Αν και θύμα ο Τυνήσιος μετανάστης, σιδηροδέσμιος στο δικαστήριο !

Ο Τυνήσιος Μπελάλ Αμπούτε, που έπεσε θύμα ξυλοδαρμού από ρατσιστές.

Διαμαρτυρία της βουλευτίνας Αχαΐας του ΣΥΡΙΖΑ Μ. Κανελλοπούλου

Αλγεινή εντύπωση προκάλεσε στο δημοκρατικό κοινό, που είχε κατακλύσει σήμερα το μεσημέρι την αίθουσα του δικαστηρίου σε ένδειξη συμπαράστασης στον μετανάστη Μπελάλ Αμπούτε, το γεγονός πως ο Τυνήσιος μεταφέρθηκε από τα κρατητήρια της Γεν. Ασφάλειας και ανέμενε, αν και θύμα, κρατούμενος με χειροπέδες, ενώ ο κατηγορούμενος κυκλοφορούσε ελεύθερος στην αίθουσα.

Η Μ. Κανελλοπούλου με το γιατρό Τ. Γεωργακόπουλο έδωσαν παρών.

Αυτό ώθησε την βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, Μαρία Κανελλοπούλου και στελέχη της Κίνησης Υπεράσπισης Προσφύγων και Μεταναστών που ήταν παρόντα να ζητήσουν την ελευθέρωση των χεριών του Τυνήσιου, πλην όμως ο επικεφαλής αστυνομικός υποστήριξε ότι η Αστυνομία που επιλήφθηκε της υπόθεσης διαπίστωσε ότι το θύμα δεν είχε έγγραφα παραμονής στην Ελλάδα.

Έτσι είχαν τα πράγματα για να επιβεβαιωθεί η ρήση, με τις βαθιές ρίζες στην ελληνική κοινωνία: «γαμ…νος και δαρμένος, κερατάς και ζημιωμένος»!

Ξεκινώντας η δίκη, η πρόεδρος έδωσε και δεύτερη αναβολή για την ερχόμενη Παρασκευή  6 Ιουλίου στις 9 το πρωί, σε αίθουσα του ισογείου του δικαστικού Μέγαρου Πάτρας. Η υπόθεση της εκδίκασης του ρατσιστικού επεισοδίου, είχε θύμα τον Τυνήσιο 24χρονο νέο Μπελάλ Αμπουτέ, ο οποίος  υπέστη αναίτιο ανηλεή ξυλοδαρμό από  ομάδα πολιτών ακραίων εθνικιστών του νοτίου διαμερίσματος της πόλης, την Κυριακή το βράδυ της 24-6-12, πίσω από το συγκρότημα διασκέδασης «Πολιτεία», οι οποίοι ακραίοι τον κυνήγησαν προηγουμένως με δίκυκλο και ΙΧ, όπου και τον έριξαν πάνω στις ράγες του τρένου.

Το θύμα, που είναι μετανάστης χωρίς χαρτιά, διεκομίσθη αναίσθητο στο νοσοκομείο Ρίου, με σοβαρές κακώσεις σε όλο του το σώμα και τραύμα στο κεφάλι, ενώ με την συμβολή ευαίσθητων πολιτών, η Αστυνομία συνέλαβε  τον κάτοικο της περιοχής Διον. Μούζο, 31 ετών, τον οποίο οδήγησε με τη διαδικασία του αυτόφωρου στο δικαστήριο, απ΄ όπου την περασμένη Δευτέρα, ζήτησε κι έλαβε αναβολή για χθες.

Ελλείψει των ιατρικών γνωματεύσεων για τις κακώσεις  του θύματος, η Πρόεδρος του Δικαστηρίου έδωσε νέα αναβολή στην υπόθεση, για την ερχόμενη Παρασκευή μέχρις προσκόμισή τους.

Η υπόθεση της αυτοδικίας πολιτών, κατά του μετανάστη, με την υποδαύλιση χρυσαυγιτών, έχει προκαλέσει το κοινό αίσθημα στην πόλη και η Αστυνομία φοβάται επεισόδιο εις βάρος του, γι αυτό και τον κρατά μέχρι την δίκη του Δ. Μούζου. Και ο ίδιος όμως, ο 24χρονος μετανάστης έδειχνε αρκετά φοβισμένος, όσο βρισκόταν στην αίθουσα του δικαστηρίου, αλλά και τον αυτό φόβο έχει εκφράσει σε αυτούς που του συμπαρίστανται. 

Και από τον Χώρο των Οικολόγων συμπαραστάτηκαν στον Τυνήσιο.

 

Για να μπορούν όλοι να ονειρεύονται

Χαρακτηριστικό είναι το απόσπασμα που παραθέτω, όπως το δημοσίευσε η εφημερίδα Πελοπόννησος την Παρασκευή 29-6-12, υπογραφόμενο από την Πηνελόπη Αλιβιζάτου, που αναφέρεται στο ρατσιστικό γεγονός, όπως το έζησε:

«Κυριακή βράδυ (24-6-12) στο ανοικτό Θέατρο της “Πολιτείας,, η παράσταση παιδικής ομάδας των “Ανήσυχων εν πλω,,… Και εκεί κοντά στο τέλος, την γαλήνη της βραδιάς θρυμμάτισαν φωνές γυναικών, κραυγές αγωνίας, οιμωγές, αλυχτίσματα σκυλιών, θόρυβος μηχανών, σειρήνες περιπολικών. Τα τελευταία λεπτά της παράστασης κύλησαν μέσα σε εφιαλτικούς ήχους που έφταναν στ’ αυτιά όλων μας και κυρίως των παιδιών και μας έκαναν να ανατριχιάσουμε χωρίς να καταλαβαίνουμε τι συμβαίνει.

»Με το τέλος της παράστασης έτρεξα πίσω από τον τοίχο της “Πολιτείας,, όπου και αντίκρισα πάνω στις ράγες αιμόφυρτο τον, χτυπημένο από Έλληνες, νεαρό μετανάστη.

»Αυτή η εικόνα με συγκλόνισε. Και με συγκλόνισε πιο πολύ γιατί ήρθε σε πλήρη αντίθεση με την εικόνα που είχα αφήσει μέσα στην “Πολιτεία,,. Γιατί ένοιωσα ξαφνικά ο τοίχος να ψηλώνει και να γίνεται τεράστιος…

»Μπροστά από τον τοίχο υπήρχαν χαρούμενα παιδιά και πίσω από τον τοίχο ένας άνθρωπος χωρίς όνομα, χωρίς ταυτότητα, έτρεχε κυνηγημένος, για μια ακόμα φορά, πάνω στις ράγες για να ξεφύγει από την μοίρα της εξόντωσής του.

»Ένας τοίχος χώριζε… Σαν τους αόρατους τοίχους, που υψώνονται και μέσα στην κοινωνία μας και μας χωρίζουν σε καλούς και κακούς, σε πλούσιους και φτωχούς, στους λευκούς και τους χρωματιστούς, στους δικούς μας και τους ξένους, στους… και στους…

»Το έργο καλούσε τους θεατές μας να κάνουν μία βουτιά στο όνειρο και τελικά, σ’ αυτή τη βουτιά,  προσγειωθήκαμε στην ξέρα της πραγματικότητας. Όμως αυτό το γεγονός ενδυνάμωσε την πρόθεσή μας να αγωνιζόμαστε για να γκρεμίζουμε τους τοίχους, για να μπορούν όλοι οι άνθρωποι να ονειρεύονται και όλα τα παιδιά να χαμογελούν».