Στην τελευταία κατοικία του ο Ανδρ. Αθανασόπουλος

 

Συγκινητικοί επικήδειοι σήμερα από τους Πέτρο Χάλκο, Βασ. Χριστόπουλο, Ανδρ. Παναγιωτόπουλο και μέγα πλήθος κόσμου συνόδευσαν την σορό του!

Κυριολεκτικά κατακλύσθηκε σήμερα από μέγα πλήθος κόσμου, το αίθριο και ο εσωτερικός χώρος του κυλικείου του Α΄ Κοιμητηρίου Πατρών, όπου τελέστηκε η πολιτική κηδεία του Ανδρέα Αθανασόπουλου, με την συμμετοχή συγγενών, φίλων και συντρόφων, προερχόμενων από τα παλιά, αλλά και τωρινών αλληλέγγυων της Κίνησης Υπεράσπισης Δικαιωμάτων Προσφύγων Μεταναστών στην Πάτρα, που συνεχίζει να λειτουργεί και να προσφέρει έργο τρεις δεκαετίες τώρα. Η ταφή της σορού έγινε στην συνέχεια στο Β' Δημοτικό Κοιμητήριο.

Ο Ανδρέας Αθανασόπουλος, συνταξιούχος αυτοκινητιστής, ετών 74, πέθανε την Κυριακή το απόγευμα στις 6.30 στο σπίτι του στην Καρυά, από ανακοπή καρδίας, μπροστά στους δικούς του, αν και από τριμήνου είχε προσβληθεί από την ασθένια της επαράτου που τον ταλαιπωρούσε αρκετά.

Ο βουλευτής Αχαΐας του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ Κώστας Μάρκου, ο συντονιστής της ΝΕ Αχαΐας του κόμματος Μιχ. Σιδηρόπουλος, ο βοηθός συντονιστή Ανδρ. Ριζούλης, ο πρ. βουλευτής Κώστας Σπαρτινός, ο  συντονιστής της κομματικής οργάνωσης του Ανατ. Διαμερίσματος Μάριος Σκυλάκος με αντιπροσωπεία του Ανατολικού,  αντιπροσωπεία της ΩΡΑΣ ΠΑΤΡΩΝ με τα στελέχη της  Γρηγ. Μαρκέτο, Μαρία Κουρμπανά και το  δημοτικό σύμβουλο Γιάννη Λάμπρου, ο συντονιστής της Νεολαίας του κόμματος στην Αχαΐα και πολλοί άλλοι έδωσαν το παρών στην τελετή σύναξης συντρόφων  της πολύχρωμης Αριστεράς, στον χώρο του Κοιμητηρίου.

«Αντρέα, σήμερα σε χαιρετάμε, δεν  αποχαιρετάμε, γιατί θα σε συναντούμε στους δρόμους του αγώνα, εκεί που πάντα πορευτήκαμε μαζί. Συμπαραστάτες στον αγώνα των κατατρεγμένων ανθρώπων, στους πρόσφυγες, στους φτωχούς, στους αδύναμους, διότι όπως λέει η ευαγγελική περικοπή, εκεί είναι ο Θεός. Στην καθημερινότητά μας...».

 

 Με τα παραπάνω λόγια συνόδευσε τον αείμνηστο Ανδρέα Αθανασόπουλο, ο γιατρός του Ανδρέας Παναγιωτόπουλος, παρουσία πλήθους φίλων και συντρόφων, που προσήλθαν στο Α΄ Κοιμητήριο για να αποτίσουν φόρο τιμής, στον σύντροφο για τον οποίο -όπως είπε- θρηνεί ο ΣΥΡΙΖΑ Αχαΐας, όχι γιατί έχασε ένα μέλος, αλλά διότι χάθηκε ένας άνθρωπος συμπαραστάτης των αδυνάτων. 

 Από την πλευρά του ο Πέτρος Χάλκος, φίλος από παλιά στα χρόνια του καταυλισμού των προσφύγων στην Ευρώτα, στον χαιρετισμό του κατέληξε: «Σύντροφε Αντρέα σου αφιερώνουμε το τραγούδι με τους στίχους από τα «ανθισμένα περιβόλια», του Μίκη: ''Στα περιβόλια στους ανθισμένους κήπους ξανά θα στήσουμε χορό και θα τραγουδήσουμε μαζί...''».

Και τόνισε: « Ήσουν ο αγωνιστής που πάλεψε στην ζωή του σε σκληρά επαγγέλματα, του οικοδόμου, του ναυτικού, του ταξιτζή κ.α. ο  άνθρωπος που πάντα αντιμετώπιζε με χαμόγελο, όποιον ζητούσε την στήριξή σου»!

 

 

Ο συγγραφέας και αλληλέγγυος του καταυλισμού της οδού Ευρώτα Βασιλής Χριστόπουλος, μεταξύ άλλων σημείωσε τα παρακάτω στον χαιρετισμό του:  

«Το Κίνημα Κοινωνικής αλληλεγγύης μαζί και η αγαπημένη του σύζυγος Ελένη Θεοδωρή με τα παιδιά τους Μυρτώ και Θοδωρής, αποχαιρετούμε σήμερα τον Ανδρέα Αθανασόπουλο, γεννημένο το 1949 στη Μερόπη Μεσσηνίας.

Από το 1964 μέχρι το 1990 έζησε στην Αθήνα, για να εγκατασταθεί στη συνέχεια στην Πάτρα, που έγινε η δεύτερη πατρίδα του.

Ο Αντρέας υπήρξε ένας άνθρωπος ξεχωριστός. Στην Αθήνα έγραψε την δική του πορεία, πάντα δραστήριο μέλος της Αριστεράς. Και ερχόμενος στην Πάτρα άφησε κι εδώ έντονο το πολιτικό του αποτύπωμα στην Αριστερά και κυρίως στο κίνημα της κοινωνικής αλληλεγγύης.

Θα μιλήσω για αυτήν την δεύτερη συμμετοχή του, μέσα από γεγονότα και δράσεις στις οποίες ανελλιπώς συμμετείχε. Κι ας είναι αυτά και ένας ακόμη αποχαιρετισμός του από την Κίνηση Υπεράσπισης Προσφύγων και Μεταναστών/τριών Πάτρας» είπε.

Και τόνισε απευθυνόμενος στον νεκρό:

«Ήσουν από τους μαχητές της στήριξης του καταυλισμού των Αφγανών, σε στιγμές δύσκολες της δεκαετούς παραμονής του στην Ευρώτα. Κι αν πας και συναντήσεις τον Θεό πέστου εσύ που έζησες από πρώτο χέρι την αθλιότητα της προσφυγιάς, ζήτησέ του να πάτε μια βόλτα στα σύνορα, να ταξιδέψετε στη θάλασσα του Αιγαίου, να επισκεφτείτε τα camp και τους καταυλισμούς. Δείξε του πόσο ο κόσμος του, ο κόσμος μας, είναι γεμάτος αδικίες και ανισότητες. Μίλησέ του και για τα εμπόδια που υψώνουν οι κάθε λογής εξουσίες απέναντι στους αλληλέγγυους. Πες τα με τον πράο τρόπο σου, το μειλίχιο ύφος σου, με το πλατύ σου χαμόγελο» κατέληξε.