Κασιμάτης, όπως Σάββας Κωνσταντόπουλος;

Τώρα, στα ένδοξα βήματα του Γεωργαλά, ο Κασιμάτης φτιάχνει κλίμα. Όπως έκανε προδικτατορικά και ο Σάββας Κωνσταντόπουλος γράφοντας στον "Ελεύθερο Κόσμο" για προετοιμασία της Αριστεράς για ένοπλη εξέγερση.

Του ΚΛΕΑΡΧΟΥ ΤΣΑΟΥΣΙΔΗ

               (Από avgi.gr)

Μπορεί η "Καθημερινή" να μην εδρεύει πλέον στην οδό Σωκράτους, αλλά τα χούγια μένουν: η απάντηση της διεύθυνσης της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ προς τον εκπρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ Πάνο Σκουρλέτη σχετικά με το άρθρο ενός Κασιμάτη που περίπου εξισώνει Χρυσή Αυγή με Αριστερά, θυμίζει εκείνες τις αρσακειάδες, που έχοντας χάσει προ πολλού το πολυτιμότερο των αγαθών τους οδηγούνταν από τις κολωνακιώτισσες μητέρες στο χειρούργο μαιευτήρα για την εκ νέου σφράγιση του θησαυρού τους.

Ειδικά τα περί πολυφωνίας που επικαλείται η διεύθυνση της "Καθημερινής", συναινώντας ωμά στον συμψηφισμό εργατικών διεκδικήσεων και αγώνων για δημοκρατική εμβάθυνση με τη νεοναζιστική βία των κασιδιάρηδων ή μακρυμάλληδων τραμπούκων, αποκαλύπτει αυτό που ορθότατα επισημαίνει ο Σωτήρης Βαλντέν ("Αντιφασιστικό μέτωπο και 'μεταρρυθμιστικός' σεχταρισμός", 18.09.12, "Αυγή"). Αντιγράφω: "(...) Καλλιεργείται από καιρό μια νέα διχοτομία στην ελληνική κοινωνία: από τη μια πλευρά οι 'κακοί' με τους ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, Χ.Α., Καμμένο, συνδικάτα, παλαιο-Πασόκους και γενικότερα κάθε αντιμνημονιακό (...) και από την άλλη οι 'καλοί' με τη Ν.Δ., ό,τι απέμεινε από το ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜ.ΑΡ. (πλην Βουδούρη) και τον κ. Μάνο".

Ακριβώς. Και αυτό, όπως επισημαίνει ο Βαλντέν, οδηγεί στην υποβάθμιση του κινδύνου της Χ.Α. και στην παρεμπόδιση συγκρότησης ενός αντιφασιστικού μετώπου από τη Ν.Δ. έως και το ΚΚΕ.

Ε, προς αυτήν την κατεύθυνση εργάζεται αόκνως και ο Κασιμάτης, η άλλοτε Πανδώρα του "Βήματος", που βρήκε λιμάνι στην εφημερίδα της σκληρής Δεξιάς η οποία κατόρθωσε να βρει για ένα φεγγάρι μετερίζι στη δημοκρατική παράταξη λόγω της αγέρωχης στάσης της Βλάχου απέναντι στη χούντα (Σ.Σ. για τους νεότερους: οι συνταγματάρχες έκλεισαν την "Αυγή" και τη "Δημοκρατική Αλλαγή", αλλά από τα συντηρητικά φύλλα έκλεισαν μόνο η "Καθημερινή" και η "Μεσημβρινή", με απόφαση μάλιστα της ίδιας της Βλάχου).

Από τότε κύλησε πολύ νερό και έπειτα από την επέλαση Κοσκωτά και την εξαγορά της εφημερίδας, ο νέος ιδιοκτήτης (στενός συνεργάτης του Κωνσταντίνου Καραμανλή προδικτατορικά) επιχείρησε να την ξανακάνει ναυαρχίδα της Δεξιάς. Και το έκανε. Με επιτυχία τόση ώστε και κάποιοι αλλήθωροι αριστεροί (τώρα βρήκαν επιτέλους τον δρόμο τους) να την επικαλούνται στα περισπούδαστα άρθρα τους περί δημοκρατικής, κυβερνώσας, υπεύθυνης (και εντέλει σκυμμένης;) Αριστεράς.

