Το ρωσικό κόμμα, ο Βαρουφάκης και ο δημοκρατικός πατριωτισμός

Του Γιώργου Καραμπελιά

 

Πάρα πολύ φίλοι, αλλά και δημοκρατικοί πολίτες ευρύτερα, αναρωτιούνται συχνά γιατί και πώς στην Ελλάδα δεν έχει δημιουργηθεί ένα κίνημα/κόμμα του δημοκρατικού πατριωτισμού, ικανό να τον εκφράσει συνεκτικά και με συνέπεια.

Ενώ αντίθετα μαστίζεται από διαιρέσεις, αδιάκοπες αντιμαχίες και σκυλοκαυγάδες που καταλήγουν εν τέλει στην πλήρη αποδυνάμωσή του. Αντίθετα, τον πατριωτικό χώρο, θα τον καπηλευτούν τελικά σχήματα όπως οι ΑΝΕΛ και η Χρυσή Αυγή, στο παρελθόν, ο Βελόπουλος, σήμερα, και άλλοι επίδοξοι διεκδικητές του χώρου, που ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια, ενώ θα ενισχυθούν αποφασιστικά σχήματα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ.

Ομολογώ ότι και εγώ, για πάρα πολύ καιρό, ίσως και δεκαετίες, απέδιδα την αδυναμία συγκρότησης του χώρου σχεδόν αποκλειστικά στις διαμάχες για την ηγεσία και την έλλειψη ολοκληρωμένης στρατηγικής και ιστορικής αντίληψης για τη χώρα. Και προφανώς αυτό το δεν παύει να ισχύει, μόνο που υποτιμούσα εντελώς ασύγγνωστα την παρέμβαση και τον αποπροσανατολισμό που επέφεραν σε αυτό το κίνημα οι μεγάλες δυνάμεις και κατ’ εξοχήν η Ρωσία.

 

Πρέσπες και ξερό ψωμί

 

Δυστυχώς, εκ των υστέρων και μόνο, αρχίσαμε να κατανοούμε –και να κατανοώ– τι ακριβώς συνέβαινε. Όταν πραγματοποιήθηκε η φιλοτουρκική στροφή της ρωσικής πολιτικής, μετά το 2016, αίφνης, πολλοί «υπερπατριώτες», με τους οποίους συμπορευόμασταν, κάποτε για χρόνια, άρχισαν να εμφανίζουν μία ακατανόητη από πρώτη άποψη «αδιαφορία» για την τουρκική απειλή, στρέφοντας όλο και περισσότερο τα πυρά τους σε άλλες κατευθύνσεις και σχεδόν αποκλειστικά προς το μακεδονικό ζήτημα.

 

Είδαμε μάλιστα και αριστερούς και ακροαριστερούς, που στο παρελθόν θεωρούσαν «σοβινιστική» κάθε αναφορά στο Σκοπιανό, να μεταβάλλονται, ιδιαίτερα κατά την περίοδο της συμφωνίας των Πρεσπών, σε «μακεδονομάχους» αποκλειστικά, υποτιμώντας εντελώς την καθοριστική για την Ελλάδα τουρκική απειλή. Τότε δημιουργήθηκε ένα τεράστιο μέτωπο της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, ανάμεσά τους και εμείς του Άρδην – στο οποίο περιλαμβάνονταν όμως και μοναχοί του Αγίου Όρους, ακροδεξιοί Μακεδονομάχοι, πρώην Συριζαίοι και ακροαριστεροί.

 

Οι Ρώσοι, κολυμπώντας σαν το ψάρι μέσα στο νερό αυτής της τεράστιας λαϊκής κινητοποίησης, υποστήριζαν(!) το δίκαιο αίτημα της απόρριψης της συνθήκης των Πρεσπών που αναγνώριζε Μακεδονικό έθνος, ενώ την ίδια στιγμή, στα Σκόπια, κινητοποιούσαν το WMRO ενάντια στην επίσης «προδοτική» συμφωνία!

