Η Σία Αναγνωστοπούλου για τις γαλλικές εκλογές

 

«Δεν πρέπει να έχουμε καμία αμφιβολία. Η αντικοινωνική ατζέντα του προέδρου Μακρόν, η αδιαφορία του για τις ανισότητες, η εγγενής ταξική του υπεροψία τροφοδοτεί την άκρα δεξιά»

Τα αποτελέσματα των γαλλικών εκλογών δεν αποτέλεσαν έκπληξη. Και αυτό είναι το κύριο πρόβλημα. Η εδραιωμένη παρουσία της άκρας δεξιάς θεωρείται πλέον κάτι το φυσιολογικό. Δεν είναι μόνο τα ποσοστά. Είναι η επιτυχία της άκρας δεξιάς να μετατοπίσει τον πολιτικό άξονα και τους όρους της δημόσιας συζήτησης στο δικό της έδαφος.

Πρόκειται για μια αντιδραστική επανάσταση, μια αντεπανάσταση, που απειλεί τα θεμέλια της μεταπολεμικής δημοκρατίας. Και την ίδια στιγμή δείχνει τα όριά της.

Το είχαμε δει στην περίπτωση του Τραμπ, το βλέπουμε στην περίπτωση της Λεπέν: οι κοινωνικές ανισότητες οδηγούν στην αναζήτηση εύκολων λύσεων μέσα από τη νοσταλγική αναπόληση ενός παρελθοντικού μεγαλείου. Δεν πρέπει να έχουμε καμία αμφιβολία. Η αντικοινωνική ατζέντα του προέδρου Μακρόν, η αδιαφορία του για τις ανισότητες, η εγγενής ταξική του υπεροψία τροφοδοτεί την άκρα δεξιά.

Την ίδια στιγμή, τα αποτελέσματα δείχνουν ότι κλείνει η σύντομη παρένθεση της όποιας σταθεροποίησης του πολιτικού σκηνικού. Η κατάρρευση -στα όρια της εξαφάνισης- των δύο παραδοσιακών κομμάτων της Πέμπτης Γαλλικής Δημοκρατίας υπογραμμίζει ότι ο πολιτικός και κοινωνικός χρόνος είναι αμείλικτος.

Σε συνθήκες ρευστοποίησης και ανασφάλειας τα κόμματα οφείλουν να αποδεικνύουν τη χρησιμότητά τους στο σήμερα. Η επίκληση του δικού τους παρελθόντος, αφήνει τις κοινωνίες αδιάφορες.

Δεύτερο κρατούμενο λοιπόν: το κοινωνικό ζήτημα και η δυναμική των κινημάτων διαμαρτυρίας αναζητούν σύγχρονες απαντήσεις και όχι αναπαλαιωμένες συνταγές.

Συνηθίζουμε να μιλάμε για «γαλλικά μαθήματα». Και είναι ορθό. Η Γαλλία είναι μία χώρα με εξαιρετική θέση -φαντασιακή και ουσιαστική- στην ελληνική πραγματικότητα.

Εδώ και καιρό η Νέα Δημοκρατία επιχειρεί να εμφανιστεί ως ο εγχώριος εκπρόσωπος του «μακρονισμού». Την ίδια στιγμή, κεντρικά της στελέχη, άνθρωποι σε θέση ευθύνης, συνδέονται ιδεολογικά με τον «λεπενισμό». Δεν είναι επιφανειακή σχέση. Είναι μια βαθιά πρόσδεση.

Αυτό που συνέχει την φαινομενικά παράδοξη συμμαχία «μακρονικών» και «λεπενικών» στη Νέα Δημοκρατία είναι η βαθιά τους αδιαφορία για τα μεγάλα προβλήματα της καθημερινότητας των πολιτών. Πρόκειται για μια αντιδραστική συμμαχία που συνδέει ακροδεξιές κοινωνικές αντιλήψεις με νεοφιλελεύθερες οικονομικές επιλογές.

Δεν είναι μόνοι τους. Η κοινωνική αριστερά συνιστά το αντίπαλο δέος. Όσο και αν οι προβολείς της δημοσιότητας πέφτουν πάνω στο δίδυμο Μακρόν-Λεπέν, η «Ανυπότακτη Γαλλία» κατέγραψε ένα εντυπωσιακό ποσοστό. Και αυτό γίνεται ακόμα πιο σημαντικό αν δούμε πόσο όλο το προηγούμενο διάστημα οι συστημικές δημοσκοπήσεις υποτιμούσαν τη δυναμική του Μελανσόν.

 Το αποτέλεσμά του φανερώνει ότι  η αριστερά που έχει στο επίκεντρό της το μεγάλο στοίχημα της άρσης της ανισότητας, της θωράκισης της κοινωνίας, της ασφάλειας των πολιτών μπορεί και να πείσει και να εμπνεύσει. Και είναι αυτή που στο β’ γύρο των προεδρικών εκλογών στήνει αποτελεσματικό ανάχωμα απέναντι στην ακροδεξιά της Λεπέν («καμιά ψήφος στη Λεπέν», Μελανσόν).

Στη χώρα μας αυτή η δύναμη έχει όνομα: ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία. Για να μη χρειαστεί ποτέ να διαλέξουμε ανάμεσα στην άκρα δεξιά και στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές ελίτ. 

____________

(Το παραπάνω άρθρο της Σίας Αναγνωστοπούλου δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Πελοπόννησος Πατρών της Τρίτης 12-4-2022).