Μνήμη Ολυμπίας Παπαδούκας

Φωτογραφία από το άλμπουμ του cd Γυναικείες Φυλακές Αβέρωφ

Στην αείμνηστη αγωνίστρια του ΕΑΜ Θεάτρου Αθηνών και πρωτεργάτρια του "Αττικού Τύμβου"

 

Το gzmosxos.blospot.com σε ένδειξη τιμής στην αείμνηστη Ολυμπία Παπαδούκα, αγωνίστρια του ΕΑΜ Θεάτρου Αθηνών, του ανανεωτικού αριστερού κινήματος και πρωτεργάτρια της σύστασης του σωματείου μνήμης «Αττικός Τύμβος», που «έφυγε» πλήρης ημερών στις 27-7-2011, δημοσιεύει το κείμενο που ακολουθεί και είναι αποτυπωμένο στο cd «Γυναικείες Φυλακές Αβέρωφ» παραγωγή της Εταιρείας «Νόsτοs» και κυκλοφορίας του 2002. Σε αυτό το συλλεκτικό cd, που περιέχει 19 τραγούδια, αποτυπωμένα από τη ζωή της  γυναικείας φυλακής, τραγουδά η χορωδία έντεκα γυναικών πρώην κρατουμένων. Τα ζωντάνεψε με τους στίχους της, τη μουσική τους και τη φωνή της σε ένα από αυτά, ο αείμνηστη αγωνίστρια που πέρασε κρατούμενη στου Αβέρωφ από 1948, που δικάσθηκε 20ετή φυλάκιση, έως το 1952, που εξήλθε με τα μέτρα ειρηνεύσεως.

«…ΜΕ ΤΕΤΟΙΑ ΨΥΧΙΚΑ και σωματικά τραύματα φτάναμε στο Στρατοδικείο. Έπρεπε να παιχθεί και το τελευταίο μέρος της σκηνοθεσίας του δράματος. Χωρίς μάρτυρες υπεράσπισης, μέσα σε ατμόσφαιρα αφάνταστης τρομοκρατίας με ουσιαστική απουσία υπερασπίσεως στα περισσότερα μέρη, με διαδικασία σε ταχύτητα πταίσματος, περνούσαμε από τη ζωή στο θάνατο με την ερώτηση:

- Είσαι κομμουνίστρια;... Αποκηρύσσεις;

Ενώ σε άλλες:

- Αποκηρύσσεις το παιδί σου;

Μ’ αυτόν τον τρόπο δικαζόμαστε μόνο για τα φρονήματά μας. Δικασθήκαμε εντελώς παράνομα αφού το Γ΄ Ψήφισμα 1946 και ο Α.Ν. 509 απαιτούν σαν προϋπόθεση για την αντικειμενική υπόσταση του αδικήματος την διενέργεια ορισμένων πράξεων και όχι τα φρονήματα. Δικαζόμαστε χωρίς στοιχεία.

“Δεν χρειάζονται στοιχεία” - λέει στην τελευταία αγόρευση ο Βασιλικός Επίτροπος κ. Σκόρδας στην δίκη των συνδικαλιστών - “αρκεί ότι οσφρενόμεθα ότι είναι ένοχοι” και η Γλυκερία Παγουλάτου, η Νίκη Μπαζίγου και Λαΐς Μπαϊράμογλου αποκτούν τον τίτλο της μελλοθάνατης: Ετσι η σύγκρουση των δύο κόσμων μπορεί να πει κανείς πως στη δική μας περίπτωση φτάνει στο κορύφωμά της. Στη διαστροφή και στη διαφθορά αντιπαρατάσσεται η ανωτερότητα και το μεγαλείο του Λαού μας. Η περηφάνια, η λεβεντιά, η αγάπη στη Λευτεριά και Ανεξαρτησία, το απλόχερο δόσιμο για κάθε όμορφο. Αρετές που ο Λαός μας από γενιές ολόκληρες φέρνει μαζί του σαν κληρονομιά εδώ δείχνονται σ’ όλη τους την πληρότητα. Τούτες εδώ είναι οι μανάδες, οι γυναίκες κι οι αδερφές του Λαού.

Η εργάτρια ΣΤΑΘΟΥΛΑ ΛΕΒΕΝΤΗ χορεύει γύρω από το Φοίνικα της Αυλής το «έχε γειά καϋμένε κόσμε», ενώ την ίδια στιγμή 19 παλληκάρια χορεύουν τον ίδιο χορό στις πλαϊνές φυλακές…

Η καθηγήτρια ΙΣΜΗΝΗ ΣΙΔΗΡΟΠΟΥΛΟΥ στολίζεται, παίρνει γλυκά και λουλούδια και προσφέρει στους συντρόφους της και ενώ το εκτελεστικό απόσπασμα την πυροβολούσε στα πόδια για να τη λυγίσει, πέφτει ζητωκραυγάζοντας για τη Λευτεριά.

“Μα και να πεθάνει κανείς μια μέρα καλά είναι να πεθάνει ωραία” είπε η 18χρονη μαθήτρια ΓΕΩΡΓΙΑ ΠΟΛΥΓΕΝΟΥΣ.

“Είμαι υπερήφανη" λέει η αγρότισσα ΒΑΡΒΑΡΑ ΚΕΛΑΣΙΔΟΥ "που δίνω τη ζωή μου για τον λαό μας”.

“Πεθαίνω για αυτό που πιστεύω” λέει η τραγική αγρότισσα ΔΗΜΗΤΡΑ ΚΟΡΥΔΑΛΗ - που της είχαν μπροστά της αποκεφαλίσει τον αδελφό της “Αν είναι να χορτάσει ο κόσμος ψωμί, όπως δεν το χόρτασα εγώ, ας πάει και το δικό μου κορμί” λέει η παραδουλεύτρα ΜΑΙΡΗ ΛΕΟΝΤΙΑΔΟΥ.

