Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα...

Του Βασ. Πάικου, από την ΑΥΓΗ της 17-7-2011

Τέλος φόρμας

Οι "F.T." έγραψαν ότι "η Ιστορία δεν θα συγχωρήσει ποτέ τους ηγέτες που έβλεπαν τη Ρώμη να καίγεται", ενώ η "Monde" συμφώνησε, σημειώνοντας ότι "μας κυβερνούν παιδάκια". Μιλάμε για τους ηγέτες της εποχής μας, που δεν τολμούν να σκεφτούν πολιτικά και να λειτουργήσουν πολιτικά.

Δεν προλαβαίνουμε να μετράμε δηλώσεις Ευρωπαίων ηγετών, διά των οποίων ξορκίζονται οι αμερικανικοί οίκοι αξιολόγησης. Την ίδια στιγμή, οι ίδιοι Ευρωπαίοι ηγέτες τρέχουν πίσω από το κάθε νεύμα των συγκεκριμένων οίκων, των ξορκισμένων με τον απήγανο. Για ν' ακολουθήσουν πιστά τις επιταγές τους και να συμμορφωθούν προς τις υποδείξεις τους. Αποφεύγοντας να κάνουν το παραμικρό που θα τους ενοχλούσε...

Είναι ίσως γι' αυτό που οι "Financial Times" έγραψαν πως «η Ιστορία δεν θα συγχωρήσει ποτέ τους ηγέτες που έβλεπαν τη Ρώμη να καίγεται». Και είναι σίγουρα γι' αυτό που η "Monde" έγραψε πως «μας κυβερνούν παιδάκια». Τίποτα όμως δεν αποτυπώνει πιστότερα την κλάση των σημερινών ηγετών της Ευρώπης από τον εμβληματικό στίχο του Κώστα Βάρναλη: «Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα, προσμένουν ίσως κάποιο θάμα». Με τη διαφορά πως η Ευρώπη σήμερα δεν έχει να περιμένει κανένα απολύτως «θάμα»...

Πρόκειται ακριβώς για τους ηγέτες που δεν τολμούν να σκεφτούν πολιτικά και να λειτουργήσουν πολιτικά. Που αποδεικνύονται μικροί απέναντι στις προκλήσεις, που δείχνουν ανήμποροι για πολιτικές αποφάσεις, τις επειγόντως απαιτητές από τους καιρούς. Πρόκειται για τους ηγέτες που οδηγούν την πολιτική από υποχώρηση σε υποχώρηση έναντι των αγορών. Της πιο επιθετικής μορφής του αγοραίου καπιταλισμού. Αυτού ακριβώς που κατέρρευσε ηθικά και πολιτικά, μαζί με την πραγματική κατάρρευση των παραγώγων του, το 2008. Αλλά που δεν βρέθηκε τότε κανείς να τον απαξιώσει, αναδεικνύοντας τα οφθαλμοφανή ωστόσο αδιέξοδά του. Ήταν, βλέπετε, οι ηγέτες του κόσμου τότε, όπως άλλωστε και οι σημερινοί, απολύτως προσδεδεμένοι στη λογική του και στους κανόνες του, τυφλοί απέναντι στις αδυναμίες του. Αναζήτησαν γι' αυτό, και εξακολουθούν να αναζητούν, λύσεις στις ίδιες τις παθογενείς συνταγές του.

Και ήταν, από την άλλη μεριά, η αριστερά, η παγκόσμια αλλά προπάντων η ευρωπαϊκή, που πιάστηκε για άλλη μια φορά στον ύπνο. Ανέτοιμη και ανήμπορη να καταδείξει τις τραγικές ανεπάρκειες του κρατούντος συστήματος, και να υποδείξει τον άλλο δρόμο...

ΠΕΙΡΑΜΑΤΟΖΩΟ Η ΕΛΛΑΣ...

Σήμερα η Ευρώπη βρίσκεται σε οριακό σημείο. Και έτυχε να είναι η χώρα μας ο πιο αδύναμος κρίκος αυτής της οριακότητας. Εργαστήριο της Ευρώπης χαρακτήρισε την Ελλάδα ο υπουργός Οικονομικών Ευάγγελος Βενιζέλος. Εννοώντας προφανώς πειραματόζωο. Επί της κεφαλής του οποίου επιχειρείται να δοκιμαστούν συνταγές, τις οποίες ωστόσο οι Ευρωπαίοι ιθύνοντες διστάζουν ν' αποφασίσουν. Διακινούνται αυτή την ώρα στην Ευρώπη 36 σενάρια διάσωσης, μας είπε εμφανώς ικανοποιημένος ο υπουργός Οικονομικών. Κάνοντας πως δεν καταλαβαίνει πως 36 σενάρια σημαίνει κανένα σενάριο. Ενώ μας... καθησύχασε πως δεν είναι δα και τίποτα τρομερό η «επιλεκτική χρεωκοπία» που ενδεχομένως μας περιμένει στη γωνία. Ούτε οι «εμπράγματες εγγυήσεις» που πιθανώς θα υποχρεωθούμε να παραχωρήσουμε είναι τίποτα σπουδαίο. Λησμονώντας(;) πως, ένα μόλις μήνα πριν, ο πρωθυπουργός χαρακτήριζε απαράδεκτη κάθε αναφορά στο ενδεχόμενο χρεωκοπίας, ακόμη και στην απλή αναδιάρθρωση του χρέους. Ενώ λίγο νωρίτερα είχε κατηγορηματικά αποκλείσει, προαναγγέλλοντας μάλιστα και σχετική νομοθετική ρύθμιση, κάθε πιθανότητα «εμπράγματης» παραχώρησης.

Ώσπου ο ίδιος ο Γιώργος Παπανδρέου έρχεται να ρίξει -μέσω Γερμανίας- τη βόμβα της πιθανής ολιγοήμερης «αδυναμίας πληρωμών». Με σκοπό, σύμφωνα με την κυρίαρχη εκτίμηση, να τρομοκρατήσει τους δανειστές. Κίνηση που φέρνει στο νου την περσινή τραγική μπλόφα του «πιστολιού στο τραπέζι».

«Επιλεκτική χρεωκοπία», «εμπράγματες εγγυήσεις», «αδυναμία πληρωμών». Οι τρεις φρέσκιες-φρέσκιες κυβερνητικής χρήσης εκφράσεις της εφιαλτικής καθημερινότητάς μας. Που δείχνουν πως η κυβέρνηση Παπανδρέου, με τον Παπακωνσταντίνου χθες, με τον Βενιζέλο σήμερα, επιμένει στις ίδιες λογικές, στις ίδιες πρακτικές, ακόμη και στα ίδια κόλπα. Αποτυχημένα και άκρως επικίνδυνα όλα, όπως έχει πανηγυρικά αποδείξει η πραγματικότητα.

Εάν οι "Financial Times" επικέντρωναν το ενδιαφέρον τους περισσότερο στους δικούς μας ηγέτες, θα μπορούσαν να γράψουν πως «η Ιστορία δεν πρόκειται ποτέ να συγχωρήσει εκείνους που βλέπουν την Αθήνα να καίγεται». Κι όχι μόνο, αλλά ρίχνουν και λάδι στη φωτιά..