Κώστας Κακκαβάς: Η Αλήθεια για τον Τσίπρα και η Ευθύνη της Προοδευτικής Παράταξης

«Η απάντηση, λοιπόν, δεν είναι η χλεύη ούτε οι προσωπικές εμπάθειες, αλλά η ενότητα, η συνεργασία και η συμπόρευση. Μόνο έτσι μπορεί να μπει ένα τέλος στο καθεστώς Μητσοτάκη και να ανοίξει ξανά ο δρόμος για μια Ελλάδα πιο δίκαιη, πιο ελεύθερη, πιο δημοκρατική».

Με τα παραπάνω καταλήγει ανάρτηση του Κώστα Κακκαβά, στη προσωπική του σελίδα στο facebook, με αφορμή την συζήτηση που γίνεται στην κοινωνία της Αριστεράς, αλλά και ευρύτερα, καθώς τα αδιέξοδα από την ανερμάτιστη πολιτική Μητσοτάκη εντείνονται και ο ίδιος φέρεται να προσπαθεί την απαλλαγή του από το άγος των σκανδάλων που διαπράττονται επί πρωθυπουργίας του, με κυριότερα αυτά του εγκλήματος των Τεμπών, που κουκουλώθηκε με δικαστική συνδρομή, της Ζήμενς, που βγήκαν ''λάδι'' όλοι οι υπεύθυνοι, του ΟΠΕΚΕΠΕ, που συμμετέχει όλο το ανώτερο στελεχιακό προσωπικό της ΝΔ, δημιουργώντας κλίμα ''ομερτά'' παρά την αποκάλυψη της Ευρωπαϊκής Εισαγγελίας. Η καθημερινότητα των αποκαλύψεων σάπιων πολιτικών και κοινωνικών δομών, στην εποχή Μητσοτάκη, --πρόσφατη είναι η μαφιόζικη συμμορία εμπορίου όπλων και ναρκωτικών στην Κρήτη-- γκρεμίζει το ψευδές αφήγημα, περί Νόμου και Τάξης, που ήθελε να μας επιδείξει η κυβέρνηση. Έχοντας υπόψη τα παραπάνω ο Κώστας Κακκαβάς επισημαίνει την αναγκαιότητα στήριξης της προσπάθειας για απαλλαγή της χώρας από το μαφιόζικο καθεστώς, γράφοντας: «Η Αλήθεια για τον Τσίπρα και η Ευθύνη της Προοδευτικής Παράταξης. Η εικόνα που επιχειρείται να καλλιεργηθεί τα τελευταία χρόνια απέναντι στον Αλέξη Τσίπρα δεν είναι τυχαία. Η συστηματική προσπάθεια αποδόμησης του πρώην πρωθυπουργού, όχι μόνο από τους πολιτικούς του αντιπάλους αλλά και από πρώην συντρόφους του, που διάλεξαν άλλους δρόμους, αποτελεί μέρος ενός καλά οργανωμένου σχεδίου. Η διαρκής αναπαραγωγή χλευαστικών σχολίων, η ειρωνεία και η προσωπική επίθεση δεν έχουν καμία σχέση με πολιτική αντιπαράθεση• είναι εκδήλωση ενός μίσους που πηγάζει από την ανάγκη επιβεβαίωσης του προσωπικού τους ΕΓΩ. Στην πραγματικότητα, η στάση αυτή δεν εξυπηρετεί τίποτε άλλο πέρα από την προπαγάνδα της δεξιάς. Γιατί όλοι αυτοί γνωρίζουν καλά ότι ο Αλέξης Τσίπρας κυβέρνησε κάτω από πρωτοφανείς συνθήκες. Ανέλαβε τη χώρα χρεοκοπημένη, με το ΔΝΤ και τους δανειστές να υπαγορεύουν κάθε κίνηση, με τις ηγεσίες ΝΔ και ΠΑΣΟΚ να εύχονται ανοιχτά «Βάστα γερά Σόιμπλε» και με ένα εσωτερικό μέτωπο που αντί να στηρίζει, επέλεγε την εύκολη λύση της πέτρας από την ασφάλεια του καναπέ. Αυτή είναι η αλήθεια. Παρά ταύτα, ο Τσίπρας και η κυβέρνησή του κατάφεραν να βγάλουν τη χώρα από τα μνημόνια, να αποκαταστήσουν την κοινωνική συνοχή, να αφήσουν την κοινωνία όρθια. Αυτό δεν είναι μικρό πράγμα. Είναι επίτευγμα ιστορικής σημασίας, το οποίο σήμερα επιχειρείται να υποτιμηθεί και να χλευαστεί. Όχι γιατί δεν υπήρξαν λάθη – ποιος κυβερνήτης δεν έκανε; – αλλά γιατί η επιτυχία αυτή ενοχλεί όσους θέλουν να παρουσιάσουν την αριστερά ως μόνιμα αναποτελεσματική, ανίκανη και καταδικασμένη στην αποτυχία. Ακόμη πιο θλιβερό είναι το επιχείρημα που προβάλλεται από τους «επαναστάτες της ιδεολογικής