Χαρίλαος Φλωράκης… «Αιρετικές παρατηρήσεις»

Ο Χαρίλαος Φλωράκης με τον Παναγ. Λαφαζάνη. Μόλις δημιουργήθηκε ο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ.

Πριν εννέα χρόνια σαν σήμερα το 2005, έφυγε από την ζωή ο υποστράτηγος του ΔΣΕ Γιώτης (Χαρ. Φλωράκης) τέως Γραμματέας του ΚΚΕ. Στην μνήμη του είναι αφιερωμένο το παρακάτω σημείωμα, που αποτελεί απόσπασμα εισηγητικής ομιλίας του στο 12ο Συνέδριο(*). 

Πρόκειται για μία ομιλία που διατηρεί διαχρονικό και επίκαιρο το νόημά της, αφού αφορά τις συμμαχίες που είναι απαραίτητες για την οικοδόμηση της αριστεράς του μέλλοντος. Κάτι που είναι ζητούμενο σήμερα και δεν τίθεται ούτε καν ως προβληματισμός στους φέροντες τα φαιά της… σοφίας στον Περισσό.

Παραθέτω το σημείωμα και οι συγκρίσεις είναι δικές σας.

 «…Πολλοί αναφέρθηκαν στη γενική πολιτική πρόταση του Κόμματος για αλλαγή με κατεύθυνση το σοσιαλισμό, στα θέματα εξουσίας, στην ανάγκη ανάπτυξης και το ρόλο της δράσης των μαζών, στην υπόθεση της αλλαγής κλπ. Σωστά είναι όλα αυτά.

Δεν πρέπει όμως να μας διαφεύγει ότι πλατιές μάζες εργαζομένων μπορεί να μην είναι ακόμα έτοιμες να συσπειρωθούν γύρω από την πολιτική μας πρόταση. Ότι οι μάζες αυτές έχουν εκρηκτικές ανάγκες, έχουν καυτά προβλήματα και ζητούν από μας να πρωτοπορήσουμε στο μαζικό λαϊκό κίνημα για την επίλυσή τους.

Η νέα πλειοψηφία της αλλαγής, σύντροφοι, ο κοινωνικός και πολιτικός συνασπισμός της αλλαγής, δεν οικοδομείται με μία «καθαρή», «πεντακάθαρη» συσπείρωση γύρω από την πολιτική μας πρόταση. Αντίθετα.

Θα συγκλίνουν σε ένα λαϊκό ρεύμα διαφορετικά μαζικά κινήματα, αγώνες και προσδοκίες ανθρώπων με ποικίλες πεποιθήσεις και θα διαμορφώνεται όλο και περισσότερο ένα ενιαίο, μέσα στην ποικιλία του, ρεύμα αλλαγής-πολιτικό, ιδεολογικό, κοινωνικό και πολιτισμικό-στην πάλη για τα ζωτικά λαϊκά και εθνικά προβλήματα.

…Η αλλαγή, βέβαια, είναι ώριμη ανάγκη και απαίτηση των καιρών μας. Ωστόσο, για να προχωρήσει χρειάζεται τη δημιουργία των κατάλληλων προϋποθέσεων. Απαιτεί έναν μεγάλο συνασπισμό της Αριστεράς. Απαιτεί βαθιές αλλαγές στον πολιτικό χάρτη της χώρας, νέους πολιτικούς συσχετισμούς και ανακατατάξεις μέσα στο λαό σε βάρος του δικομματισμού. Μπορούν να γίνουν αυτά; Ή μήπως ο δικομματισμός είναι παγιωμένος και οι δυνατότητες ανάπτυξης του αριστερού χώρου οριακές;

Εμείς απορρίπτουμε κατηγορηματικά τους τυχόν παρόμοιους ισχυρισμούς. Ο δικομματισμός όχι μόνο δεν έχει παγιωθεί αλλά γίνεται όλο και περισσότερο διάτρητος. Νέα στρώματα εργαζομένων μπαίνουν στον αγωνιστικό στίβο, αναζητώντας, κάτω από την πίεση των μεγάλων προβλημάτων τους, λύσεις προς τ’ αριστερά…

…Παλεύουμε για μια ισότιμη συμμαχία διαφορετικών δυνάμεων και όχι για καπέλα και ηγεμονεύσεις. Και το πάνω χέρι σε μια τέτοια συμμαχία θα το έχει ο ίδιος ο κόσμος της Αριστεράς. Θα το καταχτούν (το πάνω χέρι) όσοι με τη μεγαλύτερη συνέπεια, πρωτοβουλία, ευλυγισία και σταθερότητα προωθούν τους κοινούς στόχους.

