Ιστορικό της τραγωδίας του Διστόμου!

10-6-1944, οι Γερμανοί στρατιώτες που φαίνονται μετέχουν στο έγκλημα πολέμου κατά των κατοίκων του Διστόμου. Η φωτογραφία είναι μοναδική και βρέθηκε στην τσέπη Γερμανού αιχμαλώτου από τον Παντελή Καρακίτση(*). Αυτή τη φωτογραφία διέδωσε ο φωτογράφος της Αντίστασης Σπ. Μελετζής στο λεύκωμά του.

 

""...Στις 10 Ιουνίου 1944 ο τόπος μας γνώρισε μία από τις αγριότερες σφαγές που 

έγιναν ποτέ στον κόσμο. Διακόσιοι δεκαοκτώ συμπολίτες μας 

θανατώθηκαν από τους Ναζί του Χίτλερ χωρίς να μάθουν ποτέ το γιατί. 

 Ανάμεσα σ' αυτούς ανήμποροι γέροι, έγκυες γυναίκες, αβάπτιστα μωρά πρόσφεραν το αίμα τους  για τη λευτεριά της πατρίδας μας, την ειρήνη, τον πολιτισμό..."

Σάββατο 10 Ιουνίου 1944

ΤΑ ΝΕΑ ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΤΩΠΟ ήσαν καλά. Ξημέρωνε μια ακόμα μέρα εργασίας και ελπίδας. Η μέρα της λευτεριάς και της ειρήνης κοντοζύγωνε. Τέσσερις μέρες πριν, στις 6 Ιουνίου, οι σύμμαχοι είχαν αποβιβαστεί στη Νορμανδία. Οι Γερμανοί κατακτητές βλέπονιας να φτάνει το τέλος της αυτοκρατορίας τους καταλαμβάνονται από αμόκ καταστροφής. Βγάζουν διαταγές γενοκτονίας. "Ένας Γερμανός σκοτωμένος - πενήντα Ελληνες, δέκα Γερμανοί - ένα χωριό." Ήθελαν να τρομοκρατήσουν τους κατοίκους ώστε να πάψουν να ενισχύουν τις οργανωμένες ανταρτικές ομάδες που δρούσαν στην περιοχή.
ΕΤΣΙ ΣΤΑ ΠΛΑΙΣΙΑ των εκκαθαριστικών επιχειρήσεων εκείνο το φοβερό πρωϊνό μια φάλαγγα επτά αυτοκινήτων με γερμανούς στρατιώτες (2ος λόχος του 2ου τάγματος του 7ου Συντάγματος της 1ης Μεραρχίας των Ες - Ες με έδρα την Λιβαδειά), ξεκίνησε από τη Λιβαδειά με κατεύθυνση προς το Δίστομο. Από αυτά τα δύο πρώτα που προπορεύονταν αρκετά, ήταν Ελληνικά επιταγμένα, γεμάτα με Γερμανούς στρατιώτες ντυμένους μαυραγορίτες. Αυτοί θα πρωτοκτυπούσαν τους αντάρτες που ανύποπτοι θα πλησίαζαν τα αυτοκίνητα και θα ενισχύονταν από τη δύναμη που θα ακολουθούσε.
Από τον Καρακόλιθο και μετά σκορπούν το θάνατο. Σκοτώνουν πέντε και συλλαμβάνουν σαν ομήρους δώδεκα αγρότες ενώ θέριζαν. Στη διασταύρωση Διστόμου - Αράχωβας συναντιούνται με άλλα 60 αυτοκίνητα γεμάτα Γερμανούς στρατιώτες που έρχονταν από την Άμφισσα με κατεύθυνση προς το Δίστομο.
ΜΠΑΙΝΟΥΝ ΣΤΟ ΔΙΣΤΟΜΟ. Οι κάτοικοι είναι ανυποψίαστοι. Βλέποντας όμως τους ομήρους ανησυχούν. Η φάλαγγα ήταν πρωτόφαντα μεγάλη. O επικεφαλής καλεί τον Πρόεδρο και τον παπά τον χωριού από τους οποίους ζητά πληροφορίες για τις κινήσεις των ανταρτών στην περιοχή. Μη μπορώντας να μάθουν, αφού τοποθέτησαν στα υψώματα γύρω απο το χωριό φυλάκια για τον έλεγχο και εκφοβισμό, επιδίδονται σε λεηλασίες. Το μεσημέρι τα δύο επιταγμένα Ελληνικά αυτοκίνητα με τους μεταμφιεσμένους Γερμανούς στρατιώτες κατευθύνθηκαν προς τον 'Οσιο Λουκά. Λίγο πριν απο το χωριό Στείρι δέχθηκαν επίθεση από τμήμα ανταρτών του ΕΛΑΣ (11ος λόχος του 3ου τάγματος, του 34ου συντάγματος), που είχε στήσει ενέδρα. Η μάχη ήταν σκληρή και κράτησε δύο ώρες περίπου. Το αντάρτικο τμήμα υποχώρησε μπροστά στον όγκο των Γερμανικών δυνάμεων που μόλις άκουσε πυροβολισμούς έφτασε στο Δίστομο. Οι απώλειες όμως των Γερμανών ήταν μεγάλες. Απο τα δύο πρώτα αυτοκίνητα σώθηκαν ένας στρατιώτης και ένας οδηγός. Σκοτώθηκαν 40 Γερμανοί. στρατιώτες περίπου. Ο επικεφαλής αξιωματικός Τεο, τραυματίζεται βαριά και λίγο αργότερα στο Δίστομο ξεψυχά.
Ύστερα απο τη συμπλοκή η Γερμανική φάλαγγα επέστρεψε στο Δίστομο. Αμέσως εκτελεί τους 12 ομήρους μπροστά στο Δημoτικό Σχολείο.
ΚΙ ΕΔΩ ΑΡΧΙΖΕΙ Η ΤΡΑΓΩΔΙΑ του Διστόμου... Οι κάτοικοι, όσοι δεν κατάφεραν να διαφύγουν νωρίτερα από το Διάσκελο, τη μόνη αφύλακτη διάβαση, κλείνονται έντρομοι στα σπίτια τους.Τους έρημους δρόμους του χωριού διατρέχουν εξαγριωμένοι στρατιώτες με εφ' όπλου λόγχη. Μπαίνουν στα σπίτια, σκοτώνουν, καίνε, σφάζουν και βιάζουν. Γυναίκες, άνδρες, παιδιά, γέροι, γριές ακόμα και βρέφη λίγων ημερών πέρασαν από τον ίδιο τρομακτικό Γολγοθά. Απαίσιοι ακούγονται οι θρήνοι και οι οιμωγές αυτών που ξεψυχούν. Νέοι Ηρώδεις οι εκπολιτιστές του Χίτλερ μακελεύουν τα παιδάκια του Διστόμου. Στο Δίστομο έγιναν αυτά. Θα γίνονταν κι άλλα. Μα ήρθε η νύχτα και οι δολοφόνοι φοβήθηκαν και έφυγαν. Τώρα στο χωριό απλώνεται η γαλήνη του Νεκροταφείου για πολλή ώρα.
ΜΑ ΣΙΓΑ-ΣΙΓΑ ΞΥΠΝΗΣΕ ΤΟ ΔΙΣΤΟΜΟ. Και τότε ακούστηκαν οι θρήνοι των παιδιών που έρημα κλαίγαν τους γονείς τους και οι γόοι των γερόντων. Ακούγονταν ακόμη και κάποια παράξενα γέλια και τραγούδια αυτών που παρεφρόνησαν, μπροστά στη φρίκη που έζησαν. Μέσα στη νύχτα μικρά παιδιά πήραν τους σκοτεινούς δρόμους προσπαθώντας να φτάσουν στα κοντινά χωριά. 'Ενα καραβάνι παιδιών που γύρευε ένα ανθρώπινο χέρι για να σκουπίσει τα δάκρυα από τα μουτράκια τους και να δώσει απάντηση στο ερωτηματικό: Γιατί τους σκότωσαν;

