Κίμων Αποστολόπουλος: Για να μην χάσουμε άλλους φίλους δρομείς...

 

Ο επικεφαλής της Λέσχης Δρομέων και Περιπατητών Κίμων Αποστολόπουλος καταθέτει τις αναμνήσεις του από τον συναθλητή του Χριστόφορο Δουραμάνη

Με ένα ελεγείο (αναρτημένο στην προσωπική του σελίδα στο fb) στην μνήμη του Χριστόφορου Δουραμάνη, του οποίου η εξόδιος ακολουθία τελέστηκε σήμερα το απόγευμα από τον ΙΝ της Παναγίας Αλεξιώτισσας Πατρών αποχαιρετά τον νεκρό φίλο και συναθλητή του ο Kimon Apostolopoulos, επικεφαλής της Λέσχης Δρομέων και Περιπατητών ΦΑΕΘΩΝ, συνοδεύοντας την ανάρτησή του με φωτογραφία του αείμνηστου.

Και καταλήγει με την προτροπή:

«Να αντισταθούμε στο πειρασμό του πρωταθλητισμού.

Ας ακούσουμε τη φωνή του Σώματος μας .

Να μην γίνει ο Αθλητισμός εθισμός και εξάρτηση και

Ας βρούμε το χρόνο να ξεκουραζόμαστε και τέλος

Να πετάξουμε το ρολόι του χρονομέτρου».

Αναλυτικά ο συναθλητής Κ. Αποστολόπουλος γράφει:

 

«Οι αναμνήσεις μου με το Χριστόφορο

Για να μην χάσουμε άλλους φίλους δρομείς...

Με τον Χριστόφορο έχουμε την ίδια ηλικία , είμαστε συμμαθητές στο Δ Γυμνάσιο Αρρένων Πατρών , όπως και τον Ανδρέα Μαζαράκη.

Με τον Χριστόφορο θυμαμε ότι πέζαμε κρυφά ποδόσφαιρο στο προαύλιο του Γυμνασίου τις ώρες των διαλειμματων η των κενων ωρών

Διακρινόταν από τότε για τις αθλητικές του ικανότητες , το τσαγανο του και το πεισμα του να μη τα παρατάει αν δεν επιτευχθεί ο στόχος της νίκης.

Αυτό το είχα εντυπωθει στα παιδικά μου χρόνια τόσο έντονα και ανεξάρτητα αν παίζαμε στην ίδια ομάδα είτε αντίπαλοι ώστε παρά το γεγονός ότι έχουν περάσει 50 ολόκληρα χρόνια αυτές οι εικόνες παραμένουν ανεξίτηλες στο μυαλο μου μέχρι σήμερα.

Όμως στην τρίτη Γυμνασίου τότε αποφασισε να αλλάξει σχολείο και οι δρόμοι μας χάθηκαν.

Τον ξανασυνάντησα μετά από πολλά χρόνια στο γήπεδο Κουκούλι να περπατά όταν έμενα ήδη με είχε τραβήξει το καθημερινό τρέξιμο με τον φίλο Αλέκο Κοτρωνοπουλο.

Εκεί γνώρισα τον αείμνηστο Γιώργο Αντύπα , πρόεδρο τότε του ΣΔΥΠ και άλλους φίλους δρομείς και εντάχθηκα σαν μέλος στον σύλλογο δρομέων υγείας.

Τότε τρέχαμε για την υγεία μας , σε μικρές και ασφαλείς διαδρομές , σε ασφάλτινο δρόμο.

Οι αγώνες που κάναμε ήταν ο γύρος της Πάτρας, ο μαραθώνιος και ο ημιμαραθώνιος της πόλης ,η τροφοδοσία μας είχε μόνο νερό και μπανάνες και καμιά πορτοκαλάδα.

Τα παπούτσια συμβατικά .

Κανείς δεν διανοειτο να κάνει χρήση απαγορευμένων ουσιών για διακρίσεις.

Οι χρονομετρησεις είναι για την κατάταξη και μόνο και όχι για τον έλεγχο τον αθλητών

Η συμμετοχή μας ήταν δωρεάν , δεν διανοειτο δρομέας να πληρώσει για να τρέξει.

Μετά εντάχθηκε στο σύλλογο και ο Ανδρέας και στην συνέχεια και ο Χριστόφορος για να ξαναπιασουμε το αθλητικό νήμα που είχε κοπεί στο Γυμνάσιο όπως είχε η μοιρα ορίσει το πεπρωμένο μας.

Τα υπόλοιπα είναι γνωστά στο καθενα για τις αθλητικές δραστηριότητες και διακρίσεις του Χριστόφορου καθώς και το έργο που έχει αφήσει πίσω του σαν πρόεδρος του συλλόγου Φειδιππίδη.

Είναι Μεγάλη η απώλεια από τον απροσδόκητο θάνατο του και ειδικά στην διάρκεια αθλητικών αγώνων που υποτίθεται ότι συμμετέχουμε για να κερδίσουμε την ζωή και όχι να την χάσουμε.

Το τι φταίει για τον άδικο θάνατο του Χριστόφορου υπάρχουν οι αρμόδιοι που θα αποφανθούν και δεν είναι δικό μου έργο

Αλλά δυστυχώς όλο και ποιο συχνά ακούμε για τραγικά περιστατικά δρομέων που χάνουν τη ζωή του στη διάρκεια των αγώνων και αυτό πρέπει να προβληματίσει όλους τους αρμόδιους και ειδικά αυτούς που παιδαγωγούν δρομείς.

Υπάρχουν πολλοί λόγοι.

Ας πω και τον δικό μου ταπεινό λογο

Να αντισταθούμε στο πειρασμό του πρωταθλητισμου

Ας ακούσουμε τη φωνή του Σώματος μας .

Να μην γίνει ο Αθλητισμός εθισμός και εξάρτηση και

Ας βρούμε το χρόνο να ξεκουραζόμαστε και τέλος

Να πετάξουμε το ρολόι του χρονομέτρου.

Φίλε , Δρομέα και Συμμαθητή Χριστόφορε να έχεις καλό Παράδεισο.

Ελαφρύ το χώμα που θα σε σκεπάσει».