώς απο-τελετουργημενο, εκει η μαραθώνια διαδρομη είναι απλώς μια ρήξη με αυτό που σε καλεί και  προκαλεί κόπωση και πόνο στον προσκυνητή  γιατί δεν συμμετέχει στο παιχνίδι του μυστικου των μυστικών του κόσμου. Η άφιξη στον Άγιο  δεν συνιστα μια νέα αρχή αλλά απώλεια,  κενό πέρασμα στο χρόνο και στο χώρο .

Αντίθετα η πομπή επιτρέπει στις σκέψεις σου να βγαίνουν στις ανοικτές θάλασσες της αρνητικοτητας , να βιώσεις υπερβατικες εμπειρίες που σε μεταβάλλουν.

Ο μαραθωνοδρόμος σαν προσκυνητής αισθανεται ότι πορεύεται σε ένα μέλλον που τον περιμένει η Σωτηρία της ψυχής και υπό αυτή την έννοια δεν παραμένει στο παρόν αλλά πορεύεται προς το μέλλον.  Ενα μέλλον που οδηγεί και οδηγείται από το άρωμα που παράγεται κατά την πομπή   και   εμποδίζει την κατακρήμνιση σου στο κενό .

Το άρωμα που αποπνεει η πομπή  μας ένωσε όλους μαζί. Η ομορφιά ομως του εγχειρήματος , παρά την κόπωση των νέων προσκυνητών ειναι σίγουρο ότι θα εμφανιστεί σε αυτούς αργότερα στο φως μιας άλλης ανάμνησης γιατι η ομορφιά μαθητεύει , ακολουθεί εκ των υστέρων , τα θεϊκά πράγματα αποκαλύπτουν παντα την εωδια του ωραίου.

Αυτή η ευωδία θα αποτελείται από επιστρωματώσεις υπερβατικών γεγονότων που φωσφορίζαν στα μάτια μας στην διάρκεια της πομπής στο πυκνό σκοτάδι μέχρι να ξημερώσει, ένα ξημέρωμα που μας βρήκε να φτάνουμε  στον Άγιο στις 7 το πρωί της Κυριακής. Οι επιστρώσες εμφανίστηκαν  στα σκοτεινα περάσματα της πομπής, στα προσωπικα διλήμματα μας και στις ψυχικες αντιστάσεις που μας επέτρεψαν να συνεχίσουμε. Οι επιστρώσεις θα γινουν έτσι  ζώνες θεϊκού  μυστηρίου και ελπίδας και συνιστούν την τοπολογία του εκκλησιαστικού πάθους του καθένα μας πορευόμενος ατομικα στο δικο του επέκεινα.
______________
(*) Ο Κίμωνας Αποστολόπουλος είναι συντονιστής της Λέσχης ΦΑΕΘΩΝ.