Ουαλίντ: «Επί 18 ώρες με βασάνιζαν»

Είναι μία πράξη βίας, που όμοιά της δεν έγινε "ούτε στο Γκουαντάναμο", όπως είπε ο πρόεδρος της Μουσουλμανικής κοινότητας, Ναΐμ Ελ Γαντούρ, λίγες ώρες μετά το περιστατικό.

«Εγώ γυρνούσα από κρατητήριο σε κρατητήριο, εκείνος ήταν ελεύθερος»

Του Κ. ΠΑΠΑΝΤΩΝΙΟΥ

       ( Από την ΑΥΓΗ)

Λίγα 24ωρα μετά τον δίχως προηγούμενο βασανισμό του 30άχρονου Αιγυπτίου στη Σαλαμίνα, καίρια ερωτήματα παραμένουν αναπάντητα. Πρώτα από όλα ένα τεράστιο "γιατί". Γιατί τόσο μίσος; Ο Ουαλίντ, όπως λένε όσοι τον γνωρίζουν, δεν "πειράζει ούτε μυρμήγκι". Παρ' όλα αυτά, κάποιοι θέλησαν να του αφαιρέσουν τη ζωή. Θα μπορούσε να υποθέσει κάποιος ότι, σε... συνθήκες ζούγκλας, όπως είναι αυτές που επικρατούν στην Ελλάδα, ο καθένας αναζητά ένα τρόπο να επιβιώσει, αφήνοντας στην άκρη νόμους και ηθικούς φραγμούς. Δε μιλάμε όμως για μια συνηθισμένη κλοπή, ανάμεσα στις τόσες άλλες που έχουμε δει να αυξάνονται ραγδαία εν καιρώ κρίσης. Μιλάμε για πράξεις βίας, που όμοιές τους δεν γίνονται "ούτε στο Γκουαντάναμο", όπως είχε πει ο πρόεδρος της Μουσουλμανικής κοινότητας, Ναΐμ Ελ Γαντούρ, λίγες ώρες μετά το περιστατικό.

Ένα περιστατικό που προκάλεσε μπαράζ... εκρήξεων, τόσο εντός των συνόρων όσο και σε διεθνές επίπεδο. Όχι μόνο για τη σκληρότητά του, αλλά και για το γεγονός ότι οι δράστες μένουν ατιμώρητοι. Την ίδια ώρα, οι αρχές έσερναν τον Ουαλίντ από κρατητήριο σε κρατητήριο, ενώ παράλληλα έτρεχαν τις διαδικασίες για την απέλασή του. Αν και η κατάστασή του ήταν και εξακολουθεί να είναι πολύ σοβαρή, εισήχθη σε νοσοκομείο τέσσερις μέρες μετά το τραγικό συμβάν. Ο ρατσισμός δεν περιορίστηκε στις ανεκδιήγητες "εμπνεύσεις" του φούρναρη, του γιου του και των δύο φίλων τους. Ο ρατσισμός, η διάκριση και η βαθιά υποτίμηση των ανθρώπινων αξιών έγιναν εμφανείς και στα όσα επακολούθησαν. Όχι για τα λεφτά. Ο... κακός ξένος δεν πήρε τα λεφτά κανενός. Ίσα-ίσα, έχασε τα δικά του. Ακόμα δεν έχει επιστραφεί όλο το ποσό που είχε πάνω του. Αλλά επειδή προσεύχεται στον Αλλάχ και όχι στον Ιησού Χρηστό. Επειδή έχει διαφορετικό χρώμα δέρματος. Επειδή έτυχε να γεννηθεί σε μια φτωχή γειτονιά της Αλεξάνδρειας, ονόματι Αμπάρι.

