Ανδρέας Πετρόπουλος: Ούτε τώρα, ούτε ποτέ!

 

Με πρόσχημα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. δεν τα κατάφερε να ξαναγίνει κυβέρνηση, οι επιτελείς εντός και εκτός είδαν την ευκαιρία να τον πετάξουν, να τον αλλάξουν (...)

Δεν θυμάμαι ποτέ τέτοια προσπάθεια πολιτικής αυτοκτονίας, ποτέ τέτοια προσπάθεια εξωθεσμικής παρέμβασης. Δεν έχει προηγούμενο τέτοια απόπειρα εκφυλισμού μιας ιστορικής παράταξης της Αριστεράς, όπως αυτή που συντελείται τις τελευταίες είκοσι μέρες.

Μεθοδευμένα, με σχέδιο και επιτελεία φανερά και κρυφά επιδιώκεται η ανήκεστος βλάβη της ανανεωτικής και ριζοσπαστικής Αριστεράς αν οι φίλοι, τα μέλη και όσοι θα ψηφίσουν στις επικείμενες εσωκομματικές εκλογές υποκύψουν σε σχέδια ομάδων εντός και εκτός χώρου.

Η αποϊδεολογικοποίηση της Αριστεράς, η άμεση αντικατάστασή της με ένα άοσμο και άχρωμο σχήμα που θα ενδύεται έννοιες και όρους όπως εκσυγχρονισμός, ανασυγκρότηση, επανεκκίνηση και θα έχει μοναδικό στόχο τον άνευ όρων κυβερνητισμό είναι ένα παλιό σχέδιο, που απέτυχε παταγωδώς στο παρελθόν εν τη γενέσει του.

Με πρόσχημα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. δεν τα κατάφερε να ξαναγίνει κυβέρνηση, οι επιτελείς εντός και εκτός είδαν την ευκαιρία να τον πετάξουν, να τον αλλάξουν, να τον μεταλλάξουν σε ένα δημοκρατικό κόμμα που θα τους χωράει όλους. Και τους μεσαίους, και τους πλούσιους, και τους (αυτοδημιούργητους) εφοπλιστές. Και σκέφτηκαν και τον κατάλληλο αρχηγό να νικήσει τον Μητσοτάκη. Έναν που θα είναι εξίσου νεοφιλελεύθερος με τον Μητσοτάκη, θα τον ανταγωνίζεται επάξια στην προφορά της αγγλικής και βέβαια ο δικός μας θα είναι καλύτερος, γιατί ο πρωθυπουργός τα βρήκε όλα έτοιμα - όνομα, σπουδές, καριέρα, χρήμα. Δεν είναι αυτοδημιούργητος, όπως ο δικός μας.

Ας σοβαρευτούμε όμως. Θυμάμαι πολύ καλά την πορεία αυτής της Αριστεράς που ξεκίνησε με ένα προικοσύμφωνο (αμοιβαίου συμφέροντος) το μακρινό 1988 μεταξύ ΚΚΕ και ΕΑΡ, έζησε για χρόνια μεταξύ φθοράς και εξαφάνισης, χαμογελώντας επανειλημμένα μπροστά στην καρμανιόλα του 3%. Αλλά ποτέ και για κανέναν λόγο δεν εγκατέλειψε αξιακούς κώδικες - της Αριστεράς, των κινημάτων, της Οικολογίας, του φεμινισμού. Υπερασπίστηκε κάθε αδύναμο, κάθε κατατρεγμένο, ανθρώπους που εκπροσωπούσαν άλλες, συγγενείς ιδεολογίες και βρέθηκαν κατηγορούμενοι στο στόμα του λύκου. Ζήσαμε συντρόφους-ηγέτες, όπως ο Λεωνίδας Κύρκος, ο Χαρίλαος Φλωράκης, ο Γιάννης Μπανιάς, ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης, ο Φιλίνης, ο Γιάνναρος, ο Αλαβάνος και τόσους άλλους. Ζήσαμε ήττες μικρές και μεγάλες αλλά και ανεπανάληπτες νίκες, χαρές και πάλι λύπες και ανατροπές, με επικεφαλής τον φυσικό ηγέτη του χώρου, τον Αλέξη Τσίπρα. Πέτυχε και πετύχαμε με μια σειρά εξαιρετικών στελεχών -που σήμερα, μετά την αποχώρησή του από την προεδρία, θέτουν υποψηφιότητα για τη θέση του προέδρου- πρωτοφανείς νίκες και είναι βέβαιο ότι όλοι μαζί θα συνεχίσουμε να γράφουμε και άλλες σημαντικές σελίδες στην πλούσια ιστορία της δικής μας Αριστεράς. Με όλους τσακωθήκαμε σε συνέδρια, αντιπαρατεθήκαμε πολιτικά, γίναμε από δυο χωριά. Ποτέ δεν εγκαταλείψαμε και ποτέ δεν επιτρέψαμε σε περαστικούς, ουρανοκατέβατους, σε αστείες ομάδες και ομαδούλες να σβήσουν αυτόν τον πολιτικό χώρο πετώντας στα σκουπίδια όχι μόνο την ιστορία του, αλλά κυρίως το παρόν και το μέλλον του.

Ούτε τώρα, λοιπόν, ούτε ποτέ.

Αδρέας Πετρόπουλος - avgi.gr