Ξημερώνει… Ιούλιος! Πέρασαν 50 χρόνια!

 

Η εισβολή έγινε τότε, ακόμα όμως υφίσταται «Κυπριακό» και μιλάμε για κατεχόμενα...

Της Παπαχριστοπούλου Έλενας

ΣΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΣΑΡΑΒΑΛΙΟΥ κάποιοι μαθητές δεν ξέχασαν. Το Ε΄2 αποφάσισε στο τέλος της σχολικής χρονιάς να γιορτάσει τη λήξη… της λήθης! Τη μνήμη που τελικά δεν έσβησε!

Στα τελευταία μαθήματα της Γεωγραφίας και της Ιστορίας, τα μαθητούδια αυτά μαζί με τη δασκάλα τους Έλενα Παπαχριστοπούλου ασχολήθηκαν ιδιαίτερα με τη Μεγαλόνησο.

Δόθηκαν στο μάθημα αφορμές για συζητήσεις, κολάζ, έρευνα, ιδέες, βίντεο, εργασίες αλλά και συνεργασίες.

Όταν υπάρχουν σχολεία που ενθαρρύνουν, εκπαιδευτικοί που υποστηρίζουν και μαθητές που παίρνουν πρωτοβουλίες, μπορούμε να ελπίζουμε σε καλύτερες μέρες. Υπάρχουν γενιές που θα φυτεύουν άνοιξη μέσα στο καταχείμωνο και θα υπόσχονται…χαρές!

Στην τάξη αυτή λοιπόν, γεννήθηκε το θαύμα πολλές φορές. Έγιναν διάφορα αφιερώματα όλη τη σχολική χρονιά, στο τέλος όμως η ιστορία της Κύπρου και τα γεγονότα της τουρκικής εισβολής συγκίνησαν ιδιαίτερα τους μαθητές που αποφάσισαν να δώσουν χώρο και στο «ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ». 

 

 

 

ΚΑΛΕΣΑΝ ΣΤΗΝ ΤΑΞΗ και με χαρά αυτοί ανταποκρίθηκαν τον κ. Βουρλιόγκα Γιώργο, Αχαιό πολεμιστή της Κύπρου και γενικό γραμματέα του Συλλόγου Αγωνιστών Κύπρου 1974 νομού Αχαΐας καθώς και τον κ. Στασή Αναστάσιο, πρόεδρο του Συνδέσμου Αχαΐας Κύπρου ’’Αχαιών Ακτή’’. Ήρθαν λοιπόν μια ζεστή Τετάρτη του Ιουνίου στο σχολείο και έφεραν μαζί τους την ιστορία που βαριά κουβαλά στις πλάτες του ο καθένας, διηγήθηκαν και μας συγκίνησαν βαθιά. Μάλιστα μοίρασαν έντυπα και χάρτες στα παιδιά που έστειλε η Κυπριακή Πρεσβεία της Αθήνας και συγκεκριμένα ο σύμβουλος Τύπου, κ. Άδωνις Ταλιαδώρος.

Το ενδιαφέρον των μαθητών να ακούσουν, να μάθουν, να ρωτήσουν και να συνδεθούν με τα βιώματα των φιλοξενούμενων ήταν μοναδικό. Οι φωτογραφίες και οι αφηγήσεις σύνδεσαν εύκολα το 1974 με το 2024. Κι ο Κύπριος που ζει στην Αχαΐα 45 χρόνια και στο πατρικό του στα κατεχόμενα δεν ξαναπήγε ποτέ, κι ο Αχαιός που για 18 μήνες βρέθηκε στην Κύπρο να πολεμάει έβαλαν γερό λιθαράκι στις παιδικές ψυχές και τα μάτια που με αφοσίωση παρακολουθούσαν.

 

ΚΙ ΟΙ ΜΑΘΗΤΕΣ ΕΥΓΝΩΜΟΝΕΣ πρόσφεραν αντίδωρο τη γιορτή που είχαν επιμελώς ετοιμάσει. Με μεράκι δραματοποίησαν εκεί μπροστά στα ντοκουμέντα δύο τραγούδια. «Μαυροντυμένοι θα είμαστε, κυρία. Έτσι όπως ταιριάζει.», είχαν πει την προηγούμενη μέρα. Και κύλησαν όλα όμορφα όπως τα είχαν σχεδιάσει με τη δασκάλα τους την κυρία Έλενα και την κυρία Ιωάννα της μουσικής. Οι τοίχοι της αίθουσας μάλιστα σα να υποχώρησαν και έφτασαν να χωρέσουν μέσα τους τον πόνο αλλά και την ελπίδα ενός ανθρώπου, ενός λαού κι ενός κόσμου που δεν θα πάψει να ονειρεύεται… ειρήνη κι αγάπη. 

Ανατριχίλα στους στίχους:

«Ποιος βάζει λόγια Πατρίδες να χαθούν Νησιά να μοιραστούν Σύρματα να μπουν Ποιος ρίχνει βόλια Παιδιά να σκοτωθούν Γενιές να χωριστούν Ρίζες να κοπούν»…

Και αμέσως ελπίδα με το «Καρτερούμεν», που τα παιδιά άφησαν επίτηδες για το τέλος. Ο γνωστός παιάνας της Κύπρου και σάουντρακ κάθε καταπιεσμένης ύπαρξης που καρτερεί΄:

«Μέραν νύχταν να φυσήσει ένας αέρας…για να φέξει… το φως τζιήνης της μέρας πο ’ν να φέρει στον καθέναν τζιαι δροσιάν τζαι ποσπασιάν».

Και τα δάκρυα ποτάμια. Σαν να ξεπλένουν των μεγάλων τις αδικίες. Να που τελικά στον μικρόκοσμο του ο καθένας μπορεί να φέρει την αλλαγή! Άλλωστε τα θαύματα θυμώνουν όταν δεν τα πιστεύεις. Και τα παιδιά το ξέρουν καλά. Και το διδάσκουν οι ψυχές τους. Κι όσο την ελπίδα να χάσουμε κινδυνεύουμε, εκείνη εκδικείται …φυτρώνοντας!

Μπράβο παιδιά κι ευχαριστούμε.

Γίνατε παράδειγμα για όλους και γροθιά στην κοινωνία που στις μέρες μας προσπαθεί απλώς να «φλεξάρει». 20 παιδιά μπόρεσαν, γιατί όχι κι άλλοι;

__________

Δραματοποιήθηκαν τα τραγούδια: «Το καραβάκι - ξεριζωμός» σε στίχους Ε. Ζιώγα και μουσική Χ. Στυλιανού και το «Καρτερούμεν» σε στίχους μουσική των Δ. Λάγιου και Δ. Λιπέρτη.