Και θα το τονίσω ξανά και ξανά: μια τέτοια συμμαχία της Αριστεράς, όσες δυσκολίες και εμπόδια κι αν έχει στο δρόμο της, θα προχωρήσει στη ζωή. Γιατί δεν είναι δική μας επινόηση, είναι απαίτηση του μαχόμενου κόσμου της Αριστεράς. Ανάγκη και απαίτηση των καιρών.

Πολλοί μας ρωτάνε; Πώς θα προχωρήσει αυτός ο συνασπισμός; Πώς θα διαμορφωθεί το έδαφος για την υλοποίησή του; Τι σκοπεύουμε να κάνουμε εμείς από εδώ και μπρος-πέραν από τις γενικές εκκλήσεις;

Πρώτα απ’ όλα δεν ξεκινάμε από το μηδέν. Ήδη υπάρχει η θετική εμπειρία της Συμπαράταξης της Αριστεράς στις δημοτικές εκλογές. Υπάρχει η εμπειρία της κοινής δράσης στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, μέσα στους μαζικούς αγώνες και στα μεγάλα αιτήματα-όπως αυτό της απλής αναλογικής. Είμαστε έτοιμοι να διευρύνουμε αυτή τη συνεργασία και κοινή δράση των αριστερών δυνάμεων στο μαζικό κίνημα και να την επεκτείνουμε σε όσο το δυνατό περισσότερα μέτωπα πάλης.

Είναι σίγουρο ότι μ’ αυτόν τον τρόπο δίνουμε μια ώθηση στην ανάπτυξη και στην πολιτικοποίηση του μαζικού κινήματος στην κατεύθυνση της αλλαγής. Είναι σίγουρο ότι μ’ αυτό τον τρόπο η συνεργασία της αριστεράς ριζώνει στο ίδιο το λαϊκό κίνημα και γίνεται έτσι, όχι μόνο πιο στέρεη και ικανή να προωθείται σε ανώτερες μορφές αλλά και να παίρνει από τα αιτήματα του ίδιου του λαϊκού κινήματος τα υλικά και την ώθηση για το κοινό πρόγραμμα του συνασπισμού της…

(Από το βιβλίο «Χαρίλαος Φλωράκης, Ο Λαϊκός Ηγέτης», Χρήστος Θεοχαράτος, εκδόσεις Τυποεκδοτική Α.Ε., 2003).

Για την αντιγραφή, ο Σχολιαστής.

(*)Το 12^ο Συνέδριο συνήλθε το Μάη του 1987 και επεξεργάστηκε την πολιτική των δύο δρόμων για την ελληνική κοινωνία και τη νέου τύπου ανάπτυξη. Στην Πολιτική Απόφαση αναφέρεται: «Μπροστά μας βρίσκονται δύο δρόμοι. Ο ένας είναι ο δρόμος του δικομματισμού, που καθηλώνει την κοινωνικοπολιτική ζωή στις επιλογές της άρχουσας τάξης και υποτάσσει τις τύχες του λαού και της χώρας μας στις δυνάμεις του μεγάλου κεφαλαίου, της εξάρτησης και των υπερεθνικών οργάνων της ΕΟΚ. Ο άλλος είναι ο δρόμος της Αριστεράς, για μια ανάπτυξη νέου τύπου, για αλλαγή, με κατεύθυνση το σοσιαλισμό, που θα προχωρά με ρήξεις προς το σύστημα της εξάρτησης και της μονοπωλιακής κυριαρχίας». 

Με βάση τις αποφάσεις του 12ου Συνεδρίου, το ΚΚΕ προχώρησε στη δημιουργία του «Συνασπισμού των δυνάμεων της Αριστεράς και της Προόδου».