Να σπάσουμε την σιωπή μας. Να νικήσουμε τον φόβο μας

Γράφει ο Κώστας Λάμπος

claslessdemocracy@gmail.com,

http://www.classlessdemocracy.blogspot.com (*)

 

Σύσσωμη η συστημική πνευματική ελίτ της Δύσης, από κοντά και το ‘ελληνικό παράρτημά’ της, τραβάει τα μαλλιά της για το κατάντημα του καπιταλισμού, χωρίς να αντιλαμβάνεται τις δικές της ευθύνες για την κατρακύλα της ανθρωπότητας στην καπιταλιστική βαρβαρότητα. Ανίκανη, ανήμπορη και κοντόθωρη όπως είναι, γιατί δεν βλέπει πέρα από την μύτη και την καλοπέρασή της, αρκείται σε αφορισμούς, προσευχές και εκκλήσεις προς την ‘θείαν πρόνοιαν’. Κάποιες φορές ασκείται και με την κριτική του καπιταλιστικού εποικοδομήματος καταρώμενη πολιτικούς θεσμούς, κόμματα και πολιτικούς διαχειριστές του καπιταλιστικού οικοδομήματος. Αλλά ποτέ δεν παραβίασε τους όρους της ύπαρξής της και να ασχοληθεί σοβαρά με την ανάλυση των θεμελιακών θεσμών, δομών και λειτουργιών του καπιταλιστικού οικοδομήματος που αποκαλύπτει την βασική στρατηγική αιτία και επιλογή του, που δεν είναι άλλη από την  προστασία της ‘αγίας ατομικής ιδιοκτησίας’ πάνω στα μέσα παραγωγής και την καθαγίαση του ‘ιερού δισκοπότηρου’, του ιδιωτικού κέρδους που με την ωμή και θεσμική βία επιβάλλουν στις επιμέρους κοινωνίες οι λίγοι, το 1%, να κυβερνάνε το 99%, τους πολλούς, υφαρπάζοντας το αντίστοιχο στο 99% του πληθυσμού μερίδιο του κοινωνικά παραγόμενου πλούτου.

Η συστημική πνευματική ελίτ της Δύσης, από κοντά και το ‘ελληνικό παράρτημά’ της, γνωρίζει, αλλά αρνείται πεισματικά να παραδεχθεί, ότι δια της παρασιτικής της ύπαρξης και δράσης μπορεί η κυρίαρχη οικονομική ελίτ με την βοήθεια της πολιτικοκομματικής ελίτ να παραπλανά την κοινωνία και να την καθηλώνει στην απαισιοδοξία, στον μηδενισμό και στην πολιτική απραξία και να την αλυσοδένει με την ‘ψεύτικη ελπίδα του Επέκεινα’ στην θρησκοληψία και με τον ιδεολογικό φανατισμό στην προσδοκία κάποιου μεσσιανικού πλιάτσικου, για να μπορεί να τους σέρνει στην εξαθλίωση της ανεργίας, ή στην απόλυτη φτώχεια της επισφαλούς μισθωτής σκλαβιάς. Γνωρίζει, αλλά αποκρύπτει, ότι χωρίς την δική τους κάλυψη των εγκλημάτων της οικονομικής ολιγαρχίας η κοινωνίες θα ήταν διαφορετικές, αν τις άφηναν να σκέπτονται ελεύθερα για να σκέπτονται καλά και προς το συμφέρον τους.

