Η βία δεν είναι μέρος της «ανθρώπινης φύσης»

Έχει  κοινωνικά αίτια, κρύβει σκοτάδι και σιωπή αιώνων,  σέρνει πίσω της την  ατιμωρησία των επιτιθέμενων, διαιωνίζει ξανά και ξανά  την  πατριαρχική ανάγνωση του κόσμου!

«25η Νοεμβρίου, μια μέρα που έστω και επετειακά σπάνε οι αποσιωπήσεις και ο δημόσιος λόγος υπενθυμίζει ότι η βία κατά των γυναικών είναι εδώ και είναι πληθυντική» αναφέρει σε ανακοίνωσή της η τομεάρχης Πολιτισμού του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ Σία Αναγνωστοπούλου, βουλευτής Αχαΐας.

Και συνεχίζει:

«Τα κυριότερα θύματα βίας στον κόσμο, οι γυναίκες, ανεξάρτητα από την ηλικία, την θρησκεία τους, το πολιτισμικό και μορφωτικό τους υπόβαθρο, την οικονομική τους κατάσταση, μόνο και μόνο γιατί γεννήθηκαν γυναίκες ,  υφίστανται όλες τις υπαρκτές μορφές βίας : ξυλοδαρμούς , ψυχολογική βία, συζυγικό βιασμό, ακρωτηριασμό γεννητικών οργάνων, πρόωρο και καταναγκαστικό γάμο, σεξουαλική παρενόχληση, διαδικτυακό εκφοβισμό, σκλαβιά, σεξουαλική εκμετάλλευση, εμπορία,  γυναικοκτονία.

Αυτή η βία δεν εμφανίζεται από το πουθενά και  δεν είναι μέρος  της «ανθρώπινης φύσης» ή της «ανδρικής φύσης», κυρίως όμως δεν είναι αναπόφευκτη. Έχει  κοινωνικά αίτια, κρύβει σκοτάδι και σιωπή αιώνων,  σέρνει πίσω της την  ατιμωρησία των επιτιθέμενων, διαιωνίζει ξανά και ξανά  την  πατριαρχική ανάγνωση του κόσμου.

Μα πάνω  απ΄ όλα αυτή η βία έχει συνέπειες. Ενσταλάζει τον φόβο και διαλύει την εμπιστοσύνη, συνθλίβει  την ελευθερία και την ίδια τη ζωή των γυναικών.

Πριν από λίγα χρόνια, το κίνημα #MeToo κέρδισε σε δυναμική ,απελευθέρωσε τις μαρτυρίες των ιστοριών γυναικείας κακοποίησης στον δημόσιο λόγο και πυροδότησε την αίσθηση  του κατεπείγοντος για την πρόληψη και τον τερματισμό της βίας κατά των γυναικών και των κοριτσιών. Έκτοτε, παρά τις ωραίες ομιλίες και την φαινομενικά θεσμική κινητοποίηση τι έχει αλλάξει πραγματικά; Για τις  γυναίκες που πέφτουν καθημερινά από τα χτυπήματα του συντρόφου τους, τα θύματα ενός συζύγου, ενός εραστή, ενός φίλου που δεν μπορεί να ελέγξει τον εαυτό του και το «αντριλίκι» του, για τις  γυναίκες που πεθαίνουν σε γενική αδιαφορία, βουτηγμένες στην ενοχή που κουβαλούν, θα κάνουμε επιτέλους κάτι για να γίνει το  «όχι» τους βασικό δικαίωμα;».