Και όπως συμβαίνει πάντα, όταν τα πράγματα σκουραίνουν για τα αφεντικά της χώρας, μεγαλοεργολάβους, εφοπλιστές, τραπεζίτες, λαθρέμπορους καυσίμων ή ναρκωτικών, έρχονται οι παντός καιρού κονδυλοφόροι, οι κοινές γραφίδες (αυτή η Σωκράτους με τις κοινές της) και αναλαμβάνουν τη διόρθωση ημαρτημένων.

Ο Στέφανος Κασιμάτης ανήκει στη χορεία αυτών των ανεξάρτητων και αδούλωτων δημοσιογράφων που, όπως λέει και η ΕΣΗΕΜ-Θ, ουδείς μπορεί χωρίς στοιχεία να κατηγορήσει ότι εντάσσονται σε pay rolls, και με την αξιοζήλευτη ικανότητά του να παρουσιάζει για πραγματικότητα κάθε «ιστορική» παπαριά που εφευρίσκει, αποτελεί κατά την ταπεινή μου άποψη καλύτερο όπλο από τον Πρετεντέρη ή τον Τσίμα. Ξεφουρνίζει ό,τι θέλει και μετά «τς, τς, τς, διώκεται η ελευθεροτυπία».

Τώρα, στα ένδοξα βήματα του Γεωργαλά, ο Κασιμάτης φτιάχνει κλίμα. Όπως έκανε προδικτατορικά και ο Σάββας Κωνσταντόπουλος γράφοντας στον "Ελεύθερο Κόσμο" για προετοιμασία της Αριστεράς για ένοπλη εξέγερση. Τώρα, αν δέσουμε τα φληναφήματα του κοινού δημοσιογράφου με τις εξελίξεις, γιατί να μη συλληφθεί και ένας βουλευτής της αριστεράς (π.χ. ο Μανόλης Γλέζος) για αντίσταση κατά της αρχής;

Τα πράγματα φωνάζουν: κάποιοι απεργάζονται ανώμαλες λύσεις για να διασώσουν τη ληστρική αρπαγή του πλούτου των Ελλήνων, ή έστω απειλούν με τη χοντροκομμένη εξίσωση ναζιστών με αριστερούς.

Και σ’ ό,τι αφορά τον Κασιμάτη, άξιος ο πάσης προελεύσεως μισθός του. Το ίδιο ισχύει για τον Σαμαρά και τους λοιπούς δεξιούς πολιτικούς που θεωρούν την Ακροδεξιά, ακόμη και τη ναζιστική, σάρκα εκ της σαρκός τους. Η Ιστορία δείχνει ποιοι στήριξαν τον Μεταξά, τον Τσολάκογλου, τον Ράλλη, τον Παπάγο. Η είσοδος στη Βουλή ταγματασφαλιτών ή η ανάδειξη σε κορυφαίες θέσεις του κρατικού μηχανισμού πατεντάτων χουντικών δεν αφήνουν περιθώρια αισιοδοξίας για κοινό μέτωπο απέναντι στον νεοναζισμό. Όμως έχει ενδιαφέρον να δούμε αν η προς το παρόν η αφωνία Βενιζέλου και Κουβέλη οφείλεται στην αγωνία για το πολιτικό τους μέλλον, εν όψει της ψήφισης των νέων μέτρων ή (για μια ακόμη φορά, όπως είχε γίνει και με τον Καρατζαφέρη) προσδοκούν κομματικά οφέλη από την άνοδο της Ακροδεξιάς. Περιττό να θυμίσω τη στιχομυθία Γεωργίου Παπανδρέου με Παναγιώτη Κανελλόπουλο λίγες ώρες μετά τη σύλληψή τους από τους χουντικούς. Τη γνωρίζουν αμφότεροι.