Πιτσιρικάς, αντί να παίζει μπάλα και να τρέχει ανέμελα, όπως αρμόζει σε κάθε παιδί, έτρεχε να βοηθήσει στη δουλειά τον πατέρα του. Ήταν μόλις 10 χρονών όταν ξεκίνησε να δουλεύει. Δεν παραπονέθηκε ποτέ. Η οικογένειά του τα έβγαζε δύσκολα. Ήξερε όμως ότι τα μικρά παιδικά χεράκια του τότε έδιναν μια πολύτιμη χείρα βοηθείας στους δικούς του. Αν και χρόνος για διάβασμα δεν υπήρχε, κατάφερε να τελειώσει το τεχνικό σχολείο. Ξεκινά να ονειρεύεται.

Σύντομα φτιάχνει και τη δική του οικογένεια. Θέλει να ανοίξει μαγαζί με ηλεκτρικά είδη. Η πολιτική κατάσταση στη Αίγυπτο, σε συνδυασμό με τις δεδομένες οικονομικές δυσκολίες που αντιμετωπίζει, τον υποχρεώνουν να δουλεύει ως security σε εταιρεία. Τα έσοδα είναι πενιχρά. Ο δικός του μισθός μαζί με τη σύνταξη του πατέρα του δεν αρκούν. Πόσω μάλλον από τη στιγμή που τα δυο του παιδιά γεννιούνται με πνευμονολογικά προβλήματα. Η ιατρική περίθαλψη κοστίζει ακριβά.

Ο αδερφός του είχε μεταναστεύσει ήδη στην Ελλάδα, οπότε η προοπτική της μεταπήδησης στην Ελλάδα μοιάζει δελεαστική και για τον ίδιο. Πριν από δύο χρόνια, το παίρνει απόφαση. Δουλεύει αρχικά ως μπογιατζής και στη συνέχεια ξεκινά να εργάζεται στον φούρνο...

"Από την αρχή είχα καταλάβει ότι δεν ήταν και πολύ στα καλά του. Χρειαζόμουν όμως τα χρήματα. Πρώτα έπαιρνα 600 ευρώ, μετά 700 και τελευταία 800. Τους δύο τελευταίους μισθούς δεν τους πήρα ποτέ βέβαια..." λέει στην "Αυγή" ο Ουαλίντ. Περιγράφοντας τη σχέση του με τον εργοδότη του, δείχνει οργισμένος. "Εκμεταλλευόταν την κατάστασή μου. Με προσέβαλλε συχνά για τη θρησκεία μου. Διαφωνούσαμε. Αλλά πάντα προσπαθούσα να μη δίνω δικαιώματα. Να μη δίνω σημασία. Απλώς να κάνω τη δουλειά μου. Το μόνο που μ' ενδιέφερε ήταν να στέλνω χρήματα στην πατρίδα για την οικογένειά μου".

"Οι Έλληνες δεν είναι κακοί"

Πράγματι, ο Ουαλίντ δεν ζούσε πλουσιοπάροχα. Ελάχιστα ήταν τα χρήματα που κρατούσε για το εαυτό του. Ίσα-ίσα να βάζει μια μπουκιά στο στόμα του. Το σπίτι του δεν είχε παρά ελάχιστα έπιπλα. Ήταν σχεδόν άδειο. "Σπίτι, δουλειά, σπίτι, δουλειά, αυτή ήταν η καθημερινότητά μου. Δεν είχα χρόνο για τίποτα άλλο".

Μου τονίζει ξανά: "Δεν προκαλούσα! Όλοι έχουν να το λένε. Ποτέ δεν έμπλεκα σε μπελάδες. Ένας κύριος μάλιστα μου πρότεινε να τρώμε κάθε Παρασκευή μαζί με τη οικογένειά του. Με ρωτούσε αν είμαι καλά. Ξέρω ότι όλοι οι Έλληνες δεν είναι κακοί. Αυτός ο άνθρωπος είναι ο βασικός λόγος που εξακολουθώ να μη γεμίζω με μίσος για τους πάντες και τα πάντα".

