Εφυγε ο ΕΠΟΝίτης Άλκης, ένας ακόμη δεσμώτης του Λυμπερόπουλου

Ο αείμνηστος ΕΠΟΝίτης αγωνιστής Θεόφ. Αναγνώστου

Κηδεύτηκε την 1-3-11 στο κοιμητήριο Αγίου Δημήτριου Αττικής

Στερνό αντίο απηύθυναν την Τρίτη 1-3-11, οι συναγωνιστές και φίλοι του στον αγωνιστή Θεόφιλο Αναγνώστου, που άφησε στις 28-2-11 την τελευταία του πνοή, σε ηλικία 90 χρόνων, στην οικία του στο Μπραχάμι Αττικής, υποκύπτοντας στο μοιραίο μετά από πολύχρονο αγώνα με την επάρατο. Συμπαραστάτης του μέχρι την ύστατη στιγμή βρέθηκε στο πλευρό του η σύζυγός του Κατερίνα με την οποία συμβίωνε από 30 ετίας. Η κηδεία και ταφή του αγωνιστή έγινε στο κοιμητήριο του Αγ. Δημητρίου

O Θεόφιλου Αναγνώστου συνελήφθη στις 27-12-1943 από την Γκεστάπο στην Πάτρα με την συνδρομή Ελλήνων οργάνων της, Ελπιδοφόρου και άλλων της Ασφάλειας Πάτρας και φυλακίστηκε στου Λυμπερόπουλου Πάτρας επί εκατό ημέρες, έως τις 5-4-1944, που τον ελευθέρωσαν.

Υπήρξε πρωτοπόρος στο συλλαλητήριο κατά της επιστράτευσης στην χώρα μας το 1943, που έγινε μπροστά από την Νομαρχία Αχαΐας με σκοπό την αποτροπή αποστολής εργατών για εργασία στην γερμανική πολεμική βιομηχανία. Ήταν Οργανωτικός Γραμματέας της Επιτροπής Πόλης Πάτρας της ΕΠΟΝ, στο πρώτο 11μελές Συμβούλιο και το ψευδώνυμό του ήταν Άλκης. Επίσης υπήρξε στέλεχος της Περιφεριακής Επιτροπής της ΕΠΟΝ,  η οποία είχε έδρα στο χωριό Μπάλα Αχαΐας. 

Ερειπωμένη η βίλα Λυμπερόπουλου, κινδυνεύει με κατάρρευση σήμερα. Κι όμως θα μπορούσε να στεγαστεί εδώ η ιστορία της αντίστασης στην Πάτρα.

  Ο Θεόφιλος Αναγνώστου, γιος του Βασίλη Αναγνώστου και της Αγγελικής, γεννημένος το 1921 σε ένα ορεινό φτωχό, μικρό χωριό του Βάλτου, το Τρίκλινο, ήταν το έκτο παιδί δεκαμελούς οικογενείας. Μετανάστευσε οικογενειακώς σε μικρή ηλικία στην Αμφιλοχία το 1923, ενώ οι κακουχίες ξολοθρεύουν την οικογένεια και διαδοχικά χάνει έξη μέλη της από το 1910 έως το 1936.  Στην Πάτρα, μεταναστεύει από την Αμφιλοχία τον ίδιο χρόνο 1936, ο Θεόφιλος με τα αδέλφια του Σωτήρη και Βασιλική και Θωμά.

Ο πόλεμος που ξεσπά και η πείνα που βασιλεύει, δίνει ένα ακόμη χτύπημα στην οικογένεια. Στην μεγάλη πείνα του 1942, ο αδελφός του Σωτήρης, ο τσαγκάρης,  πεθαίνει από φυματίωση, σε ηλικία 27 χρόνων. Η κήρυξη του πολέμου στην Ελλάδα, από την φασιστική Ιταλία, βρίσκει τον Θεόφιλο, σε ηλικία 19 χρόνων στο χωριό της Αχαΐας Μαζέικα, που το έχει επισκεφθεί ως πλανόδιος πωλητής για να ζήσει την οικογένεια. Μαζί με τα αδέλφια του Θωμά και Σωτήρη πασχίζουν να επιβιώσουν, όντας ορφανοί και έχοντας υπό την προστασία τους την 10χρονη αδελφή τους Βασιλική. Σε αυτό το κοριτσάκι η μοίρα επιφύλασσε τον ακρωτηριασμό του ποδιού της από ιταλική βόμβα, την πρώτη ημέρα του βομβαρδισμού της Πάτρας.   

Ο Θεόφιλος φιλοξενείται στο σπίτι του Σωτήρη Ορφανού, με τον οποίο γνωρίζονταν καθώς ο Σωτήρης προπολεμικά δούλευε στη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου ’’Όλυμπος’’ στην Πάτρα. Μακριά από την Πάτρα, μαθαίνει την κήρυξη πολέμου και επιστρέφει γρήγορα στην πόλη, όπου μαθαίνει  πως η αδελφή του έμεινε σοβαρά τραυματισμένη από τον βομβαρδισμό.

