Ποιος κερδίζει από τις απολύσεις στο δημόσιο;

Από την  απεργία της 28-6-2011, στην Πάτρα. Η Ντ. Πεταλά, πρόεδρος της ΜΙΣΚΟ.

Οι εργοδότες που κάνουν τις απολύσεις και ζητούν και από το δημόσιο να προχωρήσει στην ίδια λογική

Απ' όλα τα επιχειρήματα που ακούγονται υπέρ των απολύσεων στο δημόσιο, το πιο φρικαλέο είναι αυτό που λέει ότι ο ιδιωτικός τομέας “ματώνει” με περισσότερους από 200 χιλιάδες απολυμένους, ενώ ο δημόσιος τομέας παραμένει προστατευμένος.

Αυτοί μάλιστα που δηλώνουν πως ματώνουν δεν είναι παρά οι εργοδότες που κάνουν τις απολύσεις και ζητούν και από το δημόσιο να προχωρήσει στην ίδια λογική. Το επιχείρημα αυτό, πέραν του ότι επιχειρεί να ενεργοποιήσει τον κοινωνικό αυτοματισμό στο πιο ποταπό του επίπεδο, εμπεριέχει και ένα κομμάτι του “σχεδίου” το οποίο απλώς παρουσιάζεται ως κοινή λογική και φυσικά με παραλειπόμενα τα "ευκόλως εννοούμενα" προαπαιτούμενά του.

Το σχέδιο δεν είναι η συρρίκνωση του δημόσιου τομέα ούτε επειδή είναι άχρηστος, ούτε για να μην παράγει ελλείμματα. Το σχέδιο είναι η ανάθεση όλο και περισσότερων αρμοδιοτήτων του δημοσίου σε ιδιώτες. Το βλέπουμε, στην παιδεία, την υγεία, ακόμα και στην ανακύκλωση της ανεργίας με τις κουτμερίδιες ΜΚΟ. Τώρα το κατά πόσον αυτό το “οutsοurcing”, θα μειώσει το έλλειμμα είναι μια άλλη συζήτηση, καθώς συνήθως το κράτος κάνει τα πράγματα πιο φθηνά από τους ιδιώτες.

Σε τομείς μάλιστα όπως οι βαριές υποδομές και τα δίκτυα (συγκοινωνίες, τηλεπικοινωνίες, ενέργεια, ύδρευση) δεν υπάρχει μέτρο σύγκρισης. Οι εκπρόσωποι των ιδιωτικών συμφερόντων ποντάρουν στην υψηλή ανεργία και τη διάλυση των εργασιακών σχέσεων για να κάνουν προσλήψεις φθηνότερων εργαζόμενων για υπηρεσίες τις οποίες οφείλει να προσφέρει το κράτος.

Είναι προφανές πως η όλη σύλληψη οδηγεί στη μείωση της συμμετοχής της μισθωτής εργασίας στο ΑΕΠ με πρόφαση το “σπάταλο δημόσιο” το οποίο όμως και πάλι να βάλει το χέρι στην τσέπη, αυτή τη φορά προς όφελος των ιδιωτών.