Το πιο έξυπνο κομμάτι της συστημικής πνευματικής ελίτ και της απολογητικής διανόησης, από κοντά και το ελληνικό παράρτημά της, ασχολείται κατά τους καιρούς των ισχνών αγελάδων και της αναμπουμπούλας και με την άσκηση κριτικής στο σύστημα της κοινωνικής ανισότητας, για να αποκοιμίζει τις δυνάμεις της εργασίας, της επιστήμης και του πολιτισμού προκειμένου να ανέχονται ‘κανόνια αντί βούτυρο’, ‘ασφάλεια αντί ελευθερία’ ‘δικαιοσύνη αντί κοινωνική ισότητα’. Μάλιστα το πιο ‘προοδευτικό’, το ‘αριστερό’ και το ‘αντισυστημικό’ ασκεί κριτική στο καπιταλιστικό σύστημα, συχνά μάλιστα και σε περιόδους οξείας και βαθιάς κρίσης, πολύ αυστηρή κριτική και στο καπιταλιστικό οικοδόμημα, με αιχμές που αγγίζουν και τα θεμέλιά του, χωρίς ωστόσο να αρνούνται τα θεμέλια του καπιταλισμού που είναι η ατομική ιδιοκτησία πάνω στα μέσα παραγωγής. Αλλά και εκείνοι οι λίγοι, των υποτιθέμενων ‘αντιεξουσιαστικών επαναστατικών πρωτοποριών’ που αρνούνται ακόμα και την ατομική ιδιοκτησία πάνω στα μέσα παραγωγής, προχωρούν μέχρι την κρατικοποίησή του, υπό τον όρο ΄τι αυτοί θα είναι το κράτος, αφήνοντας και πάλι την εργαζόμενη κοινωνία στο περιθώριο, για να μπορούν με την πρώτη μεγάλη κρίση που με την πολιτική τους θα δημιουργήσουν, να επιστρέψου μαζί με τα μέσα παραγωγής στον καπιταλισμό της αγοράς, ως ατομικοί ιδιοκτήτες οι ίδιο κρατώντας και πάλι τις κοινωνίες στο περιθώριο. Έτσι όσο η κριτική ασκείται με φιλοσοφικούς και πολιτικούς όρους 19^ου και 20^ου αιώνα, με κατάληξη να είναι απολογητική της αστικής δημοκρατίας, της σοσιαλδημοκρατίας και στην καλύτερη περίπτωση του σοβιετικού και του κινεζικού κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού και πολύ σπάνια μιας θολής και περιθωριακής αναρχικής άμεσης δημοκρατίας, τόσο η κριτική της συστημικής διανόησης ωφελεί και δεν βλάπτει τον απάνθρωπο και καταστροφικό καπιταλισμό.

Πέρα όμως από την συστημική πνευματική ελίτ και την αργυρώνητη απολογητική διανόηση που ο ρόλος της είναι να παίζει την ορχήστρα στο έργο της πνευματικής και πολιτικής εξαπάτησης της κοινωνίας, πρωταγωνιστές στην ‘κεντρική πολιτική σκηνή’ είναι οι εν ενεργεία και υποψήφιοι πολιτικοί διαχειριστές του συστήματος της οικονομικής ολιγαρχίας. Έτσι ο ένας, ο δεξιός, αποφαίνεται ως πάπας, ότι ‘η κοινωνική ισότητα δεν είναι το αποτέλεσμα της αποξένωσης της κοινωνίας από τα μέσα παραγωγής και της ανισοκατανομής του πλούτου, αλλά της φύσης’, ο άλλος, ο ‘αριστερός’ αποκαλύπτει πως ‘το κεφάλαιο και όχι η εργασία παράγει πλούτο και εγγυάται την κοινωνική ισότητα’ και τέλος ο τρίτος, ‘ο κεντρώος’ συμφωνεί σιωπηρά με τους προλαλήσαντες και διατρανώνει την υπερηφάνειά του που είναι σοσιαλδημοκράτης’. Όταν η κοινωνία βιώνει μια τέτοια υποκρισία, χυδαιότητα και κρετινισμό και χειροκροτεί, επιλέγει  και ανέχεται μια τέτοια πνευματική και πολιτική ηγεσία, αιχμάλωτη των ιδεολογικών κολεγίων, των κολονέλων και του στρατιωτικοβιομηχανικού συμπλέγματος συμφερόντων, τότε υπάρχει σοβαρό πρόβλημα για την ίδια, για τον πλανήτη και για το μέλλον της ανθρωπότητας. Σημαίνει πώς κάτι πάει στραβά και το ζητούμενο είναι να βγούμε από το αδιέξοδο για να ξαναμπεί η ανθρωπότητα στον ίσιο δρόμο της προόδου που θα την οδηγήσει στον διαχρονικό στρατηγικό της στόχο που δεν είναι άλλος από την κοινωνική αυτοδιεύθυνση, μοναδικό εγγυητή της κοινωνικής ισότητας, της συνεργασίας και της παγκόσμιας ειρήνευσης.

