Αυτά που θέλει να πει μια Αφγανή γυναίκα σε έναν Αφγανό άντρα

Γράφω για σένα που ένιωθα πάντα φόβο, αλλά και σεβασμό· τον σεβασμό που εγώ δεν τον εισέπραξα ποτέ. Θέλω να σου γράψω όλα αυτά που δεν έχω καταφέρει να σου πω. Θα γράψω σ' αυτό το άψυχο χαρτί, που ελπίζω να έχει την αντοχή μιας Αφγανής. 


Αυτά που σου λέω ξεκινάνε με τα παράπονα από τα παιδικά μας χρονιά, τότε που εσύ είχες τη μεγαλύτερη μερίδα φαγητού, γιατί ήσουν άντρας και χρειαζόσουν περισσότερη δύναμη, έπρεπε να πας σχολείο· και εγώ ήμουν απλά το κοριτσάκι που καθόταν σπίτι. Ναι, εγώ σπίτι καθόμουν, γιατί κάποιοι άντρες δεν μπορούσαν να ελέγξουν τα μάτια και τις συμπεριφορές τους. Είδαν τις πετυχημένες γυναίκες της χώρας μας και τις θαύμασαν, αλλά για τις γυναίκες τους δεν επιθυμούσαν ποτέ τα ίδια. Μπροστά σε μία σύγχρονη γυναίκα μίλησες για τον πολιτισμό και την ελευθερία, αλλά δεν το θεωρείς σωστό για την αδελφή σου! 

Οταν γίνομαι στόχος για την άγρια και βίαιη διάθεσή σου και όταν τα χέρια σου γίνονται μπουνιές για να χτυπήσουν το κορμί μου, μακάρι να ήξερες πού ταξιδεύει το μυαλό μου και τι σκέφτεται. Είναι άδικο που εγώ πρέπει να είμαι σεμνή, για να μην κάνεις εσύ λάθη, και είναι ακόμη πιο άδικο όταν πρέπει να μιλάω εγώ σιγανά και να γελάω πνιχτά για να μην ακουστώ, ενώ εσύ φωνάζεις τις βρισιές και τις χυδαίες κουβέντες σου, δυνατά. Οσο πιο πέρα ακουστείς τόσο πιο περήφανος θα νιώσεις για τον ανδρισμό σου. 

Θέλω να σου μιλήσω για τα χαστούκια που από σένα έχω φάει στο πρόσωπο, εκείνα που ακόμα όταν τα θυμάμαι νιώθω τον πόνο. Χαστούκια που μου έδωσες επειδή ήθελα να συνεχίσω τις σπουδές μου. 

Εγώ είμαι γυναίκα, ένα ευαίσθητο πλάσμα, που χρειάζεται αγάπη και φροντίδα και όχι βία. 
Εγώ είμαι γυναίκα, πρέπει να είμαι για τον πατέρα μου αξιέπαινη κόρη, για τη μητέρα μου να είμαι η μεσολαβήτρια του παραδείσου, για τον αδελφό μου βοήθεια να αναγνωρίσει καλύτερα τη μελλοντική του σύζυγο, για την αδελφή μου έμπιστη και για τον σύζυγό μου συμπλήρωμα της θρησκείας. Είμαι περήφανη που είμαι όλα αυτά, αλλά είναι δύσκολο να ακούω άδικες κουβέντες ακόμα και από την ίδια μου τη μητέρα: «Μακάρι να ήσουν γιος». 

Μια Αφγανή πολλά έχει να πει, αλλά δεν έχει μάθει να μιλάει. Της λένε πάντα ότι η γυναίκα πρέπει να μένει σιωπηλή. Δεν πρέπει να φωνάζει ποτέ. Ακόμα κι αν δέχεται βασανιστήρια, πρέπει να είναι υπομονετική. Μόνο ο άνδρας φωνάζει, χτυπάει και δεν μπορεί να κάνει υπομονή. 

