Η ελληνική κοινωνία προσβλέπει στην Αριστερά

Από την συγκέντρωση στο κατάμεστο ΠΑΝΘΕΟΝ της Πάτρας την 2-12-11.

Το κύμα δημοσκοπήσεων των τελευταίων ημερών καταγράφει την ελεύθερη πτώση της κυβέρνησης Παπαδήμου, η οποία, παρά την τερατώδη κοινοβουλευτική πλειοψηφία της, αποδεικνύεται ότι στερείται στοιχειώδους λαϊκής νομιμοποίησης. Μόνον 1 στους 6 πολίτες δηλώνει ικανοποιημένος από την αποτελεσματικότητά της, ενώ μόνον 1 στους 5 πολίτες συμφωνεί με την "ειδική αποστολή" της, που είναι η ψήφιση της επαχθούς δανειακής συμφωνίας.

Η πραγματικότητα της κοινωνικής ερήμωσης και της πολιτικής αποσύνθεσης που προκαλούν η ύφεση και το Μνημόνιο αποδεικνύεται ισχυρότερη από την εικονική πραγματικότητα της "συναινετικής διακυβέρνησης", που επιχείρησαν να στήσουν οι Βρυξέλλες με εκβιασμό και με την ανοικτή σύμπραξη της εγχώριας διαπλοκής.

Τα τρία κόμματα της συγκυβέρνησης κατακρημνίζονται, με το ΠΑΣΟΚ να επιστρέφει δημοσκοπικά στα ιδρυτικά ποσοστά της Μεταπολίτευσης. Οι πολίτες αναζητούν ελπίδα στην αριστερά. Παρά τον κατακερματισμό της, η Αριστερά, σε όλες τις εκδοχές της, συγκεντρώνει ποσοστό - ρεκόρ για τη μεταπολεμική περίοδο, που φτάνει το 40%!

Εντυπωσιακή είναι η συνεχιζόμενη - επίμονη άνοδος της επιρροής και του πολιτικού κύρους του ΣΥΡΙΖΑ και του Αλ. Τσίπρα. Η ριζοσπαστική Αριστερά φτάνει και σε ορισμένες περιπτώσεις ξεπερνά το ΚΚΕ, ενώ πλησιάζει το ΠΑΣΟΚ και στατιστικά διεκδικεί ακόμη και τη δεύτερη θέση! Μέσα στο σκηνικό γενικότερης κομματικής αμφισβήτησης, ο ΣΥΡΙΖΑ πιστώνεται ότι κάνει την "αποτελεσματικότερη αντιπολίτευση", δημοσκοπικό εύρημα που προδιαθέτει για την ανθεκτικότητα και την κοινωνικο-πολιτική διείσδυση της επιρροής του.

Η πολιτική πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για τη συγκρότηση μετώπου όλων των αντιμνημονιακών και αντινεοφιλελεύθερων δυνάμεων με στόχο την προοδευτική διακυβέρνηση και εξουσία αποκτά επικαιρότητα, καθώς μάλιστα οι πολίτες απορρίπτουν τις μονοκομματικές κυβερνήσεις και προτιμούν κατά προτεραιότητα τις κυβερνήσεις συνεργασίας, όπως φαίνεται προγραμματικού χαρακτήρα. Η ενότητα της ευρύτερης αριστεράς, από το αντιμνημονιακό ΠΑΣΟΚ έως την εξωκοινοβουλευτική αριστερά και τους Οικολόγους Πράσινους, αποτελεί λαϊκή αξίωση προκειμένου οι αγώνες να αποκτήσουν πολιτική αποτελεσματικότητα.

Δυο φορές τους τελευταίους μήνες, οι αγώνες απείλησαν την κυβέρνηση Παπανδρέου: με το σταθεροποιητικό πρόγραμμα τον Ιούλιο και τις κινητοποιήσεις στις παρελάσεις της 28ης Οκτωβρίου. Δεν κατόρθωσαν όμως να ανατρέψουν την κυβέρνηση έσχατης λαϊκής μειοψηφίας. Χωρίς εναλλακτική πολιτική - κυβερνητική πρόταση, οι δυνάμεις του μνημονιακού συστήματος ανακυκλώνονται και κλέβουν τη νίκη από τις λαϊκές δυνάμεις. Τώρα μάλιστα μηχανεύονται λύσεις παράτασης της θητείας της κυβέρνησης Παπαδήμου, παρά τη λαϊκή αποδοκιμασία της.

Με την κοινωνία να προσβλέπει στην αριστερά, οι εκλογές αποκτούν καταλυτική σημασία. Δεν είναι εκλογική αυταπάτη. Μπορεί να συντελέσουν στην πολιτική ανατροπή προς τ' αριστερά, αν επιτευχθεί η ενότητα.

Τίποτε ακόμα δεν έχει κριθεί. Αλλά κανείς δεν μπορεί να αγνοήσει τη λαϊκή διαθεσιμότητα για προοδευτικές εξελίξεις!

(Από το κύριο άρθρο της ΑΥΓΗΣ)