Άφιξη της κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας στην Αθήνα

 

Κείμενο ομολογία, εβδομήντα επτά χρόνια από την ύψωση της σημαίας στον Ιερό Βράχο, με αποκλεισμό των ΕΛΑΣίτικων δυνάμεων!

Στις 18 Οκτωβρίου του 1944 έφτασε στην Αθήνα, μαζί με βρετανικές δυνάμεις υπό το στρατηγό Σκόμπυ και τους άνδρες του «Ιερού Λόχου» της Μέσης Ανατολής, ο πρωθυπουργός Γεωργιος Παπανδρέου με μέλη της κυβέρνησης και τους Σπηλιωτόπουλο, Ζέβγο οι οποίοι έσπευσαν στην Ακρόπολη υψώνοντας σε πανηγυρικό κλίμα τη γαλανόλευκη, πριν 77 χρόνια, σαν σήμερα.

Την ελληνική σημαία παρέδωσε στον Πρωθυπουργό ο νέος δήμαρχος της, απελευθερωμένης πια, πόλης Αριστείδης Σκληρός παρουσία του βρετανού πρεσβευτή Λίπερ και του αντιναύαρχου Μάνσφιλντ.

Αντίθετα, στις ανταρτικές δυνάμεις δεν επιτράπηκε η είσοδος στην πρωτεύουσα, πλην ενός μικρού τμήματος του 34ού συντάγματος του ΕΛΑΣ υπό τον λοχαγό Απόστ. Κοκμάδη το οποίο παραστάθηκε συμβολικά στην τελετή.

Εν συνεχεία η πομπή των επισήμων κατευθύνθηκε στη Μητρόπολη, όπου τελέσθηκε δοξολογία και ακολούθησε ο «λόγος της Απελευθέρωσης» από τον πρωθυπουργό. Αυτός εκφωνήθηκε από κτίριο της Πλατείας Συντάγματος προς ένα σχεδόν παραληρούν ακροατήριο, το οποίο κραύγαζε συνθήματα για «λαοκρατία», «τιμωρία των δωσιλόγων» κ.λ.π. Ο Παπανδρέου απέφυγε να εκδηλώσει τις σαφείς προθέσεις του επί του πολιτειακού ζητήματος.

Το κενό εξουσίας

Στις τρεις ημέρες που μεσολάβησαν μεταξύ της γερμανικής αποχώρησης και της άφιξης των πρώτων βρετανικών μονάδων στο λιμάνι του Πειραιά, στην Αθήνα την εξουσία ασκούσε «σκιωδώς» ο γερνανόφιλος διοικητής της Αστυνομίας Άγγελος Έβερτ, υπό την ανοχή των υπολοίπων παραγόντων. Το ΕΑΜ και το ΚΚΕ δεν εξεδήλωσαν την πρόθεση να καταλάβουν βίαια την ελληνική πρωτεύουσα (αν και διέθεταν τη στρατιωτική δυνατότητα για κάτι τέτοιο).

Αντίθετα, υπάρχουν αποδείξεις ότι ο βρετανικός παράγων, εκφρασμένος με την πολιτική του Ουΐνστον Τζώρτζιλ, επεδίωξε από πολύ πριν την διάσπαση των ελληνικών αντιστασιακών οργανώσεων για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων του, δηλαδή για να επιβάλλει στη μεταπολεμική Ελλάδα το καθεστώς της αρεσκείας του.

(Σημ.: Το κείμενο είναι αλιευμένο από την Βικιπαίδεια και αποτελεί ένδειξη του κλίματος που υπήρχε τότε, εις βάρος των αντιστασιακών ΕΛΑΣίτικων δυνάμεων. Το ότι ομολογείται 77 χρόνια από τότε, ανατρέποντας πονηρές αντιλήψεις δεξιού τύπου περί δύο άκρων, είναι αν μη τι άλλο, δικαίωση των αντιστασιακών δυνάμεων, που κύριος κορμός τους ήταν ο χώρος του ΕΑΜ και της πολύχρωμης Αριστεράς, μη εξαιρουμένου του ΚΚΕ).