Η Αριστερά στο στόχαστρο, αλλά μην το πάρει και πάνω της...

Του Θανάση Καρτερού

Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής

Ο ΣΑΜΑΡΑΣ ανακάλυψε και αποκάλυψε στη Βουλή τις διαχρονικές ευθύνες της Αριστεράς για τη σημερινή κατάσταση. Ο Βενιζέλος ανακάλυψε και αποκάλυψε στην ίδια συνεδρίαση τις επικίνδυνες προθέσεις της Αριστεράς να σπρώξει την Ελλάδα έξω από το ευρώ, πράγμα που κατά τη γνώμη του ισούται με εθνική καταστροφή. Ο Καρατζαφέρης δεν ανακάλυψε τίποτε -αυτός τα έχει ανακαλύψει όλα από καιρό- και περιορίστηκε να αποκαλύψει τα γνωστά σε όλους πεπραγμένα κάποιου νεαρού κομμουνιστή, που τυγχάνει γιος κάποιου γνωστού στελέχους του ΚΚΕ. Και ο Βορίδης ανακάλυψε και αποκάλυψε την ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς, η οποία απαιτεί συντονισμένη δεξιά αντεπίθεση, εξ ου και προσήλθε εθελοντικώς στα έμπεδα της Ν.Δ.

ΤΟΝ ΣΧΕΤΙΚΟ χαβά άρπαξαν φυσικά αμέσως και οι πρόθυμοι οργανοπαίχτες που εδώ και καιρό περιμένουν την ευκαιρία κάτι να βγάλουν ανακαλύπτοντας και αποκαλύπτοντας το ρόλο της Αριστεράς. Αναλυτές, δημοσιογράφοι, δημοσιολόγοι και παπαρολόγοι πήραν μπρος με στεναγμό ανακούφισης - επιτέλους, το σύστημα αποφάσισε να αμυνθεί απέναντι στους εχθρούς του. Καμιά σχέση φυσικά με το πάλαι ποτέ λαμπρό στράτευμα του αντικομμουνισμού, που χρόνια και χρόνια έκανε λεφτά και καριέρες με τα δίχτυα της αράχνης, το σιδηρούν παραπέτασμα, τα μυστικά του ΚΚΕ και όλα τα ωραία της μαύρης φιλολογίας και προπαγάνδας. Εντούτοις, έστω και χωρίς τα παλιά κλέη, βρίσκουν επιτέλους κι αυτοί μια θέση στον ήλιο. Και καλούν τους αστούς δημοκράτες να μην υποστείλουν τη σημαία - έχει ψωμί από κάθε άποψη.

ΚΑΘΕΝΑΣ το σκέφτεται ότι ο συντονισμός έχει κάτι ύποπτο, αλλά ας μην υποκύπτουμε και στη λαγνεία της συνωμοσίας. Η Αριστερά επιτίθεται στην πολιτική των Μνημονίων, επιτιθέμενη δείχνει να κερδίζει έδαφος, τα κόμματα εξουσίας και οι παρατρεχάμενοι ζορίζονται από κάθε άποψη πολύ σοβαρά, οι δημοσκοπήσεις είναι σχεδόν καταστροφικές για το μέλλον τους, άρα κάτι πρέπει να κάνουν. Χρειάζεται λοιπόν κατανόηση -δεν θα καθίσουν και με σταυρωμένα χέρια. Ούτε τους βγαίνει τώρα να επαναλαμβάνουν το παλιό μονότονο- πόσο σέβονται τη συνέπεια του ΚΚΕ αν και διαφωνούν με την πολιτική του. Και πόσο εκτιμούν τις μετριοπαθείς δυνάμεις της ανανεωτικής Αριστεράς. Και πόσο τους λυπεί να βρίσκονται αριστεροί που χαϊδεύουν τα αφτιά των κουκουλοφόρων.

ΣΥΝΟΔΕΥΟΥΝ ως εκ τούτου την αγριότητα των μνημονιακών έργων με την αγριότητα των αντιαριστερών λόγων. Η Βουλή συζητά τον εφαρμοστικό, στην ημερήσια διάταξη είναι η πρωτοφανής και πραξικοπηματική καταβαράθρωση αμοιβών, συλλογικών συμβάσεων και δικαιωμάτων, κι αυτοί επιστρέφουν στην αποτυχία του υπαρκτού. Στην εθνική καταστροφολογία. Στην κάθε μπούρδα δηλαδή που θα μπορούσε να φοβίσει, να τρομάξει, να πάει την πολιτική ζωή εκεί που πάει και η κοινωνική - καμιά πενηνταριά ή και εξήντα χρόνια πίσω. Ανακαλύπτοντας και αποκαλύπτοντας άθελά τους ότι τελείωσε η εποχή της δημοκρατικής αβρότητας απέναντι στην Αριστερά - και όποιος είδε τον Βενιζέλο μαινόμενο κατά του Λαφαζάνη κατάλαβε.

Η ΙΣΤΟΡΙΑ από μια άποψη επαναλαμβάνεται λοιπόν και ορθώς οι εκπρόσωποι των αριστερών κομμάτων απάντησαν όπως απάντησαν, επισημαίνοντας πού μπορεί να οδηγήσει η απόπειρα νεκρανάστασης μαύρων μεθόδων του είδους. Ελλοχεύει όμως εδώ κι ένας κίνδυνος αριστερής αυταρέσκειας. Να ισχύσει, δηλαδή, η παλιά βολική αριστερή λογική ότι αν ο εχθρός σου επιτίθεται, αυτό σημαίνει ότι πας καλά. Αν δέχεσαι πυρά, αυτό σημαίνει ότι έχεις σωστή πολιτική. Αν σε φοβούνται, αυτό σημαίνει ότι η επιρροή σου απλώνεται. Κι αν τελικά ξεσηκώνεται τέτοια καμπάνια κατά της Αριστεράς, αυτό σημαίνει ότι δεν χρειάζεται να αλλάξεις τα βασικά τουλάχιστον.

ΠΡΟΦΑΝΩΣ αυτή είναι η μισή αλήθεια. Η άλλη μισή όμως μπορεί να κρύβει την πολιτική βλακεία των αντιπάλων, το αρχέγονο ένστικτο του αντικομμουνισμού, την απόπειρα εκμετάλλευσης των φόβων της σιωπηρής πλειοψηφίας - λέμε όχι στα Μνημόνια, αλλά να μην καταστραφεί και η χώρα, ή να πάμε σε σοσιαλιστικά πειράματα. Κανένας Σαμαράς και κανένας Βενιζέλος δεν αντιμετωπίζει, ακόμα τουλάχιστον, την Αριστερά ως διεκδικητή της εξουσίας - ως εμπόδιο στην εξασφάλιση και μακροημέρευση της δικής τους εξουσίας την αντιμετωπίζουν. Δεν έχει νόημα λοιπόν η αυταρέσκεια, άσε που μπορεί να οδηγήσει σε λάθος δρόμους και λάθος προσδοκίες.

ΥΠΑΡΧΕΙ όμως και κάτι θετικό σε όλα αυτά: Το τσουβάλιασμα όλων των αριστερών κομμάτων στον παρονομαστή του «εχθρού». Οι άνθρωποι δεν σπαταλούν χρόνο πια σε διακρίσεις καλών και κακών αριστερών. Ίσως αυτό βοηθήσει να ανοίξει λίγο το μυαλό όσων στην Αριστερά επιμένουν ακόμα στον σχετικό διαχωρισμό...