Η φύση τρελάθηκε γιατί την τρελάναμε!

Ο καιρός με τις απρόσμενες αλλαγές του, τέλος φθινοπώρου βρισκόμαστε κι ενώ βαδίζουμε για τις αρχές του χειμώνα, τρέλανε τον κύκλο ανθοφορίας των δένδρων και των λουλουδιών. 


Τα φύλλα των λοτόδενδρων παραμένουν πράσινα, αν και θα έπρεπε να αρχίζουν να χρυσοκοκκινίζουν, οι τριανταφυλλιές αντί να ρίχνουν τα φύλλα τους και να περνούν στο επόμενο στάδιο του φυλλοροΐσματος, βγάζουν νέα μπουμπούκια κι ένας καινούργιος κύκλος ανθοφορίας αρχίζει, η κληματαριά βγάζει καινούργια φύλλα. 

Σαν να βρισκόμαστε στην άνοιξη. 

Προσπερνούμε μία ολόκληρη εποχή, που εάν επαληθευθεί μέχρι πέρατος θα σημαίνει το αποτέλεσμα του βιασμού της φύσης.

Δεν είναι πρωτόγνωρο στον κόσμο, το φαινόμενο αυτό . 

Στην Μελβούρνη που βρίσκεται ακριβώς κάτω από την τρύπα του όζοντος, όταν βρέθηκα το τέλος του 2005 και τις αρχές του 2006, αν και καλοκαίρι το μεσημέρι για να κοιμηθούμε ρίχναμε επάνω μας σεντόνι και κουβέρτες και το βράδυ επί πλέον πάπλωμα.

Ξυπνούσαμε χάραμα με καλό καιρό και μετά από δύο ώρες έπιανε κρύο, μετά πάλι ζέστη και έπειτα ψύχος. Σαρκάζονταν οι άνθρωποι για την κακοποίηση του κλίματος. «Εμείς εδώ έχουμε τέσσερις εποχές την ημέρα» έλεγαν «κι όχι το χρόνο»! 

Κι ας μην μιλήσουμε για τις δυσοίωνες προβλέψεις των επιστημόνων για τη μεταβολή του κλίματος στη Νότια Ευρώπη. 

Κάποιοι μιλούν για φαινόμενα ερημοποίησης που θα πλήξουν το τόπο μας. Όχι τα επόμενα 200 ή 300 χρόνια, αλλά πολύ κοντά στα 30 ή και 50 επόμενα χρόνια. Μιλάμε για το μέλλον των παιδιών μας!

Και η μόνη πολιτική δύναμη που οφείλει και μπορεί να αλλάξει τις σημερινές συνθήκες είναι η οικολογική Αριστερά, που οφείλει να είναι ριζοσπαστική και ανατρεπτική!






Οι φωτογραφίες είναι χτεσινές, από την άνω πόλη της Πάτρας.