Καλό σου ταξίδι, Καλό Παράδεισο συντρόφισσα Ζωή

Η Δημοτική ομάδα της ΕΔΑ στο Δήμο Πατρέων κατά το 1958. Από αριστερά προς τα δεξιά: 1. Νίκη Σκαλτσά, 2. Ανδρέας Μαλλιώρης, 3. Ζωή Κουρλαμπά. 4. Ασημάκης Φωτήλας, 5. Παύλος Μαρινάκης. Λείπει ο έκτος ήτοι ο Τάκης Σταθάτος. Και οι έξι αποτελούσαν το βαρύ... πυροβολικό κατά της δημαρχίας του Νίκου Βέτσου, που στηρίζονταν από την ΕΡΕ (Δεξιά της εποχής), ο οποίος όμως για να είμαστε ειλικρινείς, πέθανε στην... ψάθα με μπατιριμένη την καλτσοβιομηχανία του και κηδεύτηκε δημοσία δαπάνη!  Η τελευταία επιζούσα από την ομάδα εκείνου του δημοτικού... πυροβολικού της ΕΔΑ ήταν η Ζωή Κουρλαμπά, που πέθανε και κηδεύτηκε σε στενό οικογενειακό κύκλο, σύμφωνα με πληροφορίες της Κυριακής 1 Οκτωβρίου 2017.

Έφυγε αθόρυβα η Ζωή Κουρλαμπά, η τελευταία μαχητής δημοτική σύμβουλος του βαρύ... πυροβολικού της προδικτατορικής ΕΔΑ

Έφυγε αθόρυβα από τη ζωή πλήρης ημερών, η Ζωή Κουρλαμπά, της γνωστής οικογένειας της Πάτρας, που διατηρεί το ομώνυμο φαρμακείο, στο κάτω μέρος της πλατείας Γεωργίου, σύμφωνα με πληροφορίες που είδαν το φως της δημοσιότητας.

Η Ζωή Κουρλαμπά το γένος Χαρμπίλα είχε διατελέσει αριστερών αντιλήψεων δημοτική σύμβουλος του Δήμου Πατρέων για πολλά χρόνια, αρχής γενομένης από προδικτατορικά επί δημαρχίας Βέτσου και είχε προσφέρει πλούσιο κοινωνικό έργο στο πτωχοκομείο Πατρών. Ήταν στέλεχος της προδικτατορικής ΕΔΑ Πάτρας, μέλος της ΝΕ και κατά το ξέσπασμα της δικτατορίας των επίορκων αξιωματικών της Δεξιάς το Απρίλη του 1967, συνελήφθη και εξορίστηκε στη Γιούρα, μαζί με πλειάδα ΕΔΑϊτών και αριστερών της Πάτρας.

Ήταν σύζυγος του φαρμακοποιού Λεωνίδα Κουρλαμπά, παλαιότερου προέδρου του φαρμακευτικού συλλόγου Πατρών. Η κηδεία της έγινε σε στενό οικογενειακό κύκλο. Η ίδια τα τελευταία χρόνια της ζωής της είχε αποτραβηχθεί από τα κοινά και σπανίως έβγαινε από την οικία της και αν αυτό συνέβαινε, ήταν πάντα με συνοδεία συγγενών της.

Η Ζωή Κουρλαμπά ήταν γυναίκα δραστήρια και ιδεολόγος της ανανεωτικής Αριστεράς. Όντας εξόριστη, η αείμνηστη κατά την διάσπαση τον Φεβρουάριο του 1968, τάχθηκε υπέρ της 12ης Ολομέλειας του ΚΚΕ, που αποτέλεσε τομή για την παραπέρα πορεία του Κόμματος. Και όταν το στρατόπεδο χωρίστηκε σε δωδεκαδικούς και αντιδωδεκαδικούς, ήταν αυτή που μαζί με τα μέλη της δημοτικής ομάδας υπερασπίστηκε με σθένος την αυτονομία του κόμματος  έναντι του σοβιετικού κέντρου. Υπήρξε συνεξόριστη με τους δημοτικούς συμβούλους Πατρέων  Τάκη Σταθάτο, Πέτρο Κομματά κ.α.

Μετά την επιστροφή της στην Πάτρα υπηρέτησε τους σκοπούς του ΚΚΕ Εσωτερικού από ηγετικές θέσεις, στην συνέχεια προσχώρησε στην μετατροπή του σε ΕΑΡ, στον Συνασπισμό της Αριστεράς και στον ΣΥΝ όπου υπήρξε διακεκριμένο μέλος. Παρακολούθησε από κοντά τις εξελίξεις στο αριστερό κίνημα της χώρας και είδε με συμπάθεια  τον ΣΥΡΙΖΑ στην πορεία του.

Για την Ζωή Κουρλαμπά, οι παλιοί αριστεροί που την γνώρισαν έχουν να πουν τον καλό λόγο τους, διότι ως πολιτική οντότητα, αλλά και ως γυναίκα πολίτης στάθηκε δίπλα στους αδυνάτους. Ακόμη η ίδια ήταν αδέκαστη κριτής, όταν στα δύσκολα χρόνια της ζωής της, που την βρήκαν κρατούμενη στην εξορία, αν και μπορούσε με μία δήλωσή της και με την συμβολή του άνδρα της, που ανήκε στους προοδευτικούς αστούς της Δεξιάς, να επιστρέψει στην συζυγική στέγη, εντούτοις παρέμεινε στο νησί σταθερή στην ιδεολογία της και με την συμπαράστασή του.

Κι αυτό η Ζωή Κουρλαμπά, σε στιγμές εξομολόγησης, το κατέθετε ως τίτλο τιμής του Λεωνίδα της. «Ποτέ δε μου είχε παραπονεθεί  ο Λεωνίδας γιατί», ήταν η αναφορά της όταν σπάνια έρχονταν η κουβέντα σε εκείνα τα δύστηνα χρόνια! 

Η Ζωή Κουρλαμπά δεν άφησε απογόνους καθώς δεν είχε την ευτυχία να γίνει μάνα. Και γι αυτό ίσως η αγάπη που έτρεφε προς τα παιδιά ήταν απέραντη...

Την θυμάμαι στη Μεταπολίτευση, νεολαίος τότε εγώ, στα γραφεία του ΚΚΕ Εσωτερικού, στην διασταύρωση Πατρέως και Μαιζώνος  να  συνομιλεί με τους αείμνηστο Μήτσο Παπαθανασόπουλο (Δάσκαλο) και Πέτρο Κομματά ως δημοτική ομάδα του κόμματος.   

Ας είναι ελαφρύ το χώμα που την σκεπάζει...