Μία ιστορική στιγμή, πριν 77 χρόνια στην Νυρεμβέργη!

Από το αρχείο του Μουσείου Τύπου της ΕΣΗΕΠΗΝ. Εφημερίδα Νεολόγος, 20 Νοεμβρίου 1945.

 

 

Η καθοριστική συμμετοχή στην ανάπτυξη  της πολεμικής βιομηχανίας της ναζιστικής Γερμανίας από τον Κρουπ και η δειλή στάση του φον Ες!

«ΝΥΡΕΝΒΕΡΓΗ. (Ιδιαίτερη Υπηρεσία). Αύριον την 10ην π.μ. θα συνέλθη επισήμως το δικαστήριον διά τους 24 μεγάλους εγκληματίας πολέμου. Κατόπιν συσκέψεως ήτις διήρκησε καθ' όλην την ημέραν, εκρίθη ότι πάσα αναβολή θα υπέσκαπτεν επικινδύνως το γόητρον και την σοβαρότητα της νίκης (σ.σ.: των Συμμάχων).

Τελικώς απεφασίσθη να αρχίση η δίκη ως είχε προσδιορισθή κατ' αρχήν.  Δεν θα δοθεί αναβολή. Τοιαύτη ίσως να δοθεί εις την περίπτωση του Κρούπ, ο οποίος αδυνατεί να εμφανισθεί εις το δικαστήριον προ της παρελεύσεως τριών εβδομάδων και του Φον Έςς, ο οποίος πιστεύεται να είναι εις θέσιν από διανοητικής απόψεως να προσέλθη εις την δίκην, κατόπιν θεραπείας τριών εβδομάδων».

Με αυτήν την είδηση, η πατραϊκή εφημερίδα ΝΕΟΛΟΓΟΣ, αναγγέλλει από την πρώτη σελίδα του, στις 20 Νοεμβρίου 1945, την έναρξη της Δίκης της Νυρεμβέργης για τους Γερμανούς Ναζί εγκληματίες πολέμου.

Είναι η εποχή, που οι Γερμανοί πολίτες αφήνονταν στο σκοτάδι για την εγκληματική δραστηριότητα του Ναζισμού, στα στρατόπεδα εργασίας, που βρίσκονταν πλάι τους και έβγαζαν καπνούς και μυρωδιά ανθρώπινης σάρκας, καθώς έκαιγαν ασταμάτητα τα πτώματα  των θυμάτων του Ναζισμού, στο πλαίσιο της «τελικής λύσης». Αντικαθεστωτικοί, τσιγγάνοι, ομοφυλόφιλοι, κομμουνιστές κια κάθε διαμαρτυρόμενος αριστερός πολίτης, από κάθε χώρα γίνονταν θυσία στους φούρνους των ναζιστών!

Είναι η εποχή, που όλοι οι Γερμανοί, από τους υψηλά ιστάμενους του ναζιστικού καθεστώτος μέχρι τους απλούς πολίτες, δήλωνα άγνοια οι δεύτεροι και εκτέλεση στρατιωτικών διαταγών ανωτέρων, οι πρώτοι, ακόμη και όσοι πρωτοστάτησαν στα εγκλήματα.

Το Διεθνές Στρατοδικείο ανακοινώνει τις αποφάσεις του. Επιβάλλει τη θανατική ποινή σε 12 κατηγορουμένους (Γκέριγκ, Ρίμπεντροπ, Κάιτελ, Καλτενμπρούνερ, Ρόζενμπεργκ, Φρανκ, Φρικ, Στρέιχερ, Ζάουκελ, Γιόντλ, Ζάις-Ίνκαρτ και Μπόρμαν). Τρεις καταδικάστηκαν σε ισόβια φυλάκιση (ο φον Ες, ο υπουργός οικονομικών Βάλτερ Φουνκ και ο Ρέντερ).

