Περί αυτοδιοικητικών Πατρέων, Αχαΐας και άλλων

«Ο ΣΥΡΙΖΑ μπήκε στην περιπέτεια, άργησε να καταλάβει (κεντρικά) σε ποιο τοπίο βρισκόταν, καθυστέρησε να κατανοήσει την εξέχουσα και δραστική επιρροή της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης στην παραγωγή πολιτικής (ή στην καταστροφή της πολιτικής)». 


Τα παραπάνω αναφέρονται σε άρθρο του Δημ. Σεβαστάκη, αρθρογράφου της εφημερίδας ΑΥΓΗ της Κυριακής, με αφορμή τη δήμερη Σύνοδο της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ.

Και όχι μόνον. Συνεχίζει ο αρθρογράφος:

«Τώρα, κάπως πιο ώριμος, πιο περπατημένος, έχει να λύσει επιπλέον πολύ σοβαρά θέματα που σχετίζονται με την ελληνική ιδιοτυπία. Ένας διευθυντής βλέπει τον υπουργό ή τον βουλευτή ως θνησιγενές ξερολούκουμο που μπορεί να το κάνει μια χαψιά. Να καθυστερήσει μια υπόθεση, να στραβώσει μια βεβαίωση, να στραμπουλήξει μια άδεια. Τώρα, εκτός των ειδικών προβλημάτων, υπάρχει θέμα με τα «κατεβασμένα μολύβια». Χάνεται χρόνος με τις πιέσεις προσωπικών υποθέσεων, χάνεται χρόνος γιατί πρέπει να ροκανιστεί ο πολιτικός χρόνος, χάνεται χρόνος γιατί το «μηχάνημα» δεν λειτουργεί».

Κι εδώ έρχεται σαν έτοιμος από καιρό, σαν Αχαιός μυημένος στα κοινά της Περιφέρειας Δυτ. Ελλάδας, να σημειώσει: 

«Τα έχω πει εκατό φορές: βγάζει ένας υπουργός ένα σακούλι φλουριά, τα δίνει στον περιφερειάρχη, στον δήμαρχο και μετά αυτοί κάνουν την προεκλογική τους εκστρατεία διαμοιράζοντας και εξαφανίζοντας τόσο τον βουλευτή που συνέβαλε, τον υπουργό που αποφάσισε, όσο και την κυβέρνηση που εξασφάλισε». 

Αυτά γράφει ο Δημ. Σεβαστάκης και ο νοών νοείτο.

Ερωτά όμως:

«Σχετίζονται όλα αυτά με την κυβερνητική τρικυμία; Σχετίζονται με την ευστάθεια. Σχετίζονται με τον τρόπο που εννοείς το γεγονός ως τρικυμία ή ως απλό θαλασσινό «ρυτίδιασμα». Σχετίζονται με τον τρόπο που εξηγείς και επομένως σχεδιάζεις πολιτικά».

Η κυβερνητική μάχη δεν είναι μόνο η εξισορρόπηση, η άμβλυνση -κυρίως η πρόληψη-, αλλά κυρίως ο σχεδιασμός και η εύστοχη επιλογή». 

«Αυτό το έργο, αυτό το μέτρο, αυτή η κοινωνική ομάδα. Ο κυβερνητικός ΣΥΡΙΖΑ, έχοντας τη βαθιά κουλτούρα της αναβολής, δεν καταλαβαίνει ότι ακριβώς αυτό θέλει το αντιπολιτευόμενο στέλεχος της διοικητικής μηχανής, αυτό θέλει ο βουλιμικός και πολιτικά ανταγωνιστικός αυτοδιοικητικός, αυτό θέλει και ο νωθρός που απλώς βαριέται».

Και κατά πως άδει ο γνωστός ιδιόρρυθμος τροβαδούρος Διονύσης:
«...κι όποιος δεν καταλαβαίνει, δεν ξέρει που πατά και που πηγαίνει...».