Τους ανέθεσαν τις πιο βρόμικες αποστολές, τις οποίες έφεραν εις πέρας με ενάργεια, πάθος και αυταπάρνηση. Έγιναν σύμβολα της πιο φαύλης διακυβέρνησης των τελευταίων σαράντα ετών και μετά πετάχτηκαν από τα αφεντικά τους σαν στυμμένες λεμονόκουπες, άχρηστοι και ατιμασμένοι. Έλαβαν αυτό που τους άξιζε, τέτοιοι ήταν, τέτοια έπαθαν. Και λίγα έπαθαν.


Ο Άδωνις Γεωργιάδης ανέλαβε να διαλύσει ό,τι είχαν αφήσει όρθιο οι προκάτοχοί του και τα πήγε μια χαρά. Με εντολή Σαμαρά, ανατίναξε τον ΕΟΠΥΥ, συγχώνευσε τα νοσοκομεία, έκλεισε τα μεγάλα ντιλ με τους κλινικάρχες και τους φαρμακοβιομήχανους, οργάνωσε αποστολές εξόντωσης γιατρών, φαρμακοποιών, νοσηλευτών. Ο Γεωργιάδης έγινε το λατρεμένο παιδί της τρόικας, έκανε περισσότερα απ' ό,τι του ζήτησαν οι δανειστές, πήρε πάνω του μέχρι και το όνειδος της απόλυσης των γιατρών, για να μην του φάει τη δόξα ο Τόμσεν. 

Κι όλα τούτα με θόρυβο, με περηφάνια, με φανφάρες, με επίγνωση ότι βάζει τη δημόσια υγεία στην προκρούστεια κλίνη της αποκρουστικής ιδεολογίας του: Ακροδεξιά και νεοφιλελευθερισμός, ο συνδυασμός που σκοτώνει. Στην κυριολεξία.

Ο Γεωργιάδης δεν ήταν μόνο ο υπουργός Υγείας, ήταν και ο άτυπος κυβερνητικός εκπρόσωπος, αυτός που έβγαινε στα κανάλια για να πει όσα δεν τολμούσε να ξεστομίσει ο Κεδίκογλου. Χρησιμοποιώντας το υπερόπλο της τσιρίδας, κάτι σαν ακτίνα λέιζερ που παραλύει όποιον αγγίζει, πολέμησε από το μετερίζι των παραθύρων τους εχθρούς της κυβέρνησης, που ήταν ταυτοχρόνως και εχθροί του έθνους. 

Κανείς δεν ξέφυγε από τον Ύστερμαν, ούτε οι εργαζόμενοι, ούτε οι συνδικαλιστές, ούτε οι αντιφρονούντες, ούτε οι κομμουνιστές, ούτε οι ρεφορμιστές. Το επιχείρημά του ήταν ακαταμάχητο: ο Σαμαράς έσωσε την Ελλάδα από τον όλεθρο, γι' αυτό πρέπει να πάρει 80% στις εκλογές. Τελικώς ο Σαμαράς πήρε 22,7% και ο Άδωνις πήρε τον πίλον του και επέστρεψε στις τηλεπωλήσεις, αυτή τη φορά χωρίς το απατηλό «Ε» της δήθεν επανάληψης. Κατόπιν τούτων, ο ανθρωπάκος που έγινε υπουργός είναι πλέον σκέτος ανθρωπάκος.

Εκτός από τον άτυπο, υπήρχε και ο τυπικός κυβερνητικός εκπρόσωπος, ο Σίμος ο Κεδίκογλου. Ο χαμηλότονος βουλευτής Ευβοίας -θα μπορούσες να τον πεις και χλεχλέ- που μεταμορφώθηκε σε πιτ-μπουλ της σαμαρικής Δεξιάς, διατηρώντας ωστόσο την εγγενή ιδιότητα του χλεχλέ. Τι βγήκε από το στόμα του Σίμου αυτά τα δυο χρόνια δεν περιγράφεται: Εξίσωση των ναζιστών με τους αγωνιστές της Αριστεράς, εξοντωτικές κατηγορίες για τρομοκρατία ή φιλοτρομοκρατία, εξόφθαλμα ψέματα για την οικονομία, τρόμος και βλακεία, βλακεία και τρόμος, μέχρι τελικής πτώσεως. Και το επιστέγασμα όλων, το χουντικής εμπνεύσεως διάγγελμα για το κλείσιμο της ΕΡΤ, που θα τον ακολουθεί εφ' όρου ζωής, σαν τατουάζ ανεξίτηλης ντροπής.

Ο δημοσιογράφος που έγινε υπουργός δεν είναι πλέον ούτε υπουργός ούτε δημοσιογράφος. Ξεγραμμένος από τον Σαμαρά, διαγραμμένος από την ΕΣΗΕΑ, περιφρονημένος από τους συναδέλφους του, διωγμένος και ατιμασμένος.