Σπάζοντας τον κύκλο της μιζέριας

Του Γ. ΚΑΡΒΟΥΝΙΑΡΗ

 

Στην Ελλάδα έχουμε την τάση να δημιουργούμε γρήγορα μύθους που τους λατρεύουμε με την ίδια θέρμη που λίγο αργότερα τους εγκαταλείπουμε ή συμβάλουμε στην απομυθοποίησή τους.

Είμαστε λαός της υπερβολής γι αυτό και συνήθως αδυνατούμε να σταθμίσουμε στα πραγματικά «κυβικά τους» είτε τα θετικά, είτε τα αρνητικά που μας συμβαίνουν.

Η πιο πρόσφατη χαρακτηριστική περίπτωση είναι αυτή του Τσιτσιπά, ο οποίος χαρακτηρίστηκε σχεδόν… ημίθεος για τις όντως πολύ σημαντικές επιτυχίες του στο τένις. Του έστειλε ευχές ο Μητσοτάκης, τον χαρακτήρισε Μεγαλέξανδρο ο Τσιάρτας (δεν τα συσχετίζω με την… ατυχία του) και μετά… αποκλείστηκε από τη συνέχεια του Αυστραλιανού Grand Slam. 

Μόνο που δεν τον… έβρισαν οι φανατικοί του ακόλουθοι στο διαδίκτυο.

Αντίστοιχη η περίπτωση του Αντετοκούμπο, ο οποίος όταν δεν ήρθε για να παίξει με την εθνική ομάδα μπάσκετ, διασύρθηκε με υποτιμητικούς χαρακτηρισμούς από πολλούς.

Κάτι αντίστοιχο βλέπουμε να συμβαίνει με τον Λάνθιμο. Να δείτε τι θα συμβεί αν δεν φύγει από το Χόλιγουντ με ένα τουλάχιστον αγαλματίδιο.

Η πραγματικότητα είναι ότι ο περήφανος λαός μας, ο καθένας από μας, αδυνατεί να πρωταγωνιστήσει στη ζωή του, πολλώ δε μάλλον να γίνει ηγέτης στη ζωή άλλων. Όταν κάποιος ξεχωρίζει, μυθοποιείται και «επενδύουμε» πάνω του σαν να πρόκειται για την  ίδια τη ζωή μας. 

Όμως ούτε ο Τσιτσιπάς, ούτε ο Λάθιμος, ο Αντετοκούμπο, η Κορακάκη, η Στεφανίδη και τόσοι άλλοι αθλητές και επιστήμονες που διαπρέπουν εκτός και εντός συνόρων δεν θέλουν «να χωρέσουν στα δικά μας παπούτσια», να υλοποιήσουν τις δικές μας φιλοδοξίες. Αγωνίζονται για να υλοποιήσουν τα δικά τους όνειρα. Αν μέσα από αυτά γίνουμε κι εμείς περήφανοι καλώς. Αλλά μέχρις εκεί. Μέχρις εκεί!

Αν θέλουμε να αλλάξουμε τη δική μας ζωή ας εμπνευστούμε για να δημιουργήσουμε ή να κάνουμε ότι επιθυμούμε. Αν αρκούμαστε σε μια ζωή μετριότητας, κάνοντας μέτριες επιλογές, επιλέγοντας μέτρια πράγματα, στοχεύοντας όλο και πιο χαμηλά, δε θα αλλάξει η ζωή μας από μια στιγμή «εθνικής περηφάνιας».

Αν δεν δημιουργήσουμε οι ίδιοι το υπερβατικό υπόβαθρο για να οδηγηθούμε σε υψηλότερους στόχους, τότε θα συνεχίσουμε να βαλτώνουμε σε μια ζωή που δεν μας ικανοποιεί αλλά έχουμε συνηθίσει να την αποδεχόμαστε.

Βγαίνοντας έξω από το σπίτι μας θα συνεχίσουμε να βλέπουμε τη χορταριασμένη παιδική χαρά, τους σπασμένους δρόμους, ανθρώπους με την απόγνωση στο βλέμμα στο διπλανό σπίτι, σε κάθε συνοικία…

Προφανώς μπορούμε να σπάσουμε τον κύκλο της μιζέριας στη γειτονιά μας, στην πόλη μας, στον κόσμο μας, στην καθημερινή μας ζωή, αρκεί να το αποφασίσουμε. Αρκεί να μην περιμένουμε να δούμε τον Γιάννη ή τον Στέφανο στην τηλεόραση ή στο διαδίκτυο. Ας τους κάνουμε έμπνευση για να σπάσουμε τον κύκλο της μιζέριας που μας έχει κυκλώσει. Μπορούμε αρκεί να θέλουμε. Μπορούμε να γίνουμε η αλλαγή που θέλουμε να έρθει!