«Σου γράφω σαν να μην έχεις ''φύγει''. Σαν να είμαστε ο ένας δίπλα στον άλλον και πίνουμε το καφεδάκι μας»
ΥΠΟ ΤΟ ΤΙΤΛΟ «ΑΝΕΠΙΔΟΤΗ…» ο δημοσιογράφος Κώστας Κώστας Μπουλμπασάκος απευθύνει ρεκβιέμ στον αείμνηστο ευγενικό συνάδελφό του Παναγιώτη Θεοδωρακόπουλο, που έφυγε χθες, πάνω στο κρεβάτι του, από την ζωή, εγκαταλείποντας τα εγκόσμια, για τα οποία πάλευε μέχρι το τέλος του, στα 69 του χρόνια, παρά την κλονισμένη υγεία του.
Στην προσωπική του σελίδα στο facebook, εν είδει διαλόγου, ο Κώστας Μπουλουμπασάκος, εκτυλίσσει την κοινή τους σταδιοδρομία, από τα μαθητικά χρόνια στην Πάτρα, έως την επαγγελματική τους πορεία ως ανταποκριτές του αθηναϊκού Τύπου.
Και καταλήγει: «Θα σε θυμάμαι πάντα, σαν ένα μαχητή της ζωής και της δημοσιογραφίας, πάντα ευγενικός με ένα μικρό χαμόγελο στα χείλη και μια εφημερίδα στα χέρια. Καλό σου ταξίδι Τάκη μου…».
Αναλυτικά ο Κώστας Μπουλουμπασάκος γράφει:
«ΑΝΕΠΙΔΟΤΗ…
Σου γράφω σαν να μην έχεις «φύγει». Σαν να είμαστε ο ένας δίπλα στον άλλον και πίνουμε το καφεδάκι μας.
Ξέρεις πως είναι, όταν λίγο πριν τα μεσάνυχτα χτυπά το τηλέφωνο… Συνήθως δεν είναι για καλό. Στην άλλη άκρη της γραμμής ακούω την βραχνιασμένη φωνή του Κυριάκου. (Σ.σ.: πρόεδρος της ΕΣΗΕΠΗΝ).
- Προφανώς τα έμαθες τα νέα, μου είπε.
- Σαν τι να μάθω; Τον ρωτώ…
Ακολουθούν μερικές στιγμές σιωπής, από εκείνες που παίρνεις κουράγιο λίγο πριν μεταφέρεις το κακό μαντάτο.
- Ξέρεις… Πέθανε ο Τάκης Θεοδωρακόπουλος.
Ακολουθούν οι δικές μου στιγμές σιωπής, έως ότου συνειδητοποιήσω αυτό που άκουσα.
- Άκουσα καλά;
- Καλά άκουσες. Τον βρήκαν νεκρό στο σπίτι του…
- Μάλιστα… (ακολουθεί μια από τις γνωστές βρισιές μου… την οποία εδώ, αλλάζω σε επίρρημα)
- Κρίμα… Συνομήλικοι και συμμαθητές.
ΜΕ ΤΟΝ ΚΥΡΙΑΚΟ ΔΩΣΑΜΕ ραντεβού την επομένη για να μάθουμε πότε θα γίνει η κηδεία του.
Έτσι, φίλε Τάκη, έμαθα για τον χαμό σου… και ξαφνικά το μυαλό έκανε φλας μπακ στο παρελθόν και σε όλα εκείνα που μας συνδέουν.
- Θυμάσαι πως γνωριστήκαμε; Ήταν χούντα ακόμη, όταν ήλθα με μεταγραφή από το Γυμνάσιο Αμαλιάδας στο Α΄ Γυμνάσιο Αρρένων της Πάτρας. Αν δεν κάνω λάθος η Καψάλη, η φιλόλογος, ήταν που μου είπε να καθίσω στο θρανίο δίπλα σου. Μαζί μας κι ο Μάκης, ο μουσικός από το Ζαβλάνι. Συμμαθητές από τότε και στα ίδια θρανία.
- Θυμάσαι τον καθηγητή της γυμναστικής μας, το πώς σε προέτρεπε να αθλείσαι; «Τρέξε γάιδαρε…», σου φώναζε κι εσύ έτρεχες σαν ελάφι κι άφηνες πίσω σου δεκάδες μέτρα τους συναθλητές σου. Τότε ήσουν μεγάλο αστέρι του στίβου. Ένας καταπληκτικός δρομέας μεσαίων και μεγάλων αποστάσεων. Όλοι σε θαύμαζαν!
- Θυμάσαι τον Κονταξή που μας είχε όλους ξαναβαφτίσει; Τον εκρηκτικό Ρεμέντζη, τον ήσυχο Κοκαλιάρη και τον αυστηρό Σύρο;
Εσύ, εγώ κι Μάκης στα ίδια θρανία, κάπου στη μέση και λίγο δεξιά. Έπεσε η χούντα, αποφοιτήσαμε... χαθήκαμε.
ΞΑΝΑΒΡΕΘΗΚΑΜΕ ΜΕΤΑ από χρόνια, συνάδελφοι πλέον. Εσύ ανταποκριτής στη ΕΡΤ και στις εφημερίδες ΤΑ ΝΕΑ και ΤΟ ΒΗΜΑ κι εγώ στον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ.
- Θυμάσαι σε πόσες αποστολές είμαστε μαζί; Σε όλα τα μεγάλα γεγονότα που σημάδεψαν την περιοχή. Στη δολοφονία του Νίκου Τεμπονέρα, στην τρομοκρατική έκρηξη στην οδό Βότση 16, στις μεγάλες κινητοποιήσεις των εργατών στην Π-Π, Λαδόπουλου, Ντρέσκο και ΒΕΣΟ. Στους αποκλεισμούς δρόμων από τους καπνοπαραγωγούς απέναντι στο Αγρίνιο, αλλά και σε εκείνους των εργατών της ΕΒΟ Αιγίου. Ακόμη στους μεγάλους σεισμούς της Κυλλήνης, της Πάτρας και του Αιγίου.
- Θυμάσαι την μεγάλη φωτιά στην Κορινθία που κινδυνέψαμε και δυο να καούμε ζωντανοί;
- Θυμάσαι, πάνε χρόνια τώρα, δούλευα στην ΗΜΕΡΑ, που κάποιοι νόμισαν ότι σκοτώθηκα σε τροχαίο; Εσύ ήσουν που πήρες τηλέφωνο για να επιβεβαιώσεις την πληροφορία κι όταν άκουσες τη φωνή μου: Κώστα εσύ; Ποιος άλλος θέλεις να είναι; Ξέρεις μερικοί νομίζουν ότι πέθανες… Ας τους να νομίζουν, σου απάντησα…
Φίλε καλέ, συμμαθητή, συνάδελφε και συνοδοιπόρε, δυστυχώς δεν έχω την ίδια πολυτέλεια που είχες εσύ τότε. Να σε πάρω τηλέφωνο κι εσύ να διαψεύσεις τον θάνατό σου.
Θα σε θυμάμαι πάντα, σαν ένα μαχητή της ζωής και της δημοσιογραφίας, πάντα ευγενικός με ένα μικρό χαμόγελο στα χείλη και μια εφημερίδα στα χέρια.
Καλό σου ταξίδι Τάκη μου…».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου