Όχι «σταλινική», ξεκάθαρα ακροδεξιά λογική και συμπεριφορά

 

«Σέχτες μηδενικής κοινωνικής επιρροής, που συμπεριφέρονται με αυτόν τον τρόπο. Δεν λογοδοτούν πουθενά πέραν του κλειστού κυκλώματός τους» οι αλήτικες συμπεριφορές κατά Μανιού, ΣΥΡΙΖΑ και Βουλής!

 

«Ορισμένες από τις σταθερές παθογένειες της Αριστεράς Ο σταλινισμός, όσο απεχθής και να ήταν [κυρίως για την Αριστερά και το εργατικό κίνημα], ήταν ιστορικό γεγονός με βαρύτατο ιστορικό αποτύπωμα. Εδώ, δεν έχουμε τίποτα τέτοιο.

 

Πρόκειται για σέχτες μηδενικής κοινωνικής επιρροής. Ακριβώς γιατί είναι τέτοιες, συμπεριφέρονται με αυτόν τον τρόπο. Δεν λογοδοτούν πουθενά πέραν του κλειστού κυκλώματός τους. Εκεί μόνο λογοδοτούν και εκεί μόνο αυτο-δικαιώνονται».

 Τα παραπάνω περιλαμβάνονται σε μία ενδιαφέρουσα ανάρτηση στο fb από τον χρήστη Άγγελο Καλοδούκα και τα όσα επισημαίνει έχουν πολλές κοινές ιδιότητες, με ανάλογες σεχταριστικές αντιλήψεις του εξωκοινοβουλευτικού και όχι μόνον, χώρου στην Πάτρα, όπως αυτές εκφράζονται συνήθως κατά τον εορτασμό της μνήμης των εξεγερμένων φοιτητών του Πολυτεχνείου, σύμφωνα με απόπειρα κινήσεως που κατεστάλη εν τη γενέσει της στην πορεία του ΕΚΠ, αλλά δεν έγινε γνωστή.

Με αφορμή λοιπόν, το επεισόδιο σε βάρος του Νίκου Μανιού, κατά την είσοδο αντιπροσωπείας του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ και του Γραμματέα του Συλλόγου Φυλακισθέντων Εξορισθέντων Αγωνιστών, αλλά και της αντιπροσωπείας της Βουλής,  ο Agelos Kalodoukas επισημαίνει ορισμένες από τις σταθερές παθογένειες της Αριστεράς. Ας το διαβάσουμε, προτρέπει από την προσωπική του σελίδα στο fcebook o Χριστόφορος Βερναρδάκης:

 

«ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΕΝΑΝ ΞΥΛΟΔΑΡΜΟ

 

Μέλη εξωκοινοβουλευτικής οργάνωσης (τη γνωρίζουν άπαντες στο χώρο) ξυλοκόπησαν ηλικιωμένους αντιστασιακούς της περιόδους της χούντας στην επέτειο του Πολυτεχνείου. Όχι μόνο δεν μετάνιωσαν για αυτό, αλλά στο διαδίκτυο υπάρχουν φρικώδεις δικαιολογίες για το απεχθές και βάρβαρο γεγονός. Η «λογική» αιτιολόγηση: ο ΣΥΡΙΖΑ εφάρμοσε μνημόνια, επομένως ο ξυλοδαρμός δικαιώνεται. Οι γέροντες καλά να πάθουν, τα στερνά τιμούν τα πρώτα.

 

Κάποιοι εντελώς αποθρασυμμένοι [αλλά και κρυπτόμενοι πολιτικά], ισχυρίζονται ότι οι τραμπούκοι ήταν «απλοί φοιτητές», όχι οργανωμένα μέλη της συγκεκριμένης οργάνωσης. Όσοι ήταν παρόντες στο επεισόδιο δεν έχουν καμιά αμφιβολία.

 

Ήταν κεντρικά οργανωμένο το πέσιμο από τη συγκεκριμένη οργάνωση γιατί απλούστατα, αν δεν ήταν, δεν θα γινόταν απολύτως τίποτα! Από που συνάγεται αυτό; Εκείνη την ώρα υπήρχαν εκατοντάδες φοιτητές στο χώρο. Οι συμμετέχοντες στον τραμπουκισμό ήταν μόλις 40-50 άτομα. Ουδείς άλλος.

 

Δεν υπήρχε η παραμικρή συναίνεση από τους υπολοίπους παρευρισκόμενους στο χώρο του Πολυτεχνείου. Ο περισσότεροι δεν το πήραν καν χαμπάρι, είτε γιατί δεν ήταν παρόντες στο σημείο είτε γιατί απλά έμειναν θεατές από μακριά.

 

Το ίδιο σκηνικό επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο ακριβώς από τους ίδιους (της συγκεκριμένης οργάνωσης). Και ακριβώς με τον ίδιο τρόπο: με τη γενική αδιαφορία της συντριπτικής πλειοψηφίας των παραβρισκόμενων τραμπουκίζουν ανεξέλεγκτα.

 

Τι μας λένε αυτά; Διάβασα σε διάφορα σχόλια, ότι είναι «απολειφάδια σταλινικών». Διαφωνώ. Ο σταλινισμός, όσο απεχθής και να ήταν [κυρίως για την Αριστερά και το εργατικό κίνημα], ήταν ιστορικό γεγονός με βαρύτατο ιστορικό αποτύπωμα. Εδώ, δεν έχουμε τίποτα τέτοιο.

 

Πρόκειται για σέχτες μηδενικής κοινωνικής επιρροής. Ακριβώς γιατί είναι τέτοιες, συμπεριφέρονται με αυτόν τον τρόπο. Δεν λογοδοτούν πουθενά πέραν του κλειστού κυκλώματός τους. Εκεί μόνο λογοδοτούν και εκεί μόνο αυτο-δικαιώνονται.

 

Επομένως, οι υπόλοιποι της Αριστεράς έχουν το πρόβλημα. Σύμβολα-συμβάντα που κάποτε [όχι και τόσο μακριά στον ιστορικό χρόνο] κινητοποιούσαν εκατομμύρια, καθόριζαν τη «μέση» συνείδηση, απαξιώνονται, γελοιοποιούνται από σέχτες που αυτοανακυρήσσονται σε «κίνημα», ομιλούν με παρανοϊκή παράκρουση στο όνομα «του λαού» ενώ «ο λαός» απλώς αγνοεί ακόμα και την ύπαρξή τους.

 

Θα ρωτήσει κάποιος. Με τον ΣΥΡΙΖΑ, όλα καλά; Από αλλού δεν ξεκίνησε και αλλού δεν κατέληξε; Δεν ψήφισε μνημόνια; Δεν ακύρωσε προσδοκίες; Δεν ευθύνεται στη συνολική απαξίωση της Αριστεράς;

 

Ορθά ερωτήματα, αλλά σε εντελώς άλλο πλαίσιο. Όλα σε αυτόν το κόσμο είναι ζητήματα κοινωνικής επιρροής και δύναμης. Αντικειμενικό είναι αυτό που η πολιτική βούληση μετουσιωμένη σε κοινωνική επιρροή επιβάλει ως «αντικειμενικό».

 

Αν δεν έχεις την κοινωνική βαρύτητα και ταυτόχρονα αυτοανακηρύσσεσαι σε σταυροφόρο ισορροπείς, εκ των πραγμάτων, ανάμεσα στο γελοίο και το καθαρά αντιδραστικό [ένα τσιγάρο δρόμος η διαφορά]. Όχι «σταλινική», ξεκάθαρα ακροδεξιά λογική και συμπεριφορά.

 

Για να δώσω ένα άλλο παράδειγμα του τι σημαίνει συσχετισμός δύναμης. Αν τα ίδια μέλη της σέχτας τολμούσαν να κάνουν κάτι ανάλογο με το ΚΚΕ, θα έτρωγαν το ξύλο της αρκούδας. Το γνωρίζουν πολύ καλά και για αυτό, ούτε που το σκέφτονται. Με Συριζέους είχαν να κάνουν. Ευκολάκι…

 

Σήμερα, η Αριστερά συνολικά είναι απαξιωμένη. Ο καθείς στην Αριστερά [δηλαδή όλες της οι αποχρώσεις] έχει συμβάλει, ανάλογα με τις δυνάμεις του, σε αυτό το γεγονός. Από αυτή την άποψη, οι σέχτες παρ΄ ότι ασήμαντες αριθμητικά και κοινωνικά, έχουν ένα πλεονέκτημα: χωρίς κοινωνικό χειρόφρενο εκθέτουν σε κοινή θέα την απαξίωση, τον απομονωτισμό, τη μετατροπή μιας «κοσμοθεωρίας» [του Μαρξ, του Λένιν, του Τρότσκι, ποιος ξέρει πλέον…] σε γκροτέσκο χιλιασμό. Δεν έχει σημασία τι γίνεται στον κόσμο. Πλανητική καταστροφή, νεοφιλελευθερισμός, πανδημία και υποχρεωτικός εμβολιασμός, Μητσοτάκης και ακροδεξιά στην κυβέρνηση. Δεν έχει καμιά σημασία ότι δεν εκπροσωπούν κανένα πλην του εαυτού τους.

 

Υπέρτατη σημασία έχει όποιον οι ίδιοι στοχοποιούν ως «εσωτερικό εχθρό». Αν δεν υπήρχαν οι Ιάγοι, οι Εφιάλτες, η κόκκινη ελευθερία θα ήταν γεγονός. Αν μόνον, ΑΝ, δεν υπήρχαν οι προδότες, θα υπήρχε ο κομμουνιστικός παράδεισος.

Αμήν.

 

Οπότε, τους γέροντες θα λυπηθούν τώρα. Εδώ δεν λυπούνται τη λογική...».

 Με αυτά καταλήγει στην ανάρτησή του  ο Agelos Kalodoukas.