Ο Τιτανικός και ο Βρετανικός

Είθισται να ανατρέχουμε στην τύχη του Τιτανικού κάθε φορά που θέλουμε να περιγράψουμε πολιτικά και οικονομικά ναυάγια ή στην προσπάθεια να σκιαγραφήσουμε επερχόμενους κινδύνους από τη χάραξη συγκεκριμένων γραμμών πλεύσης. 


Ήταν ο Τιτανικός αυτός που έγινε συνώνυμο της καταστροφής και των κινδύνων, κλέβοντας την οδυνηρή «δόξα» από το αδελφό πλοίο, τον Βρετανικό, ένα από τα μεγαλύτερα υπερωκεάνια των αρχών του περασμένου αιώνα, το κουφάρι του οποίου αναπαύεται στον βυθό του Αιγαίου μετά τον τορπιλισμό του το 1916 από ένα υποβρύχιο U-73 της πάλαι ποτέ Γερμανικής Αυτοκρατορίας. 

Η εμφανής διαφορά ανάμεσα στα δύο ναυάγια ήταν ο αριθμός των νεκρών που άφησαν πίσω τους και έμελλε να σημαδέψει την ιστορική αναφορά του Τιτανικού.

Καθώς είχε προηγηθεί η πολύνεκρη βύθιση του Τιτανικού, το αδελφό υπερωκεάνιο ήταν εφοδιασμένο με καταλληλότερα σωστικά μέσα και προστατευμένο με περισσότερα στεγανά. Τα μόλις 30 θύματα της γερμανικής τορπίλης που βύθισε τον Βρετανικό, ήταν γραφτό να στείλουν το ναυάγιο αυτό στις πίσω σελίδες της Ιστορίας ως σχεδόν αναίμακτο σε σχέση με το μέγεθος και το τρομακτικό εκτόπισμα του πλοίου, αναδεικνύοντας παράλληλα τον Τιτανικό ως συνώνυμο της καταστροφής και σημαδεύοντάς τον αιώνια με τις εγκληματικές επιλογές και αμέλειες των Βρετανών ιδιοκτητών του που είχαν νοιαστεί μόνο για τους επιβάτες της πρώτης θέσης.

Το πάθημα του Τιτανικού έγινε μάθημα για τους ναυπηγούς ως προς την αντιμετώπιση των θαλάσσιων και όχι μόνο ατυχημάτων, χωρίς όμως να υπάρχει πρόβλεψη για τις γερμανικές τορπίλες που βυθίζουν υπερωκεάνια και όχι μόνο. Τα επιπλέον στεγανά και τα επιπλέον σωστικά μέσα μπορεί να μείωσαν το μέγεθος των ανθρώπινων απωλειών στην περίπτωση του Βρετανικού, δεν κατάφεραν, όμως, να αποτρέψουν την τελική βύθιση του πλοίου από τις επιθετικές και επεκτατικές ορμές του Κάιζερ και του Βερολίνου.

Αυτό που έγινε μάθημα στους ναυπηγούς της εποχής και μετά το ναυάγιο του Τιτανικού χρεώθηκε στους Βρετανούς πλοιοκτήτες και όχι στον γερμανικό επεκτατισμό ήταν πως τα μη πολεμικά πλοία και ειδικά αυτά που χτίζονται για να πλέουν σε διεθνή ύδατα, ανεξαρτήτως καιρού και κυματισμών, δεν μπορούν να προστατευθούν από τορπίλες και εχθρικές ενέργειες. Και όσο θα εκτοξεύονται τορπίλες, όσα στεγανά και να κατασκευαστούν, θα υπάρχουν πάντα ναυάγια και θύματα. Αυτά όλα στο μακρινό 1916 και πριν ακόμη οι Βρετανοί ναυπηγοί ανακαλύψουν τον νεοφιλελευθερισμό και τη Μ. Θάτσερ...

(Από το κύριο άρθρο της εφημερίδας Κυριακάτικη ΑΥΓΗ)