Συχνά-πυκνά ο Ουαλίντ σταματά. Κόβει τις φράσεις του απότομα. Άλλες φορές επειδή ζαλίζεται από τα χτυπήματα (ακόμα δεν βλέπει από το ένα του μάτι), άλλες φορές επειδή δεν μπορεί να πιστέψει όσα συνέβησαν. Κοιτάζει ψηλά, βαριανασαίνει, κάποιες φορές βουρκώνει. "Ήταν τέσσερις και εγώ ένας! Τι μπορούσα να κάνω;" με ρωτά ξανά και ξανά. Δεν περίμενε απάντηση. Απορούσε, εξοργιζόταν, αδυνατούσε να συλλάβει πως στην Ελλάδα, τη χώρα που θεωρούν δεύτερη πατρίδα τους οι Αιγύπτιοι, βίωσε το αδιανόητο.

"Όταν με παίρνουν από την Αίγυπτο, τους λέω ότι είμαι καλά"

Αν και τα όσα έγιναν είναι νωπά, ο ίδιος προσπαθεί να κρατά χαμηλούς τόνους ". Όταν με παίρνουν από την Αίγυπτο, δεν ρίχνω λάδι στη φωτιά. Τους λέω ότι είμαι καλά. Μόνο που δεν είμαι... Με την παραμικρή κίνηση τα νεφρά μου με 'σκοτώνουν. Ακόμα βγάζω αίμα. Πείτε μου όμως αλήθεια: Αν εσείς ακούγατε ότι σε μια ξένη χώρα κάποιοι συμπεριφέρονται έτσι στους συμπατριώτες σας, τι θα κάνατε, πώς θα αισθανόσασταν; Και το χειρότερο είναι πως, ενώ γυρνούσα από κρατητήριο σε κρατητήριο, εκείνος ήταν ελεύθερος! Είναι δυνατόν;" Όπως φαίνεται, στην Ελλάδα τα πάντα είναι δυνατά...

"Η μητέρα μου έπαθε έμφραγμα"

"Ξέρετε πόσο σκληρό είναι να σε βλέπουν στην τηλεόραση τα παιδιά σου χτυπημένο. Η μητέρα μου είναι σε κρίσιμη κατάσταση. Έπαθε έμφραγμα μόλις πληροφορήθηκε το περιστατικό. Εκείνος όμως είναι ελεύθερος!". Σιωπά και ξεκινά να φέρνει πάλι στο μυαλό του εκείνες τις δύσκολες ώρες.

Στις 11 το πρωί του Σαββάτου, ο Ουαλίντ ζητάει να φύγει λίγο νωρίτερα από τον φούρνο. Ήθελε να παρευρεθεί σε θρησκευτική γιορτή και να κάνει ό,τι δουλειές είχαν μείνει την επόμενη μέρα. Ο εργοδότης του τον ρωτά πόσο καιρό έχει να πληρωθεί. Του λέει να περιμένει, γιατί θα του δώσει τα χρήματα που του οφείλονται. Ο γιος του βρίσκεται και αυτός στον φούρνο. "Να πληρωθεί, γιατί να μην πληρωθεί;" λέει στον πατέρα του. Λίγα λεπτά μετά, ξεκινούν να τον βρίζουν. Να τον προσβάλλουν για τη θρησκεία του. Οι τόνοι ανεβαίνουν. Ο Ουαλίντ τσαντίζεται. Αρχίζει να αντιδρά. Ο πατέρας φεύγει για λίγο. Οι δύο άνδρες έρχονται στα χέρια.

Tη στιγμή που ο Ουαλίντ ετοιμάζεται να απαντήσει στα χτυπήματα του γιου, "μπαίνει ο πατέρας. Λέει 'τολμάς να χτυπάς τον γιο μου;'. Μου επιτίθεται. Με σέρνουν στην τουαλέτα. Κλείνουν την πόρτα και φέρνουν μια αλυσίδα, με την οποία τυλίγουν σφιχτά στον λαιμό μου. 'Αυτή θα είναι η τελευταία σου μέρα. Θα σε σκοτώσω', μου φωνάζει το αφεντικό". Συνεχίζουν να τον χτυπάνε και τον βάζουν στο αυτοκίνητο. Τον πάνε στον στάβλο. Τον δένουν, εκεί που δένουν και τ' άλογα.

