Λειτουργός της δημόσιας Υγείας εξομολογείται

 

 Μιλά για ένα νέο παιδί που παλεύει με την χειρότερη μορφή καρκίνου και στην οποία ο γιατρός είναι το μόνο ανάχωμα πριν το τέλος!

 

Πήρε πληρωμή ένα ευχαριστώ, από τον νεαρό καρκινοπαθή.  «Μία πληρωμή που ίσως αξίζει όλα τα λεφτά του κόσμου και ας μην έχουμε να πληρώσουμε την ΔΕΗ» γράφει στην προσωπική του σελίδα στο faceBook, ο γιατρός, καθώς ο νεαρός αισθάνθηκε την ανάγκη να τους εκφράσει την βαθιά του ευγνωνοσύνη και να γράψει σε γιατρούς και σε νοσηλευτικό προσωπικό: Σας ευχαριστώ όλους, σας χρωστάω την ζωή μου!

Ο γιατρός για το περιστατικό, με βολές προς αυτούς που καλούσαν τον κόσμο να βγει στα μπαλκόνια και να χειροκροτήσει τους λειτουργούς της δημόσιας Υγείας, αλλά στην συνέχεια τους εγκατέλειψαν σε νοσοκομεία χωρίς το απαραίτητο προσωπικό και νοσοκομειακά υλικά και στο τέλος τους έστειλαν και τα ΜΑΤ να τους ξυλοφορτώσουν, όταν ζητούσαν την συμπαράσταση της Πολιτείας,  γράφει τα παρακάτω:

 

«Τόσα χρόνια σαν γιατροί σε ένα οριακό σύστημα δημόσιας περίθαλψης που έχει πια ξεπεράσει και τα όρια του ,μάθαμε και στα σκαμπίλια ,μάθαμε και στους χαμηλούς μισθούς, μάθαμε και στις αποτυχίες, μάθαμε και στις επιτυχίες και τώρα τελευταία στα ψεύτικα χειροκροτήματα μιας ελίτ που αδιαφορεί για τον πόνο που πολεμάμε επί τόσα χρόνια όλοι εμείς οι ανώνυμοι στρατιώτες της δημόσιας Υγείας.

 

Η διαφορά μας με αυτήν την αδιάφορη και επικίνδυνη ελίτ έγκειται σε ένα είδος αμοιβής που εμείς λαμβάνουμε και αυτοί δεν θα μπορούσαν να φανταστούν ούτε στα βαθιά τους όνειρα.

Μια πληρωμή που είναι καθημερινή και δεν αποτυπώνεται με νούμερα.

 

Μια πληρωμή που ίσως αξίζει όλα τα λεφτά του κόσμου και ας μην έχουμε να πληρώσουμε την ΔΕΗ. 

 

Μια πληρωμή σαν την παρακάτω, που σε σκληρό νόμισμα αξίζει όσο ο πλανήτης, ειδικότερα όταν προσφέρεται από ένα νέο παιδί που παλεύει με την χειρότερη μορφή καρκίνου και στην οποία ο γιατρός είναι το μόνο ανάχωμα πριν το τέλος.

 

Θα το αποταμίευσω και αυτό στην "τράπεζα " της ψυχής μου . Εξαλλου είναι και η μόνη "τράπεζα " που διαθέτω». 

 

 

 Από ΝΙΚΟΣ ΛΕΦΑΝΤΖΗΣ