Τέσσερα άτομα καταδικάστηκαν σε ποινές φυλάκισης από 10 έως 20 έτη (Ντένιτς, Σιράχ, Σπέερ και Νόιρατ). Το δικαστήριο αθώωσε τρεις κατηγορουμένους: τον Χίαλμαρ Σαχτ (υπουργός οικονομικών), τον Φραντς φον Πάπεν (ένας Γερμανός πολιτικός που διαδραμάτισε καίριο ρόλο στο διορισμό του Χίτλ ρ ως καγκελαρίου) και τον Χανς Φρίτζε (επικεφαλής του τύπου και του ραδιοφώνου). Οι θανατικές ποινές εκτελέστηκαν στις 16 Οκτωβρίου 1946, με δύο εξαιρέσεις: Ο Γκέριγκ αυτοκτόνησε λίγο πριν την προγραμματισμένη εκτέλεσή του, ενώ ο Μπόρμαν παρέμεινε ασύλληπτος. Οι υπόλοιποι 10 κατηγορούμενοι εκτελέστηκαν δια απαγχονισμού, οι σοροί τους αποτεφρώθηκαν και οι στάχτες τους ρίχτηκαν στον ποταμό Γίζερα. Επτά σημαντικοί εγκληματίες πολέμου που καταδικάστηκαν σε ποινές κάθειρξης φυλακίστηκαν στην φυλακή Σπαντάου στο Βερολίνο.

Αξίζει να σταθούμε σε δύο ονόματα που αναφέρονται στο ρεπορτάζ.   

Ο φον Ες, ήταν ανώτατος αξιωματικός του γερμανικού στρατού, ενώ αντιλαμβάνεται ότι το καθεστώς καταρρέει και ο Χίτλερ οδηγεί στην καταστροφή την Γερμανία, πέφτει με αλεξίπτωτο στην Βρετανία και παραδίδεται, με την ελπίδα να του αναγνωρισθεί χάρη. Πλην όμως, η σύλληψή του και κράτηση στις βρετανικές φυλακές τον οδηγεί σε αδιέξοδο κι ενώ ετοιμάζεται από τους νικητές συμμάχους η παραπομπή των πρωταιτίων σε διεθνές δικαστήριο οδηγείται στην παράνοια και πια στο δικαστήριο της Νερεμβέργης γίνεται γνωστή η ψυχοθεραπεία του. Τελικά καταδικάζεται σε ισόβια κάθειρξη, γλυτώνοντας την εκτέλεση. Η στάση του στο Δικαστήριο επικρίθηκε ακόμη και από τους ομόφρονές του, καθώς κανείς δεν πείθονταν ότι πράγματι είναι τρελός και χαρακτηρίστηκε η συμπεριφορά του από την δειλία που επέδειξε, ενώ κανείς από τους συγκατηγορούμενους δεν του έδειξε έστω νεύμα συγκατάβασης!

Ο Άλφριντ Κρουπ  --σύμφωνα με ανάρτηση της Βικιπαίδειας-- ήταν Γερμανός βιομήχανος, ο οποίος, αρχικά συμμετέχοντας και από το 1943 αναλαμβάνοντας την εταιρεία "Friedrich Krupp AG" συνέβαλε σημαντικά στη βιομηχανική ανάπτυξη της Ναζιστικής Γερμανίας και στην ανάπτυξη της πολεμικής μηχανής της. Κατά τη διάρκεια του Β'ΠΠ η παραγωγή στηρίχθηκε στη χρήση εργατών αιχμαλώτων πολέμου. Με τη λήξη του Β'ΠΠ  συνελήφθη από τους Συμμάχους και δικάστηκε στην Νυρεμβέργη. Ήταν ο τελευταίος της δυναστείας των Κρουπ, καθώς η εταιρεία μετά τον Πόλεμο μετατράπηκε σε φιλανθρωπικό ίδρυμα, υπό την επωνυμία "Alfried Krupp von Bohlen und Halbach Foundation".

