Απεργία. Το ζητούμενο που είναι αυτονόητο...

Αν ένα σωματείο είναι μαζικό και συγκεντρώνει τους περισσότερους εργαζόμενους στον χώρο ευθύνης του, ελάχιστη σημασία έχει η νέα ρύθμιση, διότι, απλά, αυτή θεσπίζει το δημοκρατικό αυτονόητο 

ΧΑΜΟΣ, κυρίως από το ΚΚΕ, για το απειλούμενο δικαίωμα στην απεργία. Ένα μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης θεωρεί πως γενικά περιορίζεται ασφυκτικά αυτό το δικαίωμα. Δεν έχει γίνει συζήτηση στα ΜΜΕ ώστε να έχει ο καθένας τα δεδομένα και να σκεφτεί επί της ουσίας.


ΠΟΙΑ είναι η ουσία; Με το νομοσχέδιο που ζητήθηκε από τους δανειστές, για να ολοκληρωθεί η πορεία της χώρας προς την οικονομική ανεξαρτησία, μπαίνουν όροι για τη λήψη απόφασης για απεργία μόνο από τα πρωτοβάθμια σωματεία. Ομοσπονδίες και ΓΣΕΕ εξαιρούνται.

ΕΤΣΙ, για να είναι νόμιμη μια απεργία πρωτοβάθμιου σωματείου, απαιτείται η συμμετοχή σε συνέλευση τουλάχιστον του 50% συν 1 των ταμειακώς εντάξει μελών. Το ερώτημα που προκύπτει, όχι τόσο για τη νομιμότητα όσο για τη δημοκρατική λειτουργία κάθε πρωτοβάθμιου σωματείου, είναι: Πώς λαμβάνονται σήμερα οι αποφάσεις για απεργία; Δεν λειτουργεί ο θεμελιώδης νόμος της δημοκρατίας για την αρχή της πλειοψηφίας; Δεν έχουν τα σωματεία καταστατικό; Κι αν όλα αυτά τα έχουν, πού είναι το πρόβλημα;

ΙΔΟΥ πού είναι το πρόβλημα. Τα σωματεία λειτουργούν στοιχειωδώς στον δημόσιο και ευρύτερο δημόσιο τομέα. Στον ιδιωτικό τομέα ελάχιστα σωματεία έχουν στηθεί και αυτά δεν έχουν καταφέρει να μαζικοποιήσουν τον χώρο τους. Η μεγάλη πλειονότητα των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα είναι εκτός συνδικαλισμού και δεν έχει σε ιδιαίτερη εκτίμηση τις διοικήσεις που εκλέγονται από λίγους και, κυρίως, από οργανωμένους σε κόμματα εργαζόμενους.

ΟΙ ΔΙΟΙΚΗΣΕΙΣ ελάχιστα πράττουν για να φέρουν νέα μέλη στα σωματεία, βολεμένες από τον υπάρχοντα συσχετισμό κομματικών δυνάμεων. Έτσι, η εικόνα που έχουν σήμερα οι εργαζόμενοι είναι πως ο συνδικαλισμός είναι ένα παιχνίδι εξουσίας για την κομματική νομενκλατούρα. Αν ένα σωματείο είναι μαζικό και συγκεντρώνει τους περισσότερους εργαζόμενους στο χώρο ευθύνης του, ελάχιστη σημασία έχει η ρύθμιση, διότι απλά αυτή θεσπίζει το δημοκρατικό αυτονόητο για το ύστατο μέσο (που έλεγε το ΚΚΕ) που έγινε πρώτο (όπως λέει τώρα το νέο ΚΚΕ)!

ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, που έγινε υποτίθεται απεργία, είδε κανείς πολίτης επιχείρηση του δημοσίου ή του ιδιωτικού τομέα που να απεργεί; Πού δουλεύουν όσοι κατέβηκαν στο Σύνταγμα και αποπειράθηκαν να εισβάλουν στη Βουλή; Πού δουλεύουν όταν σε κάθε απεργία που κηρύσσει η ΓΣΕΕ είναι οι ίδιοι και οι ίδιοι; Η μόνη απεργία που τελικά γίνεται αισθητή στην Ελλάδα είναι τελικά στις ΔΕΚΟ των μέσων μεταφοράς.

ΕΤΣΙ λειτουργούν τα συνδικάτα στις ανεπτυγμένες οικονομίες; Με σωματεία σφραγίδες με διοικήσεις και χωρίς ουσιαστικά μέλη; Και σε αυτές τις συνθήκες μπορεί να επιτευχθεί μαζικοποίηση και ωρίμανση του εργατικού κινήματος;


Χρήστου Δημήτρης-avgi.gr
dchristou52@gmail.com