Η γυναίκα στη χώρα μου δεν είναι ελεύθερη σε τίποτα, δεν αποφασίζει πώς να ντύνεται ούτε ποιον θα παντρευτεί. Απαγορεύεται να γράψουν το όνομά της στο προσκλητήριο του γάμου. Ακόμα πιο θλιβερό είναι ότι ούτε μετά από τον θάνατό της την αναφέρει κανείς με το δικό της όνομα. Στην ανακοίνωση της κηδείας της αναφέρεται με τον τίτλο του άντρα ή του γιου της. 

Γράφω γι' αυτούς που θεωρούν τη γυναίκα ντροπή της κοινωνίας και τον άντρα το ανώτερο φύλο. Μισώ τα βλέμματά σας γιατί εξαιτίας αυτών των βλεμμάτων δεν έχω δικαίωμα να εμφανιστώ πουθενά. Γιατί μου στερείς αυτό το δικαίωμα αντί να ελέγξεις τα βλέμματά σου; Δεν είναι όλα αυτά αποδείξεις του εγωισμού σου; Δεν πιστεύεις ότι χρειάζεται μια δεύτερη ματιά η συμπεριφορά σου; Δεν νομίζεις πως πρέπει να σπάσουν πια αυτοί οι φράχτες που έχουν στενέψει τη ζωή μου; 
Είναι πολύ δύσκολο να είσαι γυναίκα, να είσαι άλλη μία αγράμματη μητέρα, που δεν μπορεί να βοηθήσει τα παιδιά της και να ακούσει τα παράπονά τους. Εγώ θα μπορούσα να καταφέρω και να σπουδάσω αν εσύ δεν μου είχες στερήσει αυτό το δικαίωμα με τις φανατικές ιδέες που έχεις κληρονομήσει από την προηγούμενη γενιά σου. 

Μου είπες πάντα να φοβάμαι. Δεν μου είπες ποτέ να μη φοβηθώ ή να νικήσω τους φόβους μου, να μη δεχτώ το άδικο, να μη σκύψω το κεφάλι, δεν είπες..., δεν είπες..., δεν είπες… 

Μια Αφγανή γυναίκα είναι μόνη, χωρίς να ψάχνει κάποιον να της γεμίσει τη μοναξιά, γιατί δεν εμπιστεύεται κανέναν. Είναι κουρασμένη, χωρίς να ψάχνει υποστήριξη. Μια Αφγανή δεν έχει να διαλέξει τη ζωή της, αλλά είναι καταδικασμένη να τη ζήσει. Ντρέπομαι που η χώρα μου είναι... διάσημη για την αδικία και τη βία. Εγώ είμαι διάσημη λόγω της Φαρχοντέ που την έκαψαν, λόγω της Ραχσανέ που τη λιθοβόλησαν, λόγω του χαμόγελου που αποκεφαλίστηκε· και εγώ μισώ αυτή τη φήμη. Δεν ξέρω πού θα πάει το μέλλον της γενιάς μου. 

Από σένα ως άντρα της πατρίδας μου ζητώ να αλλάξεις την οπτική σου. Ελπίζω πως κάποια μέρα θα αλλάξεις, και το λέω γιατί μπορώ να διαβάσω το μυαλό και το βλέμμα σου. Αυτή είναι η δύναμή μου και δεν μπορείς να μου την πάρεις. 

Και εσείς, οι γυναίκες της πατρίδας μου, εύχομαι κάποια μέρα με τη δύναμη του μυαλού να βγείτε από τα βασανιστήρια με ψηλά το κεφάλι. 

* To παραπάνω κείμενο δημοσιεύτηκε στο τρίτο φύλλο της εφημερίδας «Αποδημητικά Πουλιά», που κυκλοφόρησε το Σάββατο 31 Οκτωβρίου, δωρεάν με την «Εφημερίδα των Συντακτών». 

Συντάκτης: 

Μαχντιά Χοσσαϊνί