Με την κατάρρευση της Ναζιστικής Γερμανίας ο Άλφριντ συνελήφθη στις 11 Απριλίου 1945 από τα καναδικά στρατεύματα. Η περιουσία του κατασχέθηκε από τις δυνάμεις κατοχής και ο ίδιος παρέμεινε φρουρούμενος μέχρι να παραπεμφθεί σε δίκη. Η κράτηση αυτή διήρκεσε ως το 1947, οπότε συστάθηκε το δικαστήριο στη Νυρεμβέργη και δίκασε τον Κρουπ και έντεκα από τα ηγετικά στελέχη του ομίλου του. Ο πατέρας του Γκούσταβ είχε παραπεμφθεί να δικαστεί στην κύρια  δίκη της Νυρεμβέργης, η παραπομπή του όμως διακόπηκε για λόγους υγείας. Ο πατέρας Κρουπ απεβίωσε και δεν δικάστηκε ποτέ.

Αντίθετα, ο Άλφριντ βρέθηκε ένοχος για δύο από τις τέσσερις κατηγορίες που του απαγγέλθηκαν: Καταδικάστηκε σε δώδεκα χρόνια φυλάκιση και δήμευση όλων των περιουσιακών του στοιχείων. Η απόφαση του δικαστηρίου ανακοινώθηκε στις 31 Ιουλίου 1948.

Παρέμεινε στη φυλακή ως το 1951, οπότε ο γενικός διοικητής της αμερικανικής ζώνης κατοχής έδωσε αμνηστία  τον Ιανουάριος 1951, στον Κρουπ και άλλους οκτώ καταδικασμένους διευθυντές του. Του επιστράφηκαν 45 εκατ. δολαρίων και ορισμένες από τις εταιρείες που κατείχε ο Κρουπ πριν την κατάσχεσή τους.

Η εταιρεία Κρουπ ήταν η μεγαλύτερη εταιρεία κατασκευής εξοπλιστικού υλικού για τις Ένοπλες Δυνάμεις της χώρας της ήδη από τον Α'ΠΠ. Αρχικά τόσο ο πατέρας όσο και ο γιος Κρουπ δεν ήταν φιλικά διακείμενοι προς τον Χίτλερ. Το 1930, όμως, λαβαίνοντας διαβεβαιώσεις ότι ο Χίτλερ θα διέλυε τόσο τις συνδικαλιστικές ενώσεις όσο και την πολιτική αριστερά στη Γερμανία, εντάχθηκε στο Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα και το 1933, με την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία, έγινε μέλος των SS. Κατασκεύαζε ελαφρά μηχανοκίνητα, τρακτέρ κ.α. καθώς αυτό επέβαλε η Συνθήκη των Βερσαλιών. Όμως ως εθνικιστής παραβιάζοντας την Συνθήκη τοποθέτησε πυροβόλα στα τρακτέρ μετατρέποντάς τα σε άρματα μάχης. Έτσι από το τέλος του Α'ΠΠ ήδη η Γερμανία ήταν εφοδιασμένη με βαριά μηχανοκίνητα, με κυριότερο το ταχύτατο άρμα μάχης Πάντζερ, που έπιανε ταχύτητα 60 χιλομ. την ώρα. Μετά από έναν αποτυχημένο γάμο το 1941 ήταν ζάπλουτος, αλλά μοναχικός μεγαλο-εργοστασιάρχης. Πέθανε από καρκίνο πνευμόνων στην γενέτειρά του Έσσεν στις 30 Ιουλίου 1967, σε ηλικία 60 ετών.

Λίγο πριν τον θάνατο του η εταιρεία του μεταβιβάστηκε σε ένα ίδρυμα (Stiftung), το οποίο θα ελεγχόταν από τριμελές εποπτικό συμβούλιο. Ο γιος και μοναδικός του κληρονόμος Αρντ φον Μπόλεν ουντ Χάλμπαχ (απεβ. 1986) αποποιήθηκε οποιασδήποτε διεκδικήσεως της πατρικής περιουσίας έναντι ενός αξιοσέβαστου ποσού σε μετρητά σε ετήσιες δόσεις, μέχρι τον θάνατό του.