Ο Σωτ. Ορφανός είναι αυτός που αργότερα τον μυεί στην Αντίσταση. Ο Σωτ. Ορφανός επέζησε του Πολέμου και χάθηκε στην Γλανιτσά Γορτυνίας, στο δεύτερο αντάρτικο, όταν αυτόν και άλλους τρεις τους κύκλωσαν οι χωροφύλακες, στις 17-1-1947 στο καλύβι του Βασιλόπουλου. Τους δολοφόνησαν, τους έκοψαν τα κεφάλια οι χωροφύλακες και ως τρόπαιο τα περιέφεραν έως την Στρέζοβα. 

Ο ελληνο-ιταλικός πόλεμος λοιπόν, βρίσκει τον Θεόφιλο με έδρα την Πάτρα να εργάζεται ως πλανόδιος έμπορος και να μένει με τα αδέλφια του στη διασταύρωση των οδών Καραϊσκάκη και Αράτου. Σημειώνω εδώ ότι ο έτερος αδελφός Θωμάς, με τη συγκρότηση της Ενιαίας Δημοκρατικής Αριστεράς (ΕΔΑ) το 1952, στην Πάτρα, μετέχει σε αυτήν και μετά τον πρώτο γραμματέα Γιάννη  Σκαλτσά, αναλαμβάνει γραμματέας της Ν.Ε. Αχαΐας, ενώ έπειτα από τις δημοτικές εκλογές του 1959 το καθεστώς Κ. Καραμανλή, επί ΕΡΕ, τον στέλνει εξορία στον Αη-Στράτη μαζί με τον αείμνηστο Κώστα Καρπή, γραμματέα της Νεολαίας ΕΔΑ Αχαΐας και την Αθηνά Κωνσταντοπούλου, υπεύθυνη γυναικών της Ν.Ε. Αχαΐας της ΕΔΑ.      

Η πρόσοψη των φυλακών Λυμπερόπουλου, τόπου κράτησης ομήρων. Η ιστορία της αντίστασης μέσα σε τέσσερις τοίχους. Κοινωνικό αίτημα η μετατροπή του σε Μουσείο.

Το 1944, ο Θεόφ. Αναγνώστου ήταν ένας ακόμη υποψήφιος για την τροφοδότηση των γερμανικών εκτελεστικών αποσπασμάτων. Συνελήφθη το πρωί της 27 Δεκεμβρίου του 1943, στην Πάτρα, με τη συμβολή αστυφύλακα-φρουρού του Β΄ Αστυνομικού Τμήματος έπειτα από καταδίωξη και πιστολίδι εκ μέρους του Δημ. Κουτρούκη (ή Ελπιδοφόρου) που, μετά την αποκάλυψή του ως κοινού τυχοδιώκτη, είχε περάσει πλέον ανοικτά με το μέρος της Γκεστάπο. Παλιός σύντροφος ο Κουτρούκης, είχε δουλέψει στις πολιτικές οργανώσεις της Πάτρας, γνώριζε τον Αναγνώστου και ήξερε την ιδιότητά του.

 Ο Θεόφ. Αναγνώστου διωκόμενος από την συνθήκη της Βάρκιζας, ζούσε στην Αθήνα, από το 1946. Με την βοήθεια της οργάνωσης του ΚΚΕ, τον χρόνο αυτό, κι ενώ βρίσκεται σε παρανομία, εισάγεται στο νοσοκομείο ’’Σωτηρία’’ έχοντας αποκτήσει ανοικτό σπήλαιο από τα βασανιστήρια στην Γκεστάπο Πάτρας και τις κακουχίες της Κατοχής, πράγμα που οδηγεί στην αφαίρεση  έξι πλευρών από το σώμα του. 

 

25-6-09, ο Θεόφ. Αναγνώστου μπροστά στη φυλακή Λυμπερόπουλου Πάτρας, όπου πέρσασε εκατό μέρες μελοθάνατος το 1944

 

 Αφιερωμένος στην ανάδειξη του, άγνωστου στο ευρύτερο κοινό δεσμωτηρίου ’’Λυμπερόπουλου’’ ως τόπου μαρτυρίου Ελλήνων Πατριωτών κατά την Κατοχή, ο αείμνηστος αγωνιστής Θεόφ. Αναγνώστου έχει αποστείλει από το 2009 επιστολή προς τον τότε δήμαρχο Πατρέων Ανδρέα Φούρα, με την οποία του ζητούσε να ανταποκριθεί προς την απαίτηση του αντιστασιακού κόσμου για ανάδειξη του δεσμωτηρίου Λυμπερόπουλου ως Μουσείου και τόπου προσκυνήματος.