Η κυρία είναι (ήταν;) πρόεδρος του τριμελούς εφετείου κακουργημάτων του Πειραιά, που επρόκειτο να δικάσει την πολύκροτη υπόθεση μεταφοράς δυο τόνων ηρωίνης από το πλοίο Noor 1. Και ενώ η δίκη αρχίζει την ερχόμενη Τρίτη, ώ του θαύματος, η πρόεδρος παραιτήθηκε, επικαλούμενη προσωπικό κώλυμα. Πρόβλημα υγείας πιο συγκεκριμένα. Μυϊκούς πόνους, ακόμα πιο συγκεκριμένα, αν πιστέψουμε τις σχετικές πληροφορίες.


Καταλαβαίνετε ότι γίνεται άνω - κάτω η δίκη. Χαρούλες για τους κατηγορούμενος, πολλοί από τους οποίους σε περίπτωση αναβολής θα πάρουν την άγουσα για τα σπίτια τους. Και κλάμα για τη Δικαιοσύνη, που δίνει για άλλη μια φορά την εντύπωση πως όταν έχει απέναντί της μεγάλα κεφάλια και μεγάλα συμφέροντα -πολύ μεγάλα στην περίπτωση αυτή- αποδεικνύεται μικρή. Και με μυϊκούς πόνους από πάνω, που εμποδίζουν την ομαλή λειτουργία της.

Όταν, αντίθετα, έχουμε να κάνουμε με μικρά ψάρια, ή "επικίνδυνα" άτομα, τότε δεν υπάρχει κανένας πόνος. Και για κανέναν κατηγορούμενο. Δείτε για παράδειγμα την υπόθεση της Εύης Στατήρη. Ή λίγο παλιότερα την υπόθεση Ρωμανού. Εκεί λειτουργοί και ταγοί τα φέρνουν έτσι, ώστε να προξενούν μυϊκούς πόνους και στον υπουργό και στον πρωθυπουργό και σε όσους από μας έχουν ως τελευταία απαντοχή μια Δικαιοσύνη που αντιμετωπίζει το ίδιο λεφτάδες και, φουκαράδες.

Προκάλεσε έκπληξη, λένε, η παραίτηση της κυρίας προέδρου. Κι επειδή η έκπληξη αυτή δεν συνάδει με την εκνευριστική μονοτονία των διακηρύξεων περί αδέκαστης Δικαιοσύνης, καλό είναι ο αρμόδιος υπουργός να εκπλήξει με τη σειρά του. Να δείξει ότι εννοεί όσα προεκλογικά ειπώθηκαν: Δικαιοσύνη για όλους. Και για τους εφοπλιστές και παρατρεχάμενους που κουβάλησαν στη χώρα ένα βουνό ηρωίνη. Και για τη Στατήρη, που την άφηναν να σαπίζει στις φυλακές.

Διαφορετικά, αν στον απλό άνθρωπο εμπεδωθεί η άποψη του γνωστού σούξου - μούξου και στη Δικαιοσύνη, αποχαιρέτα την Αλεξάνδρεια, κύριε Παρασκευόπουλε. Γιατί το πρώτο, το κύριο, το ζωτικό για την κυβέρνηση είναι να αποκαταστήσει την ισονομία, την ισοπολιτεία, την εφαρμογή της αρχής ότι όλοι είναι ίσοι απέναντι στους νόμους. Και απέναντι στους δικαστές που καλούνται να τους εφαρμόσουν. Πράγμα που απαιτεί τόλμη, αποφασιστικότητα, ταχύτητα. Και νυστέρι.

Αλλιώς οι μυϊκοί πόνοι θα εξαπλωθούν σε όλους μας. Στην κοινωνία. Και όπως είναι γνωστό, σε τέτοιες περιπτώσεις, η κοινωνία δεν παραιτείται. Θυμώνει...

 Καρτερός Θανάσης - avgi.gr