Μετά τα Δεκεμβριανά 1944: Αναζητώντας το Θεό!

Ιταλοί αντάρτες παρελαύνουν στους δρόμους του Μιλάνου στις 25 Απριλίου 1945. (Φωτογραφία από την katiousa.gr)

 

Μετά τις συμφωνίες της Βάρκιζας, το νόμο των δωσιλόγων θα τον εφαρμόσουν οι πρώην ταγματασφαλίτες...

Για να θυμόμαστε και να στοχαζόμαστε την πρόσφατη ιστορία μας, μικρό απόσπασμα από το διήγημα «Να φροντίζετε το μπαούλο» που περιέχεται στο βιβλίο του πατρινού συγγραφέα Βασίλη Χριστόπουλου «Αναζητώντας το Θεό».

Το παρακάτω διήγημα αναφέρεται στην απέλαση από την Πάτρα 2000 Πατρινοϊταλών:

«ΛΙΓΕΣ μέρες μετά τα Δεκεμβριανά και τη συμφωνία της Βάρκιζας επισκέφθηκαν πάλι το δικηγόρο Καλτσά στο γραφείο του. Όταν τον συνάντησαν, τον βρήκαν εντελώς αλλαγμένο. Φαινόταν ανήσυχος και φοβισμένος.

-Τι τρέχει, κυρ Γιάννη;

-Μετά τις συμφωνίες της Βάρκιζας, το νόμο των δωσιλόγων θα τον εφαρμόσουν οι πρώην ταγματασφαλίτες. Το νόμο για τους ανόμως πλουτίσαντες επί κατοχής θα τον εφαρμόσουν οι ίδιοι οι μαυραγορίτες. Οι συνεργάτες των Γερμανών γίνονται σιγά - σιγά κράτος.

Σταμάτησε και με το μαντήλι σκούπισε τον ιδρώτα του. Ο Κροτσέτι ένοιωσε το φόβο να φωλιάζει μέσα του.

-Μέχρι και αυτόν το νόμο των δωσιλόγων που εμείς το ΕΑΜ επιβάλαμε στην κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας, θα τον χρησιμοποιήσουν εναντίον μας.

Ο Κροτσέτι τον κοίταξε παραξενευμένος.

-Τι εννοείς, κυρ Γιάννη; απόρησε.

-Κάτι τέτοιο μαγειρεύουν.

Ο Καλτσάς έκλεισε τα μάτια, έσκυψε το κεφάλι και στάθηκε αμίλητος σαν να συλλογίζεται κάτι φοβερό. Ο Κροτσέτι δεν τολμούσε να τον διακόψει.

«Αν είναι να κινδυνεύουν Εαμίτες σαν τον Καλτσά, τότε εγώ είμαι χαμένος», σκέφτηκε.

-----οοο-----

Καθώς προσπαθούν να τακτοποιηθούν σε μιαν άλλη άκρη του καταστρώματος που δεν την πιάνει ο ήλιος, ο Κροτσέτι σκέφτεται για άλλη μια φορά τα λάθη του. Τα λάθη που τον έφεραν να σέρνει την οικογένειά του στην προσφυγιά. Καθώς τα γυρίζει τόσες ώρες στο μυαλό του, καταλήγει πως πέντε είναι αυτά που σημάδεψαν τη μοίρα του.

Το πρώτο και πιο σπουδαίο είναι που καθυστέρησε να αλλάξει τα’ όνομά του, να δεχτεί το Σταυρόπουλος. Έτσι δεν πρόλαβε να πάρει την ελληνική υπηκοότητα και τον πρόφτασε ο πόλεμος. Μετά είναι που έντυνε αβέρτα τους Ιταλούς στα πολιτικά. Οι Γερμανοί τους κυνηγούσαν και θεώρησε πως σαν Έλληνας έχει καθήκον να τους βοηθήσει.

Αμ’ εκείνο το τραπέζι στους Εαμίτες τι το 'θελε; Η κακομοίρα η Αριστέα φώναζε, αλλά αυτός εκεί, να επιμένει. Στραβώθηκε τόσο, που τους έστρωσε τραπέζι κάτω από τον πλάτανο φόρα παρτίδα στα μάτια του κάθε ρουφιάνου. Κάποιοι είδαν και τον κάρφωσαν.

Αφού έκαμε το λάθος να τους καλέσει, γιατί δεν τους έβαζε μέσα στο σπίτι; Θα μπορούσε μετά να πει πως ήρθαν να τους κάνουν έρευνα, να τους ανακρίνουν.

Μετά όταν περιέθαλψε τον ταγματασφαλίτη, ούτε όνομα, ούτε διεύθυνση φρόντισε να μάθει. Το μόνο που τον ενδιέφερε ήταν να του κρατήσει το στόμα κλειστό.

Τον ξόρκιζε να μη βγάλει μιλιά, αντί να του πει, «γράψε μου εδώ σ’ ένα χαρτί ότι σε είχα στο σπίτι μου, κάτω από τα μάτια των ελασιτών. Ότι η γυναίκα μου σε κούραρε μια ολόκληρη βδομάδα». Τώρα πού να τον βρει; Αν τον έβρισκε και του 'παιρνε μια δήλωση θα γλύτωνε.

Με την απελευθέρωση, πάλι, πίστεψε πως στα πράγματα θα 'ναι οι Εαμίτες. Υποτίμησε τους εθνικόφρονες. Και σαν να στραβώθηκε πήγε σε δικηγόρο Εαμίτη».