Βρισκόμαστε στον 21^ο αιώνα και η ανθρωπότητα έχει στην μακρόχρονη βασανιστική διαδρομή της διαμορφώσει όλους εκείνους τους αναγκαίους αντικειμενικούς όρους για την ανατροπή κάθε μορφής εκμεταλλευτικού, καταπιεστικού και καταστροφικού κοινωνικοοικονομικού παραδείγματος και για την οικοδόμηση της άμεσης/αταξικής δημοκρατίας από το τοπικό μέχρι και το οικουμενικό επίπεδο. Απομένει όμως ακόμα η ολοκλήρωση και του υποκειμενικού παράγοντα που ενώ πραγματικά και διαχρονικά εργάζεται για τον πολιτισμό της κοινωνικής ισότητας, καθυστερεί να μετακινηθεί από την θέση του αντικειμένου του κεφαλαίου στην θέση του υποκειμένου, του πραγματικού δημιουργού του κοινωνικού πλούτου και του πολιτισμού.

Στις μέρες μας εξαφανίζεται σταδιακά ο μονοδιάστατος ανθρωπολογικός τύπος του αμόρφωτου και ημιμαθή homo economicus και την θέση του καταλαμβάνει ο πολυδιάστατος ανθρωπολογικός τύπος του homo humanisticus universalis, που είναι ταυτόχρονα εργαζόμενος, μορφωμένος, διανοούμενος, χρήστης και δημιουργός πολιτισμού και νέων πολιτισμικών οραμάτων που σταδιακά μπορούν να τον οδηγήσουν έξω και πέρα από την καπιταλιστική βαρβαρότητα, σε έναν καλύτερο κόσμο. Με αυτήν την έννοια διαμορφώνεται η αυτοδιευθυνόμενη κοινωνία που δεν χρειάζεται νονούς, πάτρωνες και προστάτες, εξουσιαστές και ηγεμόνες, ούτε και διαχωρισμούς μεταξύ των δυνάμεων της εργασίας, της επιστήμης και του πολιτισμού, γιατί αυτές μπορούν να ανακόψουν την καπιταλιστική παρακμή, καταργώντας την αιτία που την γέννησε, και να οργανώσουν την ζωή θεμελιώνοντας το μέλλον της ανθρωπότητας πάνω στην αρχή της αναλογικής κοινωνικής ισότητας, σύμφωνα με την  οποία ο καθένας προσφέρει ανάλογα με τις εκάστοτε μεταβαλλόμενες δυνατότητές του και απολαμβάνει ανάλογα με τις εκάστοτε μεταβαλλόμενες ανάγκες του. Το μέλλον δεν υπάρχει μέχρι να το δημιουργήσουμε και η μετακαπιταλιστική κοινωνία/ανθρωπότητα έρχεται από το μακρινό παρελθόν όπως αυτό καταγράφτηκε μέσα από τους αμέτρητους κατά καιρούς και τόπους κοινωνικούς αγώνες. Η συμβολή του καθενός μας στην αποκάλυψη του αντιδραστικού ρόλου της συστημικής διανόησης που συστηματικά κρύβει την αιτία της ανθρώπινης κακοδαιμονίας, θα συμβάλλει στην κατανόηση αυτής της πραγματικότητας και αυτής της αναγκαιότητας η οποία μπορεί να επιταχύνει τον βηματισμό της ανθρωπότητας και την γέννα της ιστορίας, καθιστώντας τις κατά τόπους κοινωνίες προσεχτικές, ώστε μαζί με τα απόνερά της να μην ξαναπετάξουν και το παιδί της, το νέο, αναγκαίο και εφικτό παράδειγμα, την άμεση δημοκρατία και τον αταξικό ουμανιστικό πολιτισμό.

Κάθε ολιγωρία, εφησυχασμός και ψευδαίσθηση περί ‘ώριμου φρούτου’ και αυτοματισμού των εξελίξεων ή περί ‘θείας πρόνοιας’ και ‘επαναστατικής πρωτοπορίας’, αποτελεί εχθρό της λογικής, της επιστήμης, των κοινωνικών αγώνων που δόθηκαν και της ιστορίας της ανθρωπότητας, αλλά και προδοσία της ανθρώπινης υπόστασης και αξιοπρέπειας. Οι γενιές που προηγήθηκαν κληροδότησαν στην τρέχουσα ανθρωπότητα τους όρους της εφικτότητας ενός καλύτερου κόσμου τον οποίο η παρούσα γενιά οφείλει να τον παραδώσει στις γενιές που έρχονται από τις οποίες τον δανειστήκαμε. Για να μην φταίει το ‘κακό το ριζικό μας’, αλλά ούτε και το κεφάλι το ξερό μας’.