Στήνουν ένα τραπεζάκι πιο δίπλα, φέρνουν καρέκλες και ποτά. "Στην αλυσίδα είχαν χώσει ένα ξύλο. Το έστριβαν σιγά-σιγά για να με πνίγει όλο και πιο πολύ. Συνέχιζαν να με βρίζουν και να με βαράνε με σανίδες και γκλοπ, ενώ κάποια στιγμή το αφεντικό βγάζει και όπλο. Μου λέει "θα σε θάψω εδώ. Σε έχω δέσει όπως δένουν τις καμήλες στην Αίγυπτο. Στην Αίγυπτο τις δένετε και από τη μύτη. Σε λίγο θα φύγω να φέρω και μια αλυσίδα να την περάσω από τη μύτη σου'. Με ρωτά αν γνωρίζω μια γυναίκα. Του λέω ναι. 'Με αυτήν περνώ τα βράδια μου. Σήμερα είναι η δική σου βραδιά'. Ο γιος του μου λέει κάποια στιγμή 'σου προτείνω να κάνεις το χατίρι του πατέρα μου για να γλιτώσεις'. Του απαντώ ότι προτιμώ να μου φέρουν εδώ και τώρα ένα μαχαίρι για να σφάξω τον εαυτό μου".

Ο Ουαλίντ δεν έχει πει σε κανέναν, για το αν τελικά έπεσε εκτός των άλλων και θύμα βιασμού. Ωστόσο, βρέθηκαν φωτογραφίες του που τον έδειχναν γυμνό. "Επί 18 ώρες με βασάνιζαν. Αφού έφυγαν, άρχισα να προσπαθώ με ό,τι δύναμη μου είχε απομείνει να σπάσω την αλυσίδα. Βρίσκω μια πέτρα και καταφέρνω να λυθώ από εκεί που μ' είχαν δέσει. Πάω προς την πόρτα. Δεν πίστευα ότι την είχαν αφήσει ανοικτή. Με ό,τι δυνάμεις έχω τρέχω και σωριάζομαι στο έδαφος. Δεν άντεχα άλλο. Με βρίσκουν ένας κύριος με μια γυναίκα. Τους λέω ότι δεν έχω χαρτιά και ότι δεν θέλω να καλέσουν την αστυνομία. Ο κύριος μου δίνει την μπλούζα του για να καλύψω τις αλυσίδες και να μη με μαζέψει η αστυνομία. Μετά με βρήκαν οι δικοί μου..."

"Ο φούρναρης μας έλεγε ψέματα"

Μετά από πολλές ώρες αγωνίας, οι συμπατριώτες του Ουαλίντ κατάφεραν να τον βρουν. "Ήταν σε ένα δέντρο. Είχε παντού μώλωπες και τραύματα. Δεν μπορούσε να μιλήσει", λέει ο ξάδερφός του, Μουσταφά. Ζουν μαζί και, όταν διαπίστωσε πως είχε αργήσει, "ανησύχησα. Δεν ερχόταν και ο Ουαλίντ ποτέ δεν αργεί. Πήγα από τον φούρνο. Και το αφεντικό του άρχισε να μου λέει 'μην ανησυχείς, όλα καλά θα πάνε'. Στη συνέχεια, πήγαινε πάνω-κάτω και μουρμούραγε πως δεν ξέρει τι θα κάνει με τη δουλειά και πώς θα τα καταφέρει μόνος του. Παράλληλα, προσπαθούσε να μας καθησυχάσει. Έλεγε ότι 'αν δεν έχουμε νέα του μέχρι την Κυριακή, θα πάω στην Αστυνομία να δηλώσω την εξαφάνισή του'. Μίλαγε σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Είναι απίστευτο!".

