Χρειάζεται νέα "αποχουντοποίηση" του κράτους

 

Ο Χριστόφορος Βερναδάκης γράφει για τα οργανικά φασιστικά υβρίδια, που υποτιμητικά ίσως ονομάζονται "παρακράτος", αλλά που στην ουσία είναι ένα είδος "παράλληλου κράτους"!

 

«Χρειάζεται να διατυπώσουμε το αίτημα μια νέας "αποχουντοποίησης" στο κράτος, απομονώνοντας τους θύλακες αναπαραγωγής φασιστικών πρακτικών και ιδεολογιών», αναφέρει στην προσωπική του σελίδα στο fb ο Χριστόφορος Βερναρδάκης από το επιτελείο του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ.

Παράλληλα την ανάρτησή του... κοσμεί φωτογραφία από την συνάντηση του Άδωνι Γεωργιάδη με τον κουμπάρο του φασίστα Ζαν Μαρί Λεπέν.

Υπενθυμίζω ότι πρόκειται για τον Γάλλο νεοφασίστα ευρωβουλευτή, που κατά την είσοδό του στην Ευρωβουλή οι ευρωβουλευτές χτυπώντας τα πόδια τους ζητούσαν και πέτυχαν την αποπομπή του.

 

Στην ανάρτησή του ο Χριστόφορος Βερναδάκης γράφει τα παρακάτω: 

«Περσινό μου κείμενο, τέτοια μέρα (7 Οκτωβρίου 2020):

Σήμερα έγινε ένα μεγάλο και σημαντικό βήμα με τη δικαστική απόφαση.

Τίποτα όμως δεν τελείωσε σε ότι αφορά στο ολοκληρωτικό ξερίζωμα του ναζισμού και του νεο-φασισμού, τόσο στην κοινωνία όσο και στο κράτος και το θεσμικό εποικοδόμημα.

Ως προς την κοινωνία, ο δρόμος είναι μακρύς ώστε να μπορέσουμε να φτιάξουμε μια κοινότητα αλληλεγγύης, σεβασμού και ισότητας. Μια κοινωνία συμπεριληπτική όλων των δημοκρατικών και ανθρωπιστικών ευαισθησιών. Η μάχη των ιδεών είναι πάντα ανοικτή.

Ως προς το κράτος, όμως, ως προς το θεσμικό και πολιτικό σύστημα, μπορούμε από σήμερα να ξεκινήσουμε και πάλι ένα διαρκή αγώνα βαθέος εκδημοκρατισμού. Για να καταργηθούν όλες εκείνες οι διοικητικές δομές που επιβιώνουν και αναπαράγονται μέσα στους σκληρούς κατασταλτικούς μηχανισμούς και αποτελούν οργανικά φασιστικά υβρίδια. Αυτά που υποτιμητικά ίσως ονομάζονται "παρακράτος", αλλά που στην ουσία είναι ένα είδος "παράλληλου κράτους".

Χρειάζεται να διατυπώσουμε το αίτημα μια νέας "αποχουντοποίησης" στο κράτος, απομονώνοντας τους θύλακες αναπαραγωγής φασιστικών πρακτικών και ιδεολογιών.

Αυτός ο αγώνας θα είναι διαρκής. Και πολύ δύσκολος. Πιο δύσκολος από ποτέ. Μια από τις δυσκολίες είναι ότι, σε αντίθεση με τη μεταπολίτευση του '74 που επικαθοριζόταν από την κυπριακή προδοσία της φασιστικής και άκρας δεξιάς και χαρακτηριζόταν από το ολοκληρωτικό σιωπητήριο που επέβαλλε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής στα χουντικά, ακροδεξιά και φιλομοναρχικά στοιχεία της δεξιάς, σήμερα η ακροδεξιά και οι φασίζουσες ιδεολογίες είναι θεσμικά παρούσες, με Υπουργούς, γραμματείς, μέσα ενημέρωσης και πλούσιους χρηματοδότες και λειτουργούν ως ένα είδος veto player στο κυβερνητικό αστικό κόμμα.

Και, βεβαίως, ας μην το υποτιμήσουμε, είναι δύσκολος γιατί και η αριστερή διακυβέρνηση μετά το 2015, για λόγους αντικειμενικούς και υποκειμενικούς, δεν προχώρησε σε εκείνες τις βαθιές τομές μέσα στους κατασταλτικούς μηχανισμούς κατά κύριο λόγο, που θα ενίσχυαν το δημοκρατικό κεκτημένο.

Το μέλλον βεβαίως διαρκεί πολύ, αλλά δεν έρχεται και από μόνο του. Χρειάζεται κριτική σκέψη, επίμονη δράση και μεγάλη φαντασία.

____________

[Στη φωτό ο Υπουργός Εσωτερικών της χώρας μας με τον κουμπάρο του Ζαν Μαρί Λεπέν]...».