 

 Έτσι, και στις δύο χώρες, υποστήριζαν όσους αντιπαρατίθονταν στη συμφωνία από διαμετρικά αντίθετες θέσεις, αρκεί που δημιουργούνταν σύγχυση. Άλλωστε, οι Ρώσοι είχαν, πρώτοι απ’ όλους, αναγνωρίσει τα Σκόπια ως Μακεδονία και το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν να μην ενταχθούν τα Σκόπια στο ΝΑΤΟ.

 

Και όμως, όταν ο Ερντογάν μετέβαλε την Αγία Σοφία σε τζαμί, δεν πραγματοποίησαν καμιά κινητοποίηση και η μόνη πολιτική δύναμη που διαμαρτυρήθηκε με δημόσια εκδήλωση ήταν αποκλειστικά το Άρδην, άλλωστε ο Πούτιν είχε δηλώσει πως επικροτεί την ενέργεια του Ερντογάν.

Η «Σπίθα», ο Βαρουφάκης και οι αντιεμβολιαστές

 

Έτσι μπορέσαμε να δούμε, έστω αναδρομικά, ολόκληρη την εικόνα, ιδιαίτερα των τελευταίων 12 ταραγμένων χρόνων. Αρχίσαμε να κατανοούμε το πώς και το γιατί η κίνηση της «Σπίθας», που για μία στιγμή φάνηκε να μπορεί να μεταβληθεί στο πρόπλασμα ενός νέου πατριωτικού πλειοψηφικού κινήματος, όχι μόνο αποσυντέθηκε απογοητεύοντας εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους αλλά και κατέληξε να στηρίξει ευθέως τον ΣΥΡΙΖΑ και τους ΑΝΕΛ.

 

Εκ των υστέρων κατορθώσαμε να ερμηνεύσουμε την ισχυρή επιρροή των υπερασπιστών της Ρωσίας και της άποψης για έξοδο από το ευρώ και, καθόλου τυχαία άλλωστε, μόνο με το Άρδην και τον Καραμπελιά συγκρούστηκε αυτή η ομάδα στο εσωτερικό της Σπίθας. Στη συνέχεια, οι ίδιοι θα υποστηρίζουν λυσσαλέα την έξοδο από το ευρώ – ολόκληρο το φιλορωσικό κόμμα, από τον Λαφαζάνη και τον Καζάκη μέχρι τον Βαρουφάκη.

 

Ο «Γιάνης» που θεωρούνταν και από εμάς αποκλειστικά συνδεδεμένος με τον Σόρος και τα δίκτυά του, αποκαλύφθηκε και αυτός με την πρόσφατη κρίση –μαζί με τον άλλο δραχμιστή τον Πάνο Καμμένο–, υποστηρίζοντας ανοικτά την «ουδέτερη» Ουκρανία του Πούτιν, όπως είχε ήδη υποστηρίξει την συνεργασία με την Τουρκία στο Αιγαίο!

Οι στενές σχέσεις του Βαρουφάκη με τη φιλορωσική πτέρυγα του Die Linke, όπως και η σύνθεση του ψηφοδελτίου του, θα έπρεπε να μας είχαν προϊδεάσει, αλλά εμείς κοιμόμασταν τον ύπνο του αθώου βλάκα. Για μας, ο καθένας είναι ό,τι δηλώνει, παραθεωρώντας το γεγονός ότι η ελληνική πολιτική σκηνή είναι κυριολεκτικός λάκκος με έχιδνες.

Ας θυμηθούμε ότι προωθούσαν τότε την έξοδο από το ευρώ, συμπλέοντας με τον Σόϊμπλε  και αδιαφορώντας αν θα κατέστρεφε την ελληνική οικονομία και θα μας άφηνε ανυπεράσπιστους απέναντι στην Τουρκία, αρκεί που η Ελλάδα θα έπεφτε ευκολότερα στις ρωσικές αγκάλες ή θα προκαλούσε μεγάλο πλήγμα στην Ευρωπαϊκή Ένωση.  Και παρ’ ολίγο να το επιτύχουν με το δημοψήφισμα του καλοκαιριού του 2015.

 

Και βέβαια, τους ίδιους ανθρώπους θα δούμε άλλους να στηρίζουν με φανατισμό τον Τραμπ ή άλλους να πρωτοστατούν στο αντιεμβολιαστικό «κίνημα», αδιαφορώντας για τους χιλιάδες θανάτους που επιφέρει η στάση τους.