________________________________

(*) Προσοχή: Στις 30.10.2016 μπλόκαραν οριστικά την 12σέλιδη θεματική ιστοσελίδα μου γιατί προφανώς σε κάποιον, ή και κάποιους δεν άρεσαν αυτά που γράφω, επιστημονικά κείμενα, κριτικές αναλύσεις και επίκαιρα άρθρα, σεβόμενος πάντα τον αναγνώστη, τους όρους της GOOGLE και την σχετική δεοντολογία, χωρίς ποτέ να προσβάλλω κανένα προσωπικά. Πριν από 3 μήνες και συγκεκριμένα μετά από την 19 Σεπτεμβρίου 2023  που δημοσίευσα το άρθρο μου με τίτλο; Τα πιόνια στη σκακιέρα του ηγεμονισμού. Η ανθρωπότητα, η Ελλάδα και ο Ελληνισμός κινδυνεύουν. Μια ανατομία του πολέμου, μπλόκαραν ξανά το ιστολόγιό μου, με την παρακάτω;

Προειδοποίηση περί ευαίσθητου περιεχομένου

Αυτό το ιστολόγιο περιλαμβάνει ευαίσθητο περιεχόμενο. Γενικά, η Google δεν ελέγχει ούτε επιδοκιμάζει το περιεχόμενο αυτού ή οποιουδήποτε άλλου ιστολογίου. Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τις πολιτικές περιεχομένου, επισκεφτείτε την ενότητα Οδηγίες κοινότητας του Blogger.

ΚΑΤΑΝΟΩ ΚΑΙ ΕΠΙΘΥΜΩ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΩ Δεν επιθυμώ να συνεχίσω

 

Έδωσα, τότε και τώρα, όλες τις εξηγήσεις για το λάθος τους να λογοκρίνουν ένα ιστολόγιο επιστημονικού διαλόγου και κοινωνικού προβληματισμού που σέβεται όλες τις σχετικές προδιαγραφές και έκανα όλες τις απαραίτητες ενέργειες σύμφωνα με τους όρους της Google, αλλά δεν  επανάφεραν σε λειτουργία το τοτινό και το τωρινό ιστολόγιό μου.

Ο ισχυρισμός της Google, περί «ευαίσθητου περιεχομένου» παραπέμπει σε κίνδυνο χωρίς αναφορά σε αυτό, αλλά και η διαβεβαίωσή της πως «δεν επεμβαίνει και δεν κρίνει τα κείμενα που δημοσιεύονται», είναι υποκριτικός και πέρα από το ότι αδικεί την ίδια και το ίδιο το διαδίκτυο, η πρακτική της δείχνει πως αυτό το έργο το αναθέτει σε λογοκριτές για λογαριασμό εκείνων που ενοχλούνται από την κριτική και την διαφορετική άποψη. Το διαδίκτυο αποτελεί μια από τις σημαντικότερες κατακτήσεις της ανθρωπότητας και ο λογοκριμένος διάλογος αποτελεί παραβίαση της ελευθερίας του λόγου και υπονόμευση του δημόσιου διαλόγου, οποίος δεν έβλαψε ποτέ και κανέναν εκτός από εκείνους που μας θέλουν βωβούς, κωφούς, τυφλούς και δούλους ανεξέλεγκτων πολεμοκάπηλων εξουσιαστών και αχόρταγων αφεντικών.

Για τους παραπάνω λόγους ζητώ και δημόσια από την Google, να αγνοήσει την κακοήθεια όποιου ή όποιων ενοχλούνται από τον σοβαρό και αξιοπρεπή δημόσιο διάλογο και να αποκαταστήσει άμεσα την κανονική λειτουργία του ιστολογίου μου με τίτλο: ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΔΙΑΛΟΓΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΤΑΞΙΚΟ ΟΥΜΑΝΙΣΜΟ και Link: https://classlessdemocracy.blogspot.com/2023/09/v-behaviorurldefaultvml-o_19.html,