____________________

"Μετά τον πόλεμο και την ήττα των Γερμανών ο Διοικητής των Γερμανικών δυνάμεων που διέπραξαν το πανανθρώπινο έγκλημα του Διστόμου Χάνς Ζάμπελ συνελήφθη στο Παρίσι και εκδόθηκε από τις Γαλλικές αρχές στην Ελλάδα, ενώ όμως ήταν προφυλακισμένος και επρόκειτο να προσαχθεί σε δίκη ζητήθηκε από την Κυβέρνηση της τότε Δ. Γερμανίας και εστάλη σ' αυτή, όπου σύμφωνα με πληροφορίες παραμένει σήμερα ελεύθερος." (Από το Δίκτυο Μαρτυρικών Πόλεων & Χωριών).

 _____________________

 Aπό το http://2 bp.blogspot.com - «εθνικό forum, πεδίον μάχης υπερασπίσεως και αναγεννήσεως του ελληνισμού»

(*) "Και επειδή θα υπάρξουν πολλοί που θα πουν μα ποιος είναι ο Παντελής Καρακίτσης; Λοιπόν, είναι ο άνθρωπος με 30 χρόνια φυλακή, διώξεις, εξορίες. Ο άνθρωπος που όταν ήταν Γραμματέας του ΚΚΕ στην Καβάλα είχε προσλάβει ως γραμματέα έναν νεαρό σπουδαστή, Κ. Καραμανλή, καπνεργάτη. Ο άνθρωπος που πήρε την απόφαση από την Κεντρική Επιτροπή του νέο-ιδρυθέντος ΕΑΜ και με τα πόδια έφθασε στα Άγραφα, συνάντησε τον Άρη Βελουχιώτη και του έδωσε την εξουσιοδότηση να αναλάβει την Αρχηγία του ένοπλου, εθνικού, απελευθερωτικού στρατού. Ο άνθρωπος που με το ψευδώνυμο ’’Ορφέας’’, είχε αναλάβει την Πανηπειρωτική Οργάνωση του ΕΑΜ κατά το μεγαλύτερο μέρος της Κατοχής. Το ψευδώνυμο αυτό, όπως μου είχε πει ο ίδιος και η γυναίκα του Ειρήνη, το πήρε γιατί όταν ήταν νεαρός τραγουδούσε στη σχολή τραγουδιού συναυλίας Θεσσαλονίκης ’’Ορφέας’’. Είχε λάβει μέρος και υπέγραψε στη συνθηκολόγηση της Βάρκιζας και όπως μου είχε πει, «καλύτερα να μου κοβότανε το χέρι». (Αφήγηση, του Πατρινού ΕΛΑΣίτη Γιώργου Πορευόπουλου, που περιλαμβάνεται στο υπό έκδοση βιβλίο του Γιώργου Μόσχου "Μαρτυρίες από την Πάτρα της Κατοχής και της Αντίστασης".