 

Η Ανεξαρτησία ως προϋπόθεση

 

Η αποπροσανατολιστική και διαλυτική αυτή δραστηριότητα έρχεται από παλιά, από τις αρχές της δεκαετίας του 2000, όταν ο Πούτιν και οι ρωσικές υπηρεσίες θα αρχίσουν να ανασυγκροτούν τα διαλυμένα φιλοσοβιετικά δίκτυα, και θα επιταχυνθεί δραματικά μετά την κρίση του 2010. Γεγονός που θα καταστήσει όλο και πιο δύσκολη τη συγκρότηση μιας πρότασης που να είναι πατριωτική-δημοκρατική και ταυτόχρονα ανεξάρτητη και συνεκτική. 

 

Για χρόνια ολόκληρα θα πρέπει να αντιπαλεύουμε όχι μόνο την αμάθεια, τη βλακεία, τις παρασιτικές λογικές, τα άτοπα αρχηγιλίκια αλλά και όσους εν κρύπτω υποδαύλιζαν και υποδαυλίζουν όλες αυτές τις αδυναμίες, με αποτέλεσμα μια γενικευμένη κακοφωνία.

 

Διότι, προφανώς, ένα τέτοιο κλίμα συγκάλυψης, απόκρυψης και γενικευμένης προβοκάτσιας δημιουργεί μια δηλητηριώδη ατμόσφαιρα. Πλέον, φθάνει κανείς να αναρωτιέται τι καπνό φουμάρει πραγματικά ο διπλανός του, ακόμα και ο συναγωνιστής του – πέρα, ή ενίοτε εντελώς αντίθετα, από τις δημόσιες τοποθετήσεις του. 

 

Εγκαθιδρύεται ένα τοξικό κλίμα που δηλητηριάζει την πολιτική ζωή και κατ’ εξοχήν εκείνους τους χώρους που εμφανίζονται ως αντισυστημικοί, με συνέπεια, τελικώς, να μακροημερεύουν ανενόχλητες οι συστημικές δυνάμεις που εμφανίζονται ως η μόνη «σοβαρή» λύση και καταφύγιο.

 

Επί δεκαετίες αντιμετωπίζουμε την παραπληροφόρηση και τη συκοφαντία από τις συστημικές δυνάμεις, από τις εφημερίδες και τα τηλεοπτικά μέσα και από δίκτυα, όπως εκείνα του Σόρος και άλλων ψευδοεκσυγχρονιστών που φρόντιζαν να μας ανεβάζουν τρομοκράτες και να μας κατεβάζουν εθνικιστές. 

 

Είναι ανάγκη όμως να κατανοήσουμε ότι εάν δεν αντιμετωπίσουμε ταυτόχρονα την απειλή των ανταγωνιστών τους, της Ρωσίας του Πούτιν και της προπαγάνδας του, που μάλιστα βρίσκονται στο εσωτερικό του ευρύτερου πατριωτικού χώρου και τον διαβουκολούν, δεν υπάρχει καμία ελπίδα για κάποιο αυτόνομο κίνημα.

 

Τελικώς, όπως ήδη προαναφέραμε στο προηγούμενο άρθρο μας, το αυτόνομο κίνημα του ελληνικού έθνους οφείλει να συγκροτείται μακριά και έξω από την επιρροή της μίας ή της άλλης μεγάλης δύναμης, διότι αναπόφευκτα θα εξαρτηθεί από αυτές. Και μόνο αφού έχει συγκροτηθεί και πάνω στη βάση της ανεξαρτησίας του, μπορεί να συνάπτει τις όποιες συμφέρουσες για τη χώρα, και όχι για τις μεγάλες δυνάμεις, συμμαχίες. 

 Μόνο έτσι μπορεί να δημιουργηθεί ένας αυθεντικός δημοκρατικός, πατριωτικός χώρος, χωρίς εξαρτήσεις, πράκτορες, παραπληροφόρηση, εξημμένες κεφαλές και κάθε είδους ανισόρροπους. 

Στο μεταξύ και πάλι Νίκη στον λαό της Ουκρανίας.