καθαρότητας»: ότι για να φύγει ο Μητσοτάκης, πρέπει πρώτα να δημιουργηθεί μια «δυνατή ριζοσπαστική αριστερά». Δηλαδή τι μας λένε; Ότι μέχρι να ωριμάσουν οι όροι για το δικό τους όνειρο, η κοινωνία πρέπει να υπομείνει ακόμη τέσσερα χρόνια λεηλασίας από τον Μητσοτάκη και το καθεστώς του. Αυτό δεν είναι πολιτική στρατηγική, είναι κυνική αδιαφορία για τον λαό. Είναι η παραδοχή ότι προέχει η προσωπική τους καταξίωση και όχι η άμεση ανάγκη να μπει φρένο σε μια κυβέρνηση που ξεπουλάει δημόσια αγαθά, καταστρέφει το κοινωνικό κράτος και διαλύει τη δημοκρατία. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο Τσίπρας δεν είχε ποτέ απέναντί του έναν «κανονικό» πολιτικό αντίπαλο. Αντιμετώπισε μια ΝΔ που λειτουργεί με όρους μαφίας, με ένα καθεστώς διαπλοκής, παρακρατικών μηχανισμών και μιντιακής προπαγάνδας. Αντιμετώπισε μια διεθνή πίεση που καμία άλλη κυβέρνηση δεν είχε γνωρίσει στη μεταπολίτευση. Και παρ’ όλα αυτά, κατόρθωσε να κρατήσει την κοινωνία όρθια και να αποκαταστήσει σε σημαντικό βαθμό την αξιοπρέπεια της χώρας. Σήμερα, το πιο επικίνδυνο δεν είναι η ίδια η ΝΔ. Είναι η διάσπαση, η μιζέρια και η τοξικότητα που δηλητηριάζουν τον χώρο της αριστεράς και του προοδευτικού κέντρου. Γιατί είναι απολύτως αλήθεια ότι χωρίς ενότητα, ο μόνος κερδισμένος θα είναι ο Μητσοτάκης. Ας φανταστούμε την εικόνα το βράδυ των εκλογών: • οι εκπρόσωποι των μικρών αριστερών κομμάτων να θριαμβολογούν για ένα 2% ή 3% • ο ΣΥΡΙΖΑ αποδυναμωμένος στο 8% ή 9% και • απέναντι η ΝΔ με το 25% να δηλώνει αυτάρεσκα ότι «ο λαός έδωσε την απάντηση». Τι θα έχουμε κερδίσει; Μόνο την αυτοϊκανοποίηση ορισμένων και τη συνέχιση του καθεστώτος Μητσοτάκη. Ο ελληνικός λαός δεν αντέχει άλλα πειράματα, άλλες εσωτερικές έριδες και εμφύλιες συγκρούσεις στον χώρο της αριστεράς. Χρειάζεται μια ισχυρή προοδευτική παράταξη που να μπορεί να σταθεί απέναντι στη δεξιά, να δώσει προοπτική και ελπίδα. Αυτό σημαίνει συνεργασία, συνύπαρξη, συμπόρευση. Σημαίνει να βρεθεί κοινός τόπος ανάμεσα στη δημοκρατική αριστερά, το προοδευτικό κέντρο και όλες τις δυνάμεις που δεν αντέχουν άλλο τη λεηλασία του Μητσοτάκη». Ο Τσίπρας απέδειξε ότι μπορεί να σηκώσει τέτοιους αγώνες, να εμπνεύσει και να ενώσει. Το ζήτημα σήμερα δεν είναι να τον χλευάσουμε ή να τον αποδομήσουμε, αλλά να αναγνωρίσουμε την εμπειρία του και την προσφορά του. Το ζήτημα δεν είναι να βγάλουμε τα μάτια μας μεταξύ μας, αλλά να χτίσουμε ένα κοινό μέτωπο απέναντι σε ένα καθεστώς που απειλεί τη δημοκρατία, τη δικαιοσύνη και την κοινωνική συνοχή. Η ιστορική ευθύνη όλων των προοδευτικών δυνάμεων είναι ξεκάθαρη: ή θα σταθούν ενωμένες απέναντι στη δεξιά, ή θα μείνουν εγκλωβισμένες στη μικρότητα και την εσωστρέφεια, αφήνοντας τον Μητσοτάκη να κυβερνά ανενόχλητος. Η επιλογή είναι δική μας, αλλά το τίμημα θα το πληρώσει ο λαός. Και αυτό είναι το τελευταίο που έχουμε δικαίωμα να επιτρέψουμε. Η απάντηση, λοιπόν, δεν είναι η χλεύη ούτε οι προσωπικές εμπάθειες. Είναι η ενότητα, η συνεργασία και η συμπόρευση. Μόνο έτσι μπορεί να μπει ένα τέλος στο καθεστώς Μητσοτάκη και να ανοίξει ξανά ο δρόμος για μια Ελλάδα πιο δίκαιη, πιο ελεύθερη, πιο δημοκρατική».