Θεοφάνεια του 1966, στο μόλο της Πάτρας

Θεοφάνεια 1966, μετά την ανάδυση του Τιμίου Σταυρού στο λιμάνι της Πάτρας. Στη φωτογραφία διακρίνονται οι... τολμηροί του χειμώνα. Γονατιστοί, δεξιά ο Μάκης Μόσχος, που έπιασε τον Σταυρό,  κρατώντας την ιερά σύναψη, προσφορά του Μητροπολίτη Πατρών. Αριστερά ο Παν. Λυκουρέσης, που κρατά την κορδέλα του Σταυρού. Όρθιοι μέλη της ομάδας των βουτηχτών. Παν. Μάλλιος, αδελφοί Σολωμού, αδελφός Γ. Μόσχος.

Ήταν το 1966, τα Θεοφάνεια, περίπου πριν μισό αιώνα, επί μητροπολίτου Κωνσταντίνου Γ΄ και η παράδοση της περιφοράς του Τιμίου Σταυρού ανά τας ρίμας της πόλης των Πατρών έτεινε να εκλείψει ως έθιμο, καθ' ότι μη συμβατό με την εκκλησιαστική παράδοση, αλλ' εντούτοις... ανάγκα και Θεοί πείθονται, αφού η φτώχεια έδερνε τον τόπο.

Ωστόσο ως κατάλοιπο αυτού του, κατ΄ ανάγκην εφαρμοζόμενου εθίμου, έμεινε η γενναιοδωρία του Επισκόπου. Την ίδια εποχή σε πολιτικό επίπεδο, η... επιχρύσωση πολιτικών σκοπιμοτήτων, αριστερά και δεξιά, ήταν επιθυμητή. Κατάλοιπο και αυτή των παρελθόντων χρόνων. Ο αγιασμός των όπλων πριν από κάθε αναμέτρηση ήταν ισχυρό έθιμο.

Παραμονές Θεοφανείων λοιπόν, του 1966. Δειλά, δειλά, αλλά σταθερά η αποσταθεροποίηση του πολιτικού σκηνικού ετοιμάζεται από καιρού και οι κατηγορίες κατά της... άθεης Αριστεράς, που εμφανίζεται ως επικίνδυνο προνουτσιαμέντο, για την παράταξη της απολεσθείσας εξουσίας, η οποία πιέζει και ταυτόχρονα φοβάται το Κέντρο για κρυφή συνεργασία με την Αριστερά.

Με την σειρά της και η Νεολαία Λαμπράκη της ΕΔΑ στην Πάτρα, ετοιμάζεται να απαντήσει με ειρηνικά μέσα. Σχεδιάζει την... βροντερή παρουσία της στην κατάδυση του Τιμίου Σταυρού, στο μόλο της Πάτρας.

Μία ομάδα από τολμηρούς τους χειμώνα, κανονίζει ώστε να δώσει το παρών. Δίπλα στον Μητροπολίτη, στην βόρεια λιμενολεκάνη, από το κρηπίδωμα του μόλου,  είναι έτοιμη για βουτιά, αλλά και για προστασία του βουτηχτή της, που θα πιάσει τον τίμιο Σταυρό, από τυχόν υποθαλάσσιο επιθετικό γεγονός, εκ μέρους άλλων βουτηχτών.

Και ω, του θαύματος, δευτερόλεπτο από την κατάδυση, βουτά στα παγωμένα νερά και πιάνει τον Τίμιο Σταυρό, το μέλος της Γεράσιμος Μόσχος του Δημητρίου, όπως γράφεται την επομένη στο ρεπορτάζ των τοπικών εφημερίδων. 

Και εκεί υπό την επιφάνεια εξελίσσεται το... κωμικό. Ο μεν νεολαίος που έχει πιάσει τον Σταυρό, τον κρατά γερά να μην του τον πάρουν, ενώ άλλος νεαρός φίλος Λαμπράκης, ο Παναγιώτης Λυκουρέσης, που έχει πιάσει την κορδέλα του Σταυρού, την τραβά για να φέρει τον Σταυρό στο μέρος του, χωρίς να διακρίνει ότι ο Σταυρός έχει ήδη πιαστεί. Βγήκαν στην επιφάνεια και ξεδιαλύθηκε το... μυστήριο!

Το τίμημα της καθόδου, να το πούμε κι αυτό, ήταν η προσφορά εκ μέρους του Μητροπολίτη, προς τους βουτηχτές, από ένα βιβλιαράκι  ιεράς σύναψης, ενώ σε αυτόν που έπιασε τον σταυρό δόθηκε εξτρά τίμημα ένα χαρτονόμισμα αξίας εκατόν δραχμών, καλό ποσό για τα μέτρα του 1966.

Μεγαλύτερο όμως τίμημα, ήταν οι συζητήσεις στις γειτονιές, ότι τον Τίμιο Σταυρό έπιασε νεαρός Λαμπράκης, της Αριστεράς, με ότι σήμαινε αυτό σε πολιτικό επίπεδο.

Και του χρόνου.