“Καλύτερα να πεθάνει κανείς με το κεφάλι ψηλά παρά να σέρνεται” λέει η φοιτήτρια ΕΛΛΗ ΣΒΩΡΟΥ.

Τίποτα δεν μπορεί να αποδώσει την ηρωική νοικοκυρά ΓΙΑΓΙΑ ΒΑΪΤΣΑ των 60 χρονών, τη στιγμή που χορεύει και χαιρετάει με το μαύρο μαντηλάκι της, γύρω στα μικρά σιδηρόφραχτα παράθυρα της φυλακής, τα γεμάτα από κεφάλια των φυλακισμένων παιδιών της.

Ούτε την ΑΝΝΟΥΛΑ ΓΚΕΠΡΕΚΗ, την κοπελίτσα 22 χρονών, όταν σηκώνει ήσυχα την υπάλληλο που σκόνταψε και έπεσε όταν πήγαινε να την πάρει για το απόσπασμα. “Κτυπήσατε κ. Π….” της λέει και την στηρίζει ενώ βαδίζουνε.

Ούτε την 18χρονη μαθήτρια ΜΑΡΙΑ ΡΕΠΑ την μικρή "βαμμένη" ηρωίδα κατά το Βασιλικό Επίτροπο, που όταν της ζήτησαν να λυπηθεί τα νιάτα της, που τόσο σπάταλα θυσίαζε για μια δήλωση αφού ήταν αθώα, “κάτι θα χρησιμεύσει και το δικό μου αίμα στη λευτεριά” είπε. Ο αδελφός της είχε εκτελεστή από το απόσπασμα των Γερμανών.

Η ΘΟΔΩΡΑ ΔΑΒΕΤΑ φεύγει τραγουδώντας τον ύμνο του ΕΛΑΣ, «Εμπρός ΕΛΑΣ, ΕΛΑΣ για την Ελλάδα». (Σημείωση του blog: Η αγωνίστρια του ΕΛΑΣ, Θοδώρα Νικ. Δαβέτα, από το Στρέφι Ηλείας, δικασθείσα στις 22-7-45, στην Αθήνα, εκτελέστηκε στο Γηροκομειό Πατρών στις 4-3-49)

Και 18 εν όλω ηρωίδες κλείνουν το χορό με την ευχή της ΛΑΜΠΡΙΝΗΣ ΚΑΠΛΑΝΗ “εγώ θα κλείσω τους τάφους”.

Έτσι όμορφα έφευγαν οι γιαγιάδες, οι μανάδες και οι αδερφές μας, γράφοντας τις ωραιότερες σελίδες για τη Λευτεριά και τη Συμφιλίωση του Λαού μας.

Τώρα έπειτα από ένα χρόνο με την επέμβαση του ΟΗΕ, έχουν σταματήσει οι εκτελέσεις, αλλά τα Στρατοδικεία του Α.Ν. 509, δικάζουν με μεγαλύτερη ευκολία σε θάνατο ώστε να ζούμε πάντα με την απειλή πως το μακελειό θα ξαναρχίσει.

Εκείνο όμως που δεν πέτυχαν οι εκτελέσεις που σταμάτησαν, το κάνουν αργά αλλά σταθερά οι άθλιες συνθήκες της ζωής μας στη φυλακή. Ο υποσιτισμός, η έλλειψη αέρα και η απουσία ιατρικής περίθαλψης μας δίνουν τον τρομερό απολογισμό των 360 αρρώστων από έλκη, ανοιχτά σπήλαια, όγκους, σχιζοφρένειες και το υψηλό ποσοστό των 90 προφυματικών. Από την άλλη μεριά το στοίβαγμα των 760 φυλακισμένων σε ανθυγιεινά κτίρια που χτίστηκαν για 100 άτομα απειλεί να μεταβάλει σε πολύ γρήγορο χρονικό διάστημα τη φυλακή σε απέραντο σανατόριο.

Έτσι το εξοντωτικό όργιο συνεχίζεται κάτω από την εγκληματική αδιαφορία του κράτους με θύματα πολύ περισσότερα από τα εκτελεστικά αποσπάσματα. Και το κακό γίνεται ακόμα μεγαλύτερο αν αναλογισθεί κανείς ότι η ίδια κατάσταση περίπου εμφανίζεται σε 3 χιλιάδες γυναίκες (450 στις φυλακές Καλλιθέας και ανάμεσά τους 150 ανήλικα), 530 στις φυλακές της Πάτρας και 540 εξόριστες στο Τρίκκερι και οι υπόλοιπες σε σκόρπιες φυλακές σ’ όλη την Ελλάδα).

ΚΑΙΤΗ ΖΕΥΓΟΥ, δικασμένη 3 φορές σε θάνατο.

ΧΡΥΣΗ ΚΑΛΛΑΡΗ, καθηγήτρια μουσικής, δικασμένη δυο φορές σε θάνατο.

ΑΡΙΑΔΝΗ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΥ δικηγόρος, δικασμένη ισόβια.

ΑΡΓΥΡΩ ΔΡΟΣΑΚΗ δικηγόρος, δικασμένη 11 χρόνια πρόσκαιρα.

Πέθαναν ορθές! Όπως όλες τους πέθαναν ολόρθες! Θα πει ένας ποιητής για τις γυναίκες του Αβέρωφ, κι η πόρτα θα κλείσει ξωπίσω μας καθώς αφήνουμε πια τα φαντάσματα των ηρώων να αναπαυθούν...».