"Θέλω να μείνω στην Ελλάδα"

Παρά τα όσα πέρασε ο Ουαλίντ, θέλει να παραμείνει στην Ελλάδα. Οι διαδικασίες για την έκδοση άδειας παραμονής για ανθρωπιστικούς λόγους έχουν προχωρήσει. "Πρώτα όμως θέλω να επιστρέψω στην Αίγυπτο. Να δω τη μητέρα μου. Ελπίζω ότι θα γίνει καλά" και στη συνέχεια, "αν όλα πάνε καλά, θέλω να έρθω πάλι στην Ελλάδα και να πιάσω δουλειά".

Τα ξένα ΜΜΕ για τον βασανισμό

Ο αντίκτυπος στα διεθνή μέσα ενημέρωσης ήταν μεγάλος. Η Ελλάδα μέρα με τη μέρα αποκτά τη φήμη αφιλόξενης χώρας. Παρά τις προσπάθειες του Ουαλίντ, το θέμα πήρε πολύ μεγαλύτερη έκταση απ' ό,τι και ο ίδιος περίμενε. "Στην Αίγυπτο παίζουν συνέχεια το θέμα. Έχω δύο παιδάκια 2 και 4 χρονών. Το μεγάλο με αναγνωρίζει. Η γυναίκα μου κλείνει την τηλεόραση, αλλά πείτε μου πόσο φρικτό είναι το παιδί σου να σε βλέπει στην τηλεόραση σε αυτή την κατάσταση;" σχολιάζει ο Ουαλίντ και αυτό που τον φοβίζει ακόμα περισσότερο είναι "ότι έτσι χαλάνε οι σχέσεις μεταξύ Ελλήνων και Αιγυπτίων. Οι επιθέσεις που δεχόμαστε εξοργίζουν τους συμπατριώτες μου. Και είναι λογικό, από τη στιγμή που κανείς δεν τιμωρείται!".

Από την "Guardian" μέχρι Μέσα Ενημέρωσης της Αιγύπτου, αφιερώνονται πολλές λέξεις για το σκηνικό τρόμου που στήθηκε σε βάρος του Ουαλίντ. Η "Ιrishtimes" κάνει λόγο για αύξηση των ρατσιστικών κρουσμάτων βίας στην Ελλάδα και πάνω από 1.500 άνθρωποι έχουν αναδημοσιεύσει το σχετικό ρεπορτάζ, ενώ την είδηση αναπαρήγαγαν ακόμα και Μέσα των ΗΠΑ! Η αιγυπτιακή σελίδα el-balad.com με φωτογραφικό υλικό κάνει λόγο για ωμή βία και υπογραμμίζει την ανεξήγητη στάση της ελληνικής κυβέρνησης.

"Οι Αιγύπτιοι δεν έχουν δημιουργήσει ποτέ θέμα"

Οι συνεχείς επιθέσεις σε βάρος των Αιγυπτίων έχουν προκαλέσει έκπληξη σε πολλούς. Κάτοικος του νησιού, που θέλησε να κρατήσει την ανωνυμία του, επειδή στο παρελθόν έχει δεχτεί απειλές από χρυσαυγίτες, ισχυρίζεται πως "δεν περίμενα ποτέ ότι θα συμβεί κάτι τέτοιο, αλλά το ποιόν του φούρναρη δεν το λες και... καλό. Πάντοτε ήταν αγενής, επιθετικός και ο τζόγος ήταν από τις αγαπημένες του συνήθειες. Οι Αιγύπτιοι ποτέ δεν μας ενόχλησαν. Αντιθέτως, μπορώ να πω ότι είναι ιδιαιτέρως αγαπητοί. Δεν είναι τυχαίο πως έχουν πολλούς φίλους, οι οποίοι είναι Έλληνες". Ο Αλέξανδρος συμφωνεί. "Έχω γεννηθεί στη Σαλαμίνα. Είμαι 30 χρονών και μέχρι στιγμής δεν έχω ακούσει ποτέ κάποιο έγκλημα να διαπράττεται από τους Αιγύπτιους. Δεν θεωρώ πως είναι κανείς άγιος, αλλά μιλάμε για ανθρώπους που θέλουν να ζουν ήσυχα".