Προηγούμενο μήνυμαΕπόμενο μήνυμαΕπιστροφή στα μηνύματα Για το στρες, τα τεστ, το ξυπνητήρι του Λοβέρδου και άλλα πολλά. Στα «Ενθέματα» αύριο Κυριακή 2 Noεμβρίου‏

Στα περίπτερα εντός της «Αυγής», στο μπλογκ τους (enthemata.wordpress.com), στο facebook (Enthemata Avgis) και στο twitter: @enthemata

Kείμενα των: Γιώργου Νικολαΐδη, Βαγγέλη Καραμανωλάκη, Γιάννη Μάργαρη, Έλενας Παπαδοπούλου, Ζωής Χαλιδιά, Νίκου Σαραντάκου, Ανέστη Ταρπάγκου, Κωνσταντίνου Χατζηνικολάου, Γεωργίας Βαλωμένου, Ντέιβιντ Ι. Κάπλαν, Έντουαρντ Χέλμουρ, Πρόβατο Όχι Αρνί 

Η πρόνοια ως προτεραιότητα: ασκήσεις πολιτικής. Ο Γιώργος Νικολαΐδης εκθέτει βασικούς άξονες για μια ριζοσπαστική μεταρρύθμιση της παιδικής προστασίας και πρόνοιας στην Ελλάδα. «Οφείλουμε να παραδεχθούμε πως μια ριζική αλλαγή χαρακτήρα είναι δύσκολη με το υφιστάμενο δυναμικό του χώρου: ομίλους κυριών της καλής κοινωνίας, επαγγελματίες φιλάνθρωπους των ιδρυμάτων και κληροδοτημάτων, γνωστά λόμπι ή εξουθενωμένους εργαζόμενους που συμβιβάστηκαν σε μια χρόνια θέση θυματοποίησης και ανημπόριας. Αντιθέτως, χωρίς να αποκλείεται κανείς, αλλά σε μια προσπάθεια κινητοποίησης όσο περισσότερων δυνάμεων, πρέπει να δημιουργηθεί μια νέα δυναμική γενιά επαγγελματιών με κριτικές αναζητήσεις και χρηστών με αξιώσεις, που να αποτελέσουν την κινητήρια δύναμη ενός τέτοιου εγχειρήματος, να κριτικάρουν το σήμερα, να το αντιπαλεύουν στην πράξη, να αμφισβητούν και να στοχάζονται πεισματικά το ερώτημα πώς αλλιώς μπορούν να οργανωθούν τα πράγματα με τρόπο που να εξυπηρετεί καλύτερα τις ανάγκες της κοινωνίας.»

Νίκος Ζαχαριάδης: η επιστροφή. Ο Βαγγέλης Καραμανωλάκης στέκεται κριτικά απέναντι στον υπόρρητο θαυμασμό που κρύβει η πρόσφατη συζήτηση γύρω από τον Νίκο Ζαχαριάδη. «Μπορεί η ανάγκη αναζήτησης ηρωικών μορφών από το παρελθόν να αμβλύνει την κριτική διάθεσή μας, μπορεί στον βωμό της κατανόησης των ιστορικών συνθηκών να αποδεχθούμε συμπεριφορές και πολιτικές που οδήγησαν στη συκοφάντηση, τον διωγμό και την εξόντωση εσωκομματικών αντιπάλων; Κατανοώ δεν σημαίνει δικαιολογώ ή δικαιώνω. Ακόμη και εάν μπορώ να κατανοήσω μια σειρά από συμπεριφορές και στάσεις σε δύσκολες συγκυρίες, η κριτική στον σταλινισμό, στην προσωπολατρία, στην έλλειψη δημοκρατικών διαδικασιών αποτελούν στοιχεία αντιμετώπισης του παρελθόντος, κυρίως όμως υποθήκες για την πολιτική πράξη σήμερα. Δεν μπορούμε να παραιτηθούμε από αυτό. Μας χρειάστηκε, και μας χρειάζεται για τους καιρούς που ζούμε.»

Πέρα από την ανάπτυξη. Οι Γιάννης Μάργαρης και Έλενα Παπαδοπούλου αναζητούν τα απαραίτητα εργαλεία μιας κυβέρνησης της Αριστεράς για την ανασυγκρότηση της οικονομίας. «Η βασική μας θέση είναι ότι μια αριστερή κυβέρνηση στον 21ο αιώνα πρέπει να υπερβεί ιστορικές μορφές γραφειοκρατίας στις οποίες τα εργαζόμενα στρώματα δεν έχουν πρόσβαση στην εξουσία, αλλά και μορφές σοσιαλισμού των αγορών, όπου η «ελεύθερη» αγορά παραμένει ο βασικός μηχανισμός (μη) σχεδιασμού της οικονομίας. Η άσκηση εξουσίας πρέπει να αφορά όλα τα βασικά οικονομικά και κοινωνικά ζητήματα, δεν μπορεί να περιορίζεται στον χώρο μιας συνεργατικής επιχείρησης ή ενός εργοστασίου. Η αυτοδιαχείριση, δηλαδή, είτε θα αφορά ευρύτερες σφαίρες της κοινωνικής ζωής --άρα και το κράτος-- είτε δεν θα είναι αυτοδιαχείριση.»

Κομπάνι: Μάχη για την ελευθερία, την αλληλεγγύη, τη ζωή. Η Ζωή Χαλιδιά βρέθηκε την περασμένη βδομάδα στο Σουρούτς (την περιοχή με τους κουρδικούς προσφυγικούς καταυλισμούς) και γράφει για τις μάχες, την αλληλεγγύη και την επιβίωση. «Αλλά τούτος ο πόλεμος δεν κερδίζεται (μόνο) με τα όπλα. Πρέπει να λήξει η διεθνής ανοχή απέναντι στην άλλη όψη του φασισμού που ανάθρεψαν οι συμμορίες του φονταμενταλισμού, του ολοκληρωτισμού, των λαθραίων πετρελαϊκών συμφερόντων. Είναι στρατηγικής σημασίας να μην πέσει το Κομπάνι. Να κερδηθεί αυτή η μάχη που ανακαλεί έντονα στο μυαλό την κοινωνική επανάσταση στην Ισπανία το ’37. Ανεξάρτητα από την εξέλιξη, όμως, το διά ταύτα είναι ένα: Το Κομπάνι πέρασε στην Ιστορία ως ένας ακόμα τόπος όπου συνηθισμένοι άνθρωποι σε ασυνήθιστες καταστάσεις, επέλεξαν στωικά, να υπερασπιστούν μέχρι θανάτου την επιθυμία τους για ελευθερία.»

Τεστ για το στρες ή στρες για τα τεστ; Ο Νίκος Σαραντάκος στην καθιερωμένη στήλη του μιλάει για τεστ, στρες και στρες τεστ. «Στο τεστ κοπώσεως, με το παραμικρό λαχάνιασμα του εξεταζόμενου, ο γιατρός διακόπτει την εξέταση. Στο θανάσιμο τεστ κοπώσεως στο οποίο υποβάλλεται εδώ και πολλά χρόνια η ελληνική κοινωνία, οι αλμπάνηδες που έχουν τον έλεγχο αυξάνουν συνεχώς τις στροφές, παρόλο που μας βλέπουν να ασθμαίνουμε. Όσο για τις τράπεζες που κόπηκαν στα στρες τεστ αλλά είναι σαν να τα πέρασαν, διαβάζω ότι δυο απ’ αυτές θα χρειαστούν μικρή κεφαλαιακή ενίσχυση: καναδυό ψωροδισεκατομμύρια, κοντά στ’ άλλα 40 που τους έχουμε προσφέρει και που χάρη σ’ αυτά πέρασαν κουτσά στραβά τα τεστ. Δεν υπάρχει όμως πρόβλημα, διότι έχουμε κυβέρνηση που αγαπά τις παραδόσεις. Και όταν ενισχύουμε τις τράπεζες τιμάμε μια πανάρχαια ελληνική παράδοση: τον πίθο των Δαναΐδων.»

«Κοινωνική συμφωνία»: είναι εφικτή σήμερα; Ο Ανέστης Ταρπάγκος απαντά αρνητικά στο παραπάνω ερώτημα και σημειώνει: «Μ’ αυτά τα κοινωνικά δεδομένα της απροσμέτρητης καταστροφής τι είδους «κοινωνικό συμβόλαιο» μπορεί να συναφθεί μεταξύ μισθωτής εργασίας και επιχειρηματικού κεφαλαίου, μεταξύ του θύτη και του θύματος; Μ’ αυτά τα δεδομένα, το εγχείρημα νεκρανάστασης της χρεοκοπημένης ιστορικά σοσιαλδημοκρατικής πολιτικής της «κοινωνικής συμφωνίας», και μάλιστα στη δίνη μιας καπιταλιστικής κρίσης που ανακυκλώνεται διαρκώς, όχι μόνο είναι χωρίς κοινωνικό όφελος για τον μισθωτό εργαζόμενο κόσμο, αλλά και ανέφικτο. Η μοναδική πολιτική, πιστεύω, που μπορεί να διασφαλίσει την οικονομική ανάπτυξη παράλληλα οπωσδήποτε με την κοινωνική δικαιοσύνη, δεν θα επιτευχθεί με τέτοιου είδους κοινωνικές εταιρικές διαδικασίες, που θέτουν στο απυρόβλητο τα ταξικά συμφέροντα της «επιχειρηματικότητας.»

Σαν λεξούλα ενός αγνώστου… Η Γεωργία Βαλωμένου μιλάει για τις σχολικές καταλήψεις. «Με αυτό τον λόγο, τον προσωπικό, αδόμητο, συναισθηματικό, παράλογο λόγο, χωρίς λόγο, τα παιδιά μπαίνουν μπροστά σαν πολιορκητικός κριός και χτυπάνε χωρίς σχέδιο, χωρίς όραμα και χωρίς ελπίδα το πανίσχυρο κάστρο του σάπιου συστήματος. Δεν μπορούμε όμως να αφήσουμε τα παιδιά μας να πολεμάνε μόνα τους, ανοχύρωτα, υπερασπιζόμενα την εκπαίδευση και τη ζωή τους από την επίθεση που δέχεται. Χρειάζεται να τα βοηθήσουμε να δώσουν περιεχόμενο, να δώσουν «τρόπο» στην οργή τους. Έχουμε υποχρέωση απέναντί τους, αφού εμείς επιτρέψαμε, μέχρι σήμερα, με τους ελλιπείς και αναποτελεσματικούς μας αγώνες ή και με το βόλεμά μας να φτάσουν τα πράγματα εκεί που έχουν φτάσει.»

Εκατό χρόνια μοναξιά. Ο Κωνσταντίνος Χατζηνικολάου κριτικάρει τη λίστα με τις διακόσιες ταινίες που πρότεινε το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης στο κοινό, προκειμένου να ψηφίσει για τον εορτασμό των εκατό χρόνων από τη γέννηση του ελληνικού κινηματογράφου. «Το πρόβλημα με τους σύγχρονους Έλληνες κινηματογραφιστές είναι πως δεν τους αρέσει ο εαυτός τους και θέλουν να γίνουν κάτι άλλο, όπως ο Βλαχόπουλος στους Βοσκούς που ήθελε να γίνει από πλούσιος-βλάχος, αστός. Έτσι και αυτοί πασχίζουν να γίνουν Τρίερ, Χάνεκε, αδερφοί Νταρντέν, ενώ θα είχε περισσότερο ενδιαφέρον να θυμούνται πού και πού τον Καραγκιόζη: φτωχός, ξυπόλυτος και πεινασμένος, μα πάντα έτοιμος να προσβάλει τον Βεζίρη του (συχνά μουρμουρίζω: ο κινηματογραφιστής πρέπει να ξαναβρεί την αυτονομία του Καραγκιοζοπαίχτη).»

ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΤΖΟΝ ΟΛΙΒΕΡ

2 κείμενα για τον Τζον Όλιβερ, τον βρετανό σατιρικό παρουσιαστή που άλλαξε τα δεδομένα στον χώρο της τηλεόρασης των ΗΠΑ

1. Όταν η κωμωδία συναντά την αποκαλυπτική δημοσιογραφία. Του Ντέιβιντ Ι. Κάπλαν. «Ο Τζον Όλιβερ προχώρησε το είδος ένα βήμα μπροστά: Ανέθεσε στην ομάδα του να διερευνήσει τους ισχυρισμούς των διοργανωτών του Miss America Pageant ότι προσφέρουν 45 εκατομύρια δολάρια το χρόνο για υποτροφίες σε γυναίκες. Πώς φτάσαμε στο σημείο ένα χιουμοριστικό σόου να κάνει καλύτερο ρεπορτάζ από τις «αληθινές» καθημερινές ενημερωτικές μας εκπομπές; Θα μπορούσε αυτό να είναι το μέλλον της αποκαλυπτικής δημοσιογραφίας;» (μετάφραση Μάνος Αυγερίδης)

2. Ο John Oliver και η επανάσταση στην πολιτική σάτιρα. Του Έντουαρντ Χέλμουρ. «Το Last Week Tonight έχει κάνει την τηλεόραση τόσο σουρεαλιστική ώστε μόνο ως κωμωδία μπορεί να χαρακτηριστεί η σκηνή με τον Όλιβερ και τον στρατηγό Αλεξάντερ να φαίνονται εξίσου σαστισμένοι καθώς κοιτούν ο ένας τον άλλον. Ήταν ένα ασυνήθιστο «πλάνο» για τον Όλιβερ, καθώς και μια περίεργη επιλογή τόπου εμφάνισης για έναν αξιωματούχο που διοικούσε την NSA κατά τη διάρκεια της υπόθεσης Έντουαρντ Σνόουντεν.» (μετάφραση: Γιάννης Χατζηδημητράκης)

Από το ημερολόγιο τoυ Εξοχωτάτου Ανδρέα. Το Πρόβατο Όχι Αρνί υποκλέπτει και αποκαλύπτει την αλήθεια: «[28.10.2014] Αγόρασα ένα ξυπνητήρι τον προηγούμενο μήνα. Κινέζικο, μην ξοδέψω και πολλά. Για ένα μήνα δούλευε τζιτζί. 8 το πρωί το έβαζα να χτυπήσει, 8 το πρωί χτυπούσε. Ως σήμερα, που η βλακεία χτύπησε στις 10. Όταν είδα την ώρα τρελάθηκα! Τι να λέω τώρα; Η δοξολογία στον Αϊ